Поради тоа терапевтот мора да поседува умешност за проширување на приказните од минатото, пронаоѓање на алтернативните, скриени настани и воспоставување на услови кои би довеле до нови раскажувања (White, 1988a, 1988b, White & Epston, 1990). 46 Овој процес на проширување на нарациите, /навраќање/ создавање на нови, се одвива најдобро кога терапевтот првенствено поставува прашања, а не кажува исказни реченици.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)