Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Така, уште кога, по големата преселба од западниот брег на крајезерскиот град, запревме крај брегот на оваа брза река, се вселивме во една стара напуштена беговска куќа што ја милуваа сенките на четири мамутски тополи, извишени помеѓу Дрвениот мост и старата Женска гимназија, која подоцна го доби името на Јосип Броз Тито па по последниот катастрофален земјотрес, сета растресена, беше урната иако можеше да биде спасена, и на нејзиното место беше изградено троделно здание, што потсетуваше на пагода, во кое беше сместен Централниот комитет на Комунистичката партија, сѐ до нејзиниот пад.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Леон Сомвил, белгиски книжевен теоретичар и критичар Романот Времето на козите потсетува на еден сѐ уште недоволно познат трагизам: нејзиниот превод беше неопходен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се потсетувам на Колаковски кога вели дека светоста и секоја величина може да се реализира само во некое окружување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овие настани ме потсетуваа на други такви, помали, во животот, кога сум гледал дека луѓето се далеку еден од друг, како од брег на брег, не се разбираат дури и кога се во прашање навидум ситни нешта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Недефинираниот шум, кој суптилно, но сигурно, ми ги растројуваше нервите кои беа оневозможени да се посветат на дневните обврски, најмногу ме потсетуваше на ѕвекот од топче за пинг-понг, кое непрестајно, во точни временски интервали удираше по некој предмет и се одбиваше од него.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сиот изглед потсетуваше на модернистичка импровизација а вакво нешто не сретнав на ниедно друго место во Париз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа е четвороспратна поставка која треба да возбуди и да раздразни, работена е по принципот на тематските паркови со тоа што во ова здание темата е прогонот, стравот, исчезнувањето, теророт, логорот, смртта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дизајниран е така што да потсетува на голем логор.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа во овој тематски парк на холокаустот се прави на еден особен начин, потсетувајќи на бившиот живот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во постари времиња и градската населба, како и засебно поставеното еврејско гето, се наоѓала зад ѕидините на венетската тврдина распослана на ридот, но со тек на времето, градот, како и секој жив организам, едностано ги премавнал високите камени огради и се источил кон морскиот брег. Во главата му се појавува сликата на рабинот Елеазар Корео.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И покрај добрите односи на христијаните и јудејците коишто впрочем со векови живееа заедно на островот, ѕидините остануваа како наследство што потсетува на едно некогаш јасно и цврсто подвојување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Огромната површина го потсетува на бескрајот што се простира не само, сега, под него, туку и во длабочините на небото и потаму, на бескрајот на космичкиот свод со кој, непоколебливо верува бен Цви, владее онаа семоќна сила што тој ја замислува како Создател.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Морам да одам”, рече таа, и ни се насмевна со својот тажен, настојчив поглед, кој потсетуваше на погледот на татко ѝ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На почетокот, собата на Даниел носи траги од еден вообичаен детски живот исполент со училишни обврски и детски радости.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дворот во кој влегува Корилче е доста широк а куќата приземна, трошна, така што сосем потсетува на нивниот селски живот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Лут на себеси дека задремал најаден и напиен, што можеби го потсетуваше на татко му од кого сакаше да се разликува барем во по нешто, Живко се размрда не само расонет туку и отрезнет, па дури и си ги протри дланките од претстојното задоволство откако си ја избриша дремката од лицето: - Ако ја преспавме Битола, нема да го преспиеме Прилеп.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа Гринавејовото инсистирање на материјалната опипливост - неговата склоност кон румено месо, меснати тела, неизделкани лица и таквите телесни постапки како плукање или мочање - пред сѐ потсетуваат на разгоропадената, висцерална уметност на Џекоб Џорданс.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Новонастанатиот кич необично потсетува на Гогољевиот пливач во езерото кој ги гушка двата лебеда во езерото и ја заведува убавата девојка на балконот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Начинот на кој петелот скокаше на оградата или на нискиот покрив и како ја креваше главата за да го огласи своето достоинствено кукуригуу, Милан го потсетуваа на муезин кој од балконот на минарето ја искажуваа благодарноста кон единствениот Алах, или пак кон султанот-воин кој ја повикува моќта на мечот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа знаеше што барал под креветот но не сакаше пак да го потсетува на случката и да го срами.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Понесливата тежина на градата ќе ја натераше да си ја поткрене дојката, подобро да ѝ ја почувствува тврдата тежина што ја потсетуваше на размесено надојдено тесто, толку многу си ја чувствуваше дојката што по сеќавање, во носот ќе ѝ замирисаше на топол леб.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И тие се последица од некоја непозната, грда болест“, се обиде еднаш дамна да ми појасни мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сериозниот професор си игра криенка со сенките! На рамото обесил ранец. Голем ранец. Всушност потсетува на војник казнет да искачи на планината тежок товар на рамото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како да не им обраќа внимание на малите камени израстоци што потсетуваат на грпки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше тоа типичен претставник на својата епоха: носеше зимски капут од чоја, необично долг и широк, темносин шешир од филц со спуштен обод, широки пантолони со високи манжетни и светли плитки чевли, воочливо слични на ортопедски; околу вратот поради некоја причина му висеше кинески пешкир.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Судејќи според изразот на лицето, тој беше интелектуалец, иако, од друга страна, требаше да се биде внимателен поради густата брада што оддалеку потсетуваше на иње и очигледно беше одвратна за допирање како тркалото за острење.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Блед и бигоросан - потсетуваше на мртовец.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Малку се белезите што нѐ потсетуваат на некогашниот Драч – Дуреси.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И сега, во одминати години, честопати се потсетувам на тоа што го доживеав во Прењес.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не поминуваше ни една недела а таа самата да не ни спомне што било за мајка ни, да не нѐ потсетува на нејзините особини за кои ѝ раскажувал татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Приквечер, кога паѓаше мракот, со Клара стоевме покрај прозорецот и гледавме како сѐ потемнува. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во неколку делчиња од паркот имаше дрвја, групирани така што потсетуваа на театарска сценографија која треба да претставува шума.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа му правеше големо задоволство и го потсетуваше на нешто, но и самиот не знаеше на што.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Овде се држеше настрана од нивните цркви, од нивните културно-уметнички друштва, од проширените семејства кои на игранки какви што во Југославија веќе одамна немаше дури ни по селата, застанати со пиво под сликите на Гоце Делчев, бараа мажи за своите грди дебели ќерки со по две имиња и паѓаа во делириум на секоја песна што ги потсетуваше на стариот крај.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Заради влакнестиот грб потсетуваше на ѓавол од прикаски кога се откопува себеси од песок и неродица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имаше глас на новороденче - пишти танко и грлено, никој ништо не може да разбере, ни збор ни болка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Давењето ја потсетуваше на други видови врзувања, што ѝ создаваше дуални накај пријатни чувства, а поентата беше дека смртта треба да биде недвосмислена, крајно непријатна и болна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Болеше глуво и постојано тоа сознание за старецот, беше една судбинска болка за животот, што еднаш мора да заврши, и тоа сега на сите оние трагови од неговите старечки раце во овие простории им ја даваше болната можност да потсетуваат на себе тажно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само кога несвесно ќе беше допрена од жежлото на потсвеста, се потсетуваше на настаните.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ти верувам, само... само дистанцата што ја создаваш меѓу мене и тебе ме потсетува на нешто...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Слуша: пред колибата на нејзините стари родители водат бескрајно монотон разговор што потсетува на молитва.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Имаше и такви кај кои, откако ќе им ја излижев сјајната и блага шарена обвивка, ќе стасав до делот исполнет со сол, а тој толку многу ги печеше заборавените рани и потсетуваше на лажност и на измама.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Малата главичка на офицерот не е обрастена со влакна. Сепак тој потсетува на еж.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Превртената земја мириса на некаков брлог од бозје и скапани лисја и миризбата те потсетува на одамна неотворен клед со скиселено комиње.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Половина од неговиот глас, полош од Некролози, промоција фонографска снимка, одеше под масата: “Мили мои, забележавте дека човеколиките мајмуни, иако покриени со густи влакна, имаат проќелави лица, или подобро речено, ќелавоста ги претвора нивните муцки во нешто што многу потсетува на човековото лице.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Околу мене, сѐ потсетува на минато. Стари алки, часовници, бедеми... Како да се наоѓам во куќата на Робевци.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Светиња која ме потсетува на моите предци, заминати од светов.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Без влакна само во очите, потсетуваа на стаорци и можеа да се служат само со една лична карта, толку личеа еден на друг.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се потсетува на зборовите од дедо му Аврам: „Животот е како билкана: никнеш, растеш, созреваш, свенуваш.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зборови кажани од срце, ставам на лист хартија, за да те потсетуваат на кажаното еднаш во еден миг од животот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Посува и поковчеста отколку што ја знаеше потсетуваше на стара и строга мома од литературата на деветнаесеттиот век и беше вистинско чудо зошто не креска кога говори туку има мек и по малку тажен глас натопен со збунетост. „Вистина е“, му рече. „Јован е на лекување.“ Отец Симеон се наведна гмечејќи ја допушената цигара со врвот на својот чевол.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Без блиски, без жени. И без ракија - зашто нејзиниот вкус потсетуваше на една недалечна смрт.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неверојатно личеа еден на друг и затоа, додека се менеа, остануваа слични и потсетуваа на еден смолар од планината што воздивнуваше загледан далеку кон долината жолта од густ плод.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Оттаму, дијалогот почнуваше да ни личи на панаѓурските теглења јажиња во коишто победуваше секогаш оној од едната страна на линијата, а самата кулминација неодоливо потсетуваше на еднострана сексуална катарза.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во оваа величествена поема на Вињи, вистинска химна на борбата за живот и неумоливата смрт, Бургиба како да сакаше да ја покаже својата трагична величина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие се овековечија во латинската поговорка, но останаа и како жестока метафора, да потсетуваат на правото на посилниот над послабиот. Картагина треба да биде уништена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Честопати кога го надлетував Медитеранот во повеќегодишната мисија во Тунис се потсетував на мислите изречени од писателот- пилот Антуан Де Сент-Егзипери, прославениот автор на Малиот Принц, мисли жнеени во бескрајниот свет на тишината на ѕвездите, во неговите мисии како еден од првите воени пилоти.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како треба да се напушти животот и сите маки, можете само вие да знаете возвишени животни, рецитираше Бургиба, потсетувајќи на свирепото убивање на волкот и на потерата по волчицата со малите волчиња.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа беше движење кое - ако некој сѐ уште размислува на таков начин - потсетуваше на благородник, од осумнаесеттиот век кој ја нуди својата кутија со бурмут.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеше по калдрмисана улица со мали двокатни куќи, со издадени врати кои излегуваа директно на тротоарот и кои на чуден начин потсетуваа на дупки на стаорци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На другата страна од просторијата, седејќи сам покрај една маса, еден ситен човек кој необично потсетуваше на бубалка, пиеше кафе додека неговите ситни очиња фрлаа сомничави погледи час на една, час на друга страна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Наместо напразно да се лутат еден на друг, мораа и двајцата да се стуткаат под тезгата, во веленце што мирисаше на чпртовина, моч, и уште нешто што потсетува на непофатено женско месо.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Љубопитен поглед низ клучалка ѕирка Звуци што ме потсетуваат на една дамнешна свирка Ренесанса и Барок во учебник со илустрации Птици и чкртаници разни гледам – опадната креативност душава ми ја дразни Празни зборови празна палета Пораз на мојата неоправдана суета Бог, мислев друга судба ми креира Но играм впрочем како што ми свират Си честитам – постигнав судбина на марионета 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

27. Зградата на Онкологија е едно старо здание од некое минато време, ме потсетува на касарна, дури да не речам и на затвор…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Денес, на заминување од Маврово, почуваствував една неопислива тага, секое камче таму потсетува на тебе, секоја тревичка, дрво, клупа, подрумот…, ми падна толку тешко на душата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И таа, како јас некогаш, ги барала страниците со специфичните белези, бидејќи Татко, задлабочен во читањето, заборавал да го истресе пепелот во пепелникот којшто Мајка го оставала пред него и го потсетувала на него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Куќата беше во низата постари двокатни, градени во отоманско-западен стил, повеќе со дрво отколку со тули и со камен, коишто Татко силно го потсетуваа на босфорските јали 2, од цариградската младост, со мали градини напред, со каранфили, со трендафили, со стракови жолто-зеленикава анамска рака кои ползеа ниско по ѕидовите, и со бавчи одзади, во кои се садеа магдонос, босилек, нане, бамји, секакви рани и доцни зеленчуци и зачини.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потсетуваше на неприготвен ученик. Се нишаше и со несигурен глас говореше брзајќи да ја скрати непријатната ситуација.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Неговото однесување многу ме потсетува на оној негов прв и затоа можеби многу внимателен пристап кон проблемот со моите жртви.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И тогаш Катерина застана среде светлината како да очекува мракот да ја завитка во изресеното темно платно што го држеа по краиштата со растреперени прсти најситните ќерки на ветерот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сиот си опседнат од тој случај, но случајот не постои.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Катерина слегуваше спокојно и мирно. Скалите беа осветлени со факелите поредени покрај двата ѕида на кои се гледаа знаци што потсетуваа на оние во Египетските пирамиди.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Седи покрај работната маса, ја разгледува книгата; веројатно истата онаа за која сношти зборуваше како за раритет; како за скапоцена посебност; го потсетувала на древните свети книги или записи што, случајно втасале до нас од некое неодредено време па оттаму и сите оние нејасни претпоставки во толкувањата.