Директорот сакаше да каже нешто, но само лиги му потекоа низ дебелите образи и подгушници.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Татнежот потече низ улицата како несопирлив порој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Солзи потекоа низ очите на Бојана.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Солзи потекоа низ моето лице.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)