На нивните усни бесмислено се препознава тој кукавички инстинкт од кој се слушаат само страшни приказни со уште пострашен крај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
И без да се сврти, лесно го препозна тој баритонски глас, а ќе го препознаеше и меѓу милион слични.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И мртов памнам Иако не пламнам Ветерот Беше Ти. мирис Го препознавам Тој мирис Што ми го навестува Крајот. расчленување Работам врз Сопственото Расчленување За да не остане Ни капка за показ Ни трошка за видување. вечното Се губи погледот Некаде Кон Далечното Оттаму Со презрив насмев Ми возвраќа Вечното. озарен и со огон Озарен и со огон Стрмам До нефат Дно.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)