појде (гл.) - во (предл.)

Појдоа во партизани... Го одведоа Мијалче со сите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега, кога ќе појдам во собата, ќе ги побарам оние скици и цртежи, и ќе го уредам просторот со планираните патеки, со парчињата англиска трева, и со туите и кедрите што ќе се вишат до небото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И прилично добро посетена. сакав да појдам во Западен Берлин, но немав прилика.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Толе и Трајко излегоа од кулата, појдоа во градинчето, му го зедоа јагнето на Бендерот и му удрија еден дипшик, за да разбере и тој дека Толе Паша со дружината влегол во Старавина и ги опљачкал чорбаџиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека каснат и тиа печено јагне, и тие се душа — рече Сиве и се качи на чардакот да им ја соопшти и оваа новина на гостите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
13. Кај фати Толе од Доброполе? Се знае. Co Мачникот и другарите си појде во Полчишта кај руса Миша, ги остави половината пари од неговиот дел, и, откако се наприкажува слатко насамо со неа и и ја потврди решеноста дека ќе бегаат заедно, се пресели кај дедот Паленѕа и се скри во неговата јама додека помине потерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко повторно излезе. Појде во Судот. Се виде со другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
X Тоа утро, кога Татко ја донесе веста за именувањето за судија, што значеше останување, Мајка појде во градината.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, изненаден од прашањето, одговори: - Не, уште не сум појден во Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нешто го поткрена, нешто го повлече, го присили да појде во стреата, до колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби се обидуваше да го замисли тој град, со тие миризби и смрдеи, но тешко можеше тоа, зашто никогаш и не беше пошол во вистински град, во таков град каков што го кажуваше Кирил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го распрета, па појде во темниот агол на одајчето, каде што во едно мало каче стоеше наложена, солена сланина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само да не се излажат и да појдат в планина“ - си мислеше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Освен тоа, тој стоел и пред неизвесноста што да прави - да појде во војска или да појде во странство.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најпосле се договориле: таа да го роди, скришно и од своите, па да го даде на чување додека тој да се врати; а тој да појде во странство, па кога ќе спечали доволно и за себе и за неа, да ја прибере заедно со детето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас појдов во внатрешноста, кон родното село.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеше и понатаму да појде во мислата, па да помисли: зошто и магарето не би имало душа, кога и човекот натоварен како магаре има уште нешто како душа?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од неговото повратничко расположение не остана ни желбата да се распакува, да измие врат, да промени кошула и да појде в град.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Очите твои се гулабови под твојот превез; косата ти е стадо кози, кога слегуваат од Галафската гора; забите твои – како стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; усните твои – како алова панделка, а устата твоја слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ти е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ти се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Таа: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Тој: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе појдам во џунглата и ќе му речам на лавот да ме изеде.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој тогаш не ќе е како бивол без рогови, како папагал без крилја, како слон без сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Него, чичко им Ѓорѓи, ниту најмрачната ноќ не можеше да го запре да појде во меаната и на час пред мугрите, да се врати дома, следен од банда музиканти и весел лаеж на пците.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Погледна низ прозорецот и воздивна: „Сега, повикај го брат ти!“, а кога заедно се појавија, му се обрати на вториот син: „Појди во бакалницата и прашај колку е брашното“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Фигуринката на диносаурусот може слободно да рикне и појде во потрага по возбуди низ непредвидливата, мистериозна соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беше една од нивните молчаливи, поднаведнати сенки што се лизгаше по почвата кога појдоа во потрага по пленот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Отла беше единствената таму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Набрзина ја изедов супата од леќа, и појдов во просторијата со креветите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите ние знаевме дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние двете се правевме дека не го слушаме кога додаде: “А толку би сакал да појдам во парк и да ги гледам птиците”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Појдовме во Големата сала. Брат ми почна да се пресоблекува, јас се свртев кон ѕидот и го слушав разговорот на доктор Гете и доктор Фројд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од друга страна пак, да можам денес, со помош на некоја сѐ уште неусовршена технологија, да му појдам во пресрет, со какво задоволство би му позајмувал пари, или уште повеќе, би излегувал со него на пиво и би муабетел за старите добри времиња?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нашето село е сега со најрасфрлени гробишта, од еден до друг крај на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го земам со себе кога ќе појдам во Кратово.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ви го донесов под таа јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Види го ти ѓаволот какво име измислил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се смилостивиле на бабата, и дале печено месо и вино и ја пуштиле на слепа магарица, подалеку од нив да си ја бара судбината ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти го донесе, ние го бесевме, се јавил од темницата Пандил Димулев обеспокоен од копнеж да појде во родната планина и зад широкиот појас на смреките да ги собере сите лековити билки од царството на тревите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушај сега - еден ќе појде во Кукулино и ќе побара помош, сѐ што може да држи вила или секира да ни појде во пресрет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отфрлен и потценет од угледните бегови, жолтолик, жолтоок и жолтобрад, под широката облека со повеќе коски отколку што му се нужни на еден мислител, не сфаќајќи дека попусто крева глас и дека дури и селаните бегаат од него, се решил да појде во Стамбол и да ја обвини грабежливоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, мила моја. Јас само чекам времињава да се смират, ќе појдам во Америка и не ќе сакам веќе да знам ниту за Луков, ниту за сета оваа врескотница што ја крчмиме на дребно како борба за Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сите петки откако појде во училиште, ниеден лош збор не слушнавме ниту за нејзе, ниту од нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор ќе појде во животот. Тој им е потребен на луѓето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но тие, лукави, кога не успеаја да ги купат христијаните, се обидоа кај Турците; за големи пари, после се дозна, беше успеале да го купат Амди ага, за тој, кога ќе бидат готови, соѕидани општината и училиштето, да појде во Битола и да го извести лично владиката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тој и војската уште и не стапнаа до Имотот, Источната порта широко се отвори, а двајцата мажи што излегоа од неа, во господарска облека и невооружени, пријателски му појдоа во пресрет. и сам садриазамот, погодувајќи им ги намерите, ја запре војската.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Блазе си му, анасана, на граѓани: тие ете ти живот поминуаат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни течи од челото како река.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тогај како да му притекнало, оти ет убиен зверот, та се престрашиле и се насобрале луѓе обружани, та му пошле в манастир и овде, онде - еве ти го зверот убиен стред црква, на коските од каугерите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И ете кај си прајме така од илјадница години и дури стои веков, Силјане внучко, сѐ така ќе си прајме - му рекол домаќинот и друзите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чунки кај што поминал цар, друг поп, или мирјанец, не даало закон да поминит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда - предеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари, како сега што лажат младите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во тоа време му текнало на мрзла да појди в лозје за да го види што грозје има.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати, што ми 'и кањариш ти мене - си велел сам со себе Силјан - дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи имат в град ладни меани да седам и ќев да терам со граѓаните.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си тргнал царо со војската за дома и ќелешо одоколу пошол во калта да го вади коњот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Оде, што оде до некое место и му текна, та изваде едно јаболко од пазуа и го пресекол да види дали е вистина тоа што му рекло сонцето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со денеска, со утре, растејќи је злото во срцето, што ќе 'а натера ѓаоло: отишла во бавчата, искорнала едночудо дрвца од една година садени, та 'и искршила сите, а коа дошол големиот брат (мажот је), му кажала и је наклеветила: - Ја појди во бавчана, бре домаќине, да видиш оти сите дрвца 'и искорнала сестра ти и 'и искршила!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа чу тој збор момчето, стана и појде в бавча, та скина три позлаќени јаболка, си 'и кладе в пазуа и се упати за долна земја да си иди дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ошла помалата му ќерка кај царот и го молила да појди и ќелешо на гости; откоа многу го молила, му дала изим да оди и ќелешот, ама најдолу да седнит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тргна овчарот и појде во долот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да му је милос на Бога, зер неќел да не сотрит сите, ами му дошло на старата од старио на сон за да кажи на дедој ни да појдат кај изворите и во еднио извор да се искапат, та ќе се сторат штркои, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во нашата земја и тамо челад да родат и да 'и изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другио извор, та да се сторат пак луѓе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така куртулија од вас да имаме од вашите маки што ни 'и даате!“ И за вистина, синко Силјане, беа се сториле пилци и си пошле в поле да живеат по трњето и ката ден едни други да се бараат и да не можат да се најдат и да се видат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Дрвца се наоѓаат, жено, и се садат, а пак сестра не се наоѓа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И кај да појдеш во планината, таму и него ќе го најдеш, ќе го затекнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги мијам и си шепотам: излези болесиште од коските во месото, од месото во косата и во ноктите и оттаму појди во реката и оди по река, дури да те изедат рибите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш некако, кој знае како, го измолив да појдеме во Росуље.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Акакиј Акакиевич мислеше, мислеше и реши дека ќе мора да ги намали вообичаените трошоци, најмалку во тек на една година; да се откаже од чајот за вечера, навечер да не пали свеќа, а ако е потребно нешто да се сработи, да појде во собата на газдарицата и таму да работи покрај нејзината свеќа; додека оди по улиците, да гази што е можно полесно по камењата и плочите, речиси напрсти, за да не се излитат пребрзо ѓоновите; што е можно поретко да ѝ ги дава на перачката валканите алишта, а за да не му се валкаат, секојпат кога ќе дојде дома да ги соблекува и да останува само во полупамучната облека, мошне дамнешна и поштедена дури и од самото време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се стоплам изгледа невозможно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Што ли правев вчера? О, Господе, не е белки дека ја носев оваа капа. Исусе, телефонирав ли некому?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби добра идеја е да се појде во сауна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
10.20 Неверојатна потреба да појдам во McDonald.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не знаеше кога почнал да разговара самиот со себеси и не знаеше дали навистина рекол гласно дека ќе појде во мансатирот Свети Никита, дека таму, во тишина и под трепетливи зелени покриви, ќе размислува за својот дотогашен живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Климент Камилски, откако доцна се врати во својот дом, како по обичај појде во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Припадници на мојата генерација појдоа во Шпанија по цената на своите животи да им се спротивстават на овие извици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од восхитот со кој му зборуваше Камилски на Татко за руските класици на литературата, најмногу откривани од читањето за нив во делата на Андре Мазон, Татко можеше да утврди лесно од каде потекнуваше прорусизмот на неговиот пријател, кој подоцна, продолжувајќи во просоветизмот својата судбина ја насука во сталинизмот, што можеше да го чини глава на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Татковата мајка појде во 1937 година за првпат во Турција кај нејзините сестри и внуки, заминати во Цариград уште во султанските времиња, тие се чудеа на бабиниот егзотичен јазик преполн со неразбирливи, за нив егзотични (арапски и персиски зборови).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што во книжарницата доаѓаа необични луѓе, занесени во книгата од сите страни на светот, на Армен, сепак, му направи впечаток присуството на човекот со куферче, кој му појде во пресрет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога го забележа од чардакот како чекори со стариот ритам, а не тромаво и бавно како претходниот ден, Татко се расположи и му појде во пресрет, го пречека на самата надворешна капија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гостинот му се претстави на Татко, кој му појде во пресрет: - Јас сум Климент Камилски, бев редовен професор на Универзитетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По оваа размисла за идеалистичкиот подвиг на Камилски и кога виде дека ништо не може да промени, освен да појде во Клиниката и да најде изговор за одложување на операцијата за други времиња, Сотир Пасакли со сосем друг тон му се обрати на својот некогашен професор, кога слегоа во холот на хотелот: Јас, почитуван професоре, имам, на крајот на краиштата, и разбирање за Вашата постапка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не веруваше дека еден ден толку многу ќе му се смилува судбината за да се најде во Париз, во градот на младоста каде што докторира и потоа појде во Шпанија., па било тоаА сега во Париз дојде и за операција на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски не рече ништо, само го покани Паскали да појдат во неговата соба број 17.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му појде во пресрет отворајќи му ја капијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Андре Мазон ќе појде во Јасна Полјана за да се сретне со Лав Толстој за да проникне што подлабоко во рускиот роман работејќи врз докторската дисертација за рускиот романсиер Иван Гончаров.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа, така трчајќи, детето и кученцето стигнале до некое друго село, непознато, пошле в град, го виделе на некој брег, крај голема вода, со часови лутал заедно со кученцето, си играле со брановите, го однесле во некој дом...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Застана меѓу нив и појде во чекор со нивните чекори како да беа чело на почеста војничка чета.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ова и самиот повеќепати го искусив во својот живот, посебно во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Под знакот на парадоксот појдов во дипломатијата, под знакот на парадоксите се враќав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако појдев во шумата, ќе барав нешто во кое можев и самата да се прпознаам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Право да кажам, нас жените многу нè малтретираа, а тие мажите ќе си појдеа во задругата во селото и таму се честеа, муабети си тераа и доцна си доаѓаа дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ајде, башлама сутане бирда јапмајнз муабет за ова!“ Сигурен дека ибн Пајко нема избор, освен, чувај боже, зашто нема челад што да го жали па да си го одземе животот, обесен на некоја куќна греда, Мехмед-паша, во присуство на навиот кадија Махмут-бег, ги викна своите двајца хазнадари, Дилавер-ага и аџи-Ризван, и им нареди да приберат и стокмат ситнеж, зашто приквечер, по икиндијата, со ибн Пајко ќе се појде во џамијата овој таму да се турчи, а тој, како валија, сака притоа да се расфрлаат пари по калдрмата каде што ќе поминува неговата поворка, за да види рајата какво славје е тоа!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми прати абер дека ќе е среќен што ќе појдам во бањата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
14. КОЈ ПЕЕ НЕ МИСЛИ ЛОШО - и кој пие зло не мисли, но арно не прави, па затоа грлест со својот глас пошол во таквото отсуство на мисли да се дави... љубовта е како кашлица - од луѓето не се покрива!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Прости ми ги гревовите со лесна душа да појдам в црква на Воскресение Христово... и да се причестам... смирена да го примам Телото и Крвта на Синот Божји - од Богородица Мајчица роден... руган, плукан, мачен, распнат, умрен, од Крстот симнат, во Гроб легнат... си шепоти баба Петра седната пред куќи, веќе променета за в црква.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сакаше да се сврте и да си појде во одајчето, таму негде срет село, каде што судбината ѝ додели да го чека Димостена, кога шефот на станицата си ги плесна рацете, цикнувајќи Луѓе, па ни остана дедо Костадин!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Работата беше друга. Тој требаше да појде во училиштето пред Неда, за да може тој да ја дочека, а не таа него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со два зембила храна и голем билнак вода, појдовме во куќата на баба ви, подалеку од Езерото, во пределот на градот под грчките војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наспроти сите притаени сопирања од страна на Татко да појде во родната земја, Мајка беше решена да се најде и на жртвеникот на враќањето, небаре сакајќи, со самото минување на границата, да ја обезличи, да нѐ ослободи од нејзиното митско присуство во нашите животи, да го наложи чинот на враќањето како нормална состојба, како и за сите други луѓе на земјата, како нејзин реванш над балканската историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дури тогаш исправи се и појди в шума да ги закопаш мртвите раце и мртвата птичја сенка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти сега плачи, ќе и рече, после појди во станот и земи го памучниот палјачо. Ќе ја заниша главата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Постелата беше топла и тешко се напушташе за да појде во неизвесност, за да се остават очи со дотогаш непознат сјај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка појде во кујната со пастрмката и јагулата, а ние децата кон училиштето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
XXIV В утрини, со новиот ден, како нов човек, Јагулче Дримски, свеж, со свечената облека, со медалот в џеб, рано појде во својата канцеларија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Набргу таа се разболе, со брат ти појде во Тирана. Таму ја оперираа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Соседот, бог да го поживее, уште се држеше на нозе за да вари ракија - железничарот Круме, штом појде во пензија, се претплати кај него: секоја втора вечер по едно шишенце од тоникум.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Единственото што го имаше, што му беше останато од она што го имаше, тоа беше пагурчето ракија; шишето ракија, додека беше на работа, сега беше смалено на пагурче, откако појде во пензија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
II Појдов во полето долапот стар да го видам кула од кристали матица што се рои небото од штурци што пее уште по сите ридја по сите брегови на соништата мои.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Минаа низ куќата, ги изгасија светлата и појдоа во спалната соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ај бе малецак, немој да правиш проблем од ситнице - муштеријата повлече длабок дим и бавно го издиша: Свак си има своји мане.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога првиот ден, во свежо обоената, бело-зелена „Застава 101“, со светкава фирма Радио-такси „Вардар“ бр. 75 на покривот, појде во лов на муштерии, не ни претпоставуваше колку малку го знае Градот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога тие ќе појдат во спалната – тој е во шпајзот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога поминаа седум дена, Хаосот умре. 184 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
6. Еден Американец од Сиетл појде во Јапонија да купи паравани.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во меѓувреме, сите блескави светла во боја на џубоксот работеа совршено, правејќи ја целата глетка блескава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, многу рано следното утро на телефон го повика самиот старешина, за кого се покажа дека говори совршено англиски, и рече дека не само што Американецот може да ги добие параваните по одредена цена, туку и тоа дека манастирот поседува стара железна ограда која тој исто така би можел да ја купи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јошида ми рече дека има нешто што авторот пропуштил да го истакне, т.е. дека во Јапонија во овој момент живее еден многу ценет стрелец кој досега сѐ уште не успеал да го погоди средиштето на метата во среде бел ден.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
13. Четирите Магли на Хаосот, Северната, Источната, Западната и Јужната, појдоа во посета на самиот Хаос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги следеше моите патувања, настаните во мојот живот, имајќи ја пред себе сигурно спиралата на моето движење во животот низ пишувањето... 1 мај 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби на таков пат бев појден во преписката со Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едната ја снимив пред прагот на тоа што до пред неколку денови беше куќа, твојата куќа во којa си роден и пораснат и од којa си пошол во светот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командантот, му се доближа на Јани и му рече: - Еве, земи ја мојата порција и со Мита појдете во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исчезна од нашиот поглед. Појде во прегратката на своите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
1. Ни јавија да појдеме во главната управа на НКВДЕ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)