Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И си одговарам: сигурно им дозволил тој, кој многу сакал тука да не остане белег од темели и цркви зашто некој друг би прашал чии беа, кои беа и каде се тие кои беа?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Коските му чкртаа. Над неговата глава студено блескаа ѕвезди.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)