Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Пандо ја седна и излезе од бараката и дури сега, кога сонцето му удри в лице, од неговите очи потекоа тешки, горчливи солзи. Не ги брише.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Само толку пишуваше за големата рана на Крстовица.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)