постои (гл.) - малку (прил.)

Подофицерот се задржа, постоја малку колебливо и си тргна надвор. По него излегоа војниците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо застана на врата и рече добровечер. - Влези, - го покани бабата. - Не, ќе си постојам малку надвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Постојав малку и тргнав решително да ми каже од кого беше синиот плик и зошто го сокрила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Велгоштанецот овде запре, постоја малку, се загледа во далечината и длабоко воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Отец Серафим првин виното го гледа по боја: ја држи озвесно време чашата пред очите, потоа го помирисува виното, па го вкусува држејќи ја голтката и шетајќи ја низ устата, потоа ќе ја голтне, ќе постои малку како да фаќа некакви тајни сигнали и пораки од него, проверува каков траг му остава во грлото - и ќе каже какво е: одлично, ногу добро, средно, 'рѓосано, лошо; и како секој доктор, веднаш кажува одошто е такво и што треба да се стори, како да се лечи за да оздрави, да се спаси, или да се подобри.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се штрекна. Постоја малку збунета, потоа почна да штрака со рачката на вратата со желба да ја отвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Постоја малку и со погледот лесно ги изнајде неколкуте шпели, за кои знаеше на таа угорница, некаде на нејзината горна половина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Постоја малку и издишна: - Васе е ... А ми се пристори Бузо!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Полјакот постоја малку како живинка што одненадеж покиснала, а потоа кон луѓето `рзна заканувачки и се загуби надолу.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле замислено ја искриви вилицата, постоја малку и рече: - Никого. - Ич?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)