Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа го прави така што чита часописи, ги посетува галериите и студијата, одговара на телефон, разговара со пријателите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ќе помислат дека водиш несреќник што не умее самиот да си го врви патот“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„ Ох, другар“, почна таа со здодевно плачлив глас, „ помислив дека ве слушнав како доаѓате.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бидејќи брат ми одбива да разговара со мене за овие нешта, вели сум претерувала и сум тормозела, еднаш решив да им се доверам на братучет ми Борче и на Огне, синот на чичко Коче и тетка Софче, најдобри пријатели на моите.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Те молам, поседи уште малку – рече Мила.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Очигледно парот неволно/волно води до идејата за припишување на симптом правејќи го неволното во нешто волно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Си помисли дека некојa од ранетите, осакатените девојки, одболувајќи ја својата болка на помош и за олеснување си ја вика мајка си.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сепак, во ниту еден момент не помисливме дека е таа толку сериозна и решена да го направи тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Ќе се успокоиш па ќе почнеш да јадеш - рече Бојан, па си помисли дека срната можеби ќе сака да јаде од сеното, или од јаболката.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Еден од нив е да го врати потегот кога ќе стане јасно дека бил лош.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој помисли дека Хелвиг е дојден заради известувањето во врска со денот на расправата за развод на бракот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мене не ми текна што сака таа. Помислив дека сака да ја галам по бутините и слабините.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Каде ли го чув тоа за поетот кој не можел да сака ниедна жена затоа што во некое друго време ја сретнал Антигона? Тоа ми се допаѓа...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Војникот ме фати под мишка и пак ми рече: „Таму, крај гробиштата, ги собравме убиените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стојан се поослободи и си помисли дека Анѓа ќе го пренесе разговорот на друго нешто, па веднаш ја праша: – Што? – Којзнае дали да ти го кажам. – Зошто да не ми го кажеш? – Да не се навредиш и да не се налутиш. – За мене виде лош сон? – За обајцата...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Без сомнение! Кој е виновен што никому не му текнува да помисли дека е Зоки Поки нефатливо дете!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Седна на камениот крај неа што служеше како столче, се напи вода, и гледајќи ја чешмата и сè околу неа непроменето, помисли дека сите овие години како да му поминале во сон: како сето време да го отспал и сега се буди; гледа: ете пак е тука - на почетното место.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Помислив дека Стариот писател инсистира на некои историски, социјални и други проблеми и случувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Баге помисли дека го враќаат назад во Идризово, за да се ослободи од затворот организирано.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко само се насмеа на овој коментар на Камилски, но во себе помисли дека тој беше во право.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Ау, жив си, а помислив дека си се чпиртосал! - реков онака, на шега.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи, мајка ми го крена показалецот и покажа кон височинката! Кон тумбата. Кон местото на нејзиниот избор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во ниеден момент не станавме енфатични, разговаравме како од нешто веќе познато и усвоено гледајќи се меѓусебно без повредување, верувам дека Мари-Клод ме пуштала да дојдам и да бидам во нејзината сегашност како што можеби Маргарита би одговорила на мојата насмевка врз стаклото да не се испречеа толку 62 претходни калапи, толку не смееш воопшто да одговараш ако некој ти пријде на улица или ако ти понуди бонбони и те викне на кино, сè додека Мари-Клод, веќе ослободена од мојата насмевка упатена кон Маргарита, Мари-Клод на улицата и во кафулето, сè додека таа не помисли дека тоа била добра насмевка, дека непознатиот одоздола не ѝ се насмевнал на Маргарита за да опипа некаков инаков терен, и дека мојот бесмислен начин да ѝ пријдам бил единствениот разбирлив, единствена причина да рече да, можеме, да можеме да позборуваме во кафулето со пијалок.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

XXII. Негде пред зора, токму на добата, за која синојка помисли дека треба да биде скорнат, Змејко веќе стоеше на својот прозорец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А беше и човечен, и главата на сиот сој Јанчески, па оттука и задолжен, да мисли за секого од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Доброто велат секогаш кратко трае по интуиција па токму кога помисли дека се решени сите негови проблеми, се случи ненадеен крах кој повторно го загорчи неговиот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Овде тој си се поднасмевна себеси кога помисли дека некогаш можеше да издржи повеќе, а некогаш помалку, но секогаш од тој бран што од слабините ќе го удреше право во челото испливуваше со истата мисла – дека целосно, неповторливо и очајно ја љуби жената што во него ја откри таа жед по нејзината љубов...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но ете, таа дојде кај нас, побара некоја неодредена и нејасна помош, го стори и тој чекор за кој неупатениот веројатно ќе помисли дека бил избрзан па дури и недоволно обмислен.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со олеснување се издиша, па си помисли дека опасноста помина. Не го извести Претседателот Никола Карев.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- А јас, братче, помислив дека си се забудалил кога го читавме писмото и кога те видовме искочоперен крај Буза, - рече Танас мавтајќи со рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ЗАФИР: Кој Славче?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некои на Универзитетот можеби и не го одобрувале откако се најде на вести, а на некои можеби и не им било право што сум предложил онаков предмет, но никој не ни помисли дека политичарите и групите за притисок надвор од Универзитетот треба да решаваат што ќе предаваат неговите наставници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Потоа женското WC... Мислиш дека претерувам?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Одговор: Дали реков било што што би ве навело да помислите дека ве сметам за глупав? kompozicijata kako proces Под ова поглавје всушност се кријат три предавања: 1.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кога ја видов, помислив дека има сто и педесет години, нешто повеќе, нешто помалку, но тука. Беше збрчкана, штрбава и грбава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Си помисли дека сме го казниле.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Што значи дека целото негово патување преку морето за да ги искушува Јапонците би можело да излезе попусто.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Македонска интелигенцијо! Време е да се помисли дека е грешно да се прави опит со туѓи човечки животи за нашите фантастични планови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали ќе помислите дека зборувам нешто необично ако на бројот на Хичкоковите заслуги ја додадам и онаа дека беше комерцијален уметник?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Летајќи помеѓу двата сини бескраја, помислува дека, со оглед на годините што ги носи на своите плеќи, ова може да му е и последното патување во земјата Израел и во светиот град Ерусалим, две места кон кои е насочена молитвата во секој мојсеевски храм не само во Америка, во Њујорк, туку и низ целиот свет.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само, како да направи да си отидат луѓето а пак да не изгледа како тој да ги набркал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Неговите чекори во сеќидневието се такви што секој помислува дека тој намерно остава стравот да го води за рака!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уште тогаш М.Ѓурев, беше помислил дека вистината не е како судбината на човекот, неа не можеш да ја покриеш со неколку лопати земја.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ова го велам бидејќи не сакам да се помисли дека се обидувам да промовирам некое друго лице што ќе биде спремно да ги презема на себе и моите одговорности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тој миг, Татко си помисли дека се работи за обична средба, за консултација околу некој документ или за нешто слично.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајката помисли дека детето не ги познава далечните.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Полноќта беше поминала кога вратата крцна, и Клара влезе во спалната на моите родители.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никогаш не помислив дека ќе минеш низ неволјите за да дојаваш дури до еден ваков стар, запустен ранч. Но, бескрајно си добредојден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Би можеле да помислат дека се кревате на големо, дека сакате да изигрувате човек со врски, со лични пријатели во Централниот комитет.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Девојката ја донесе мастиката за која бев помислил дека е порачана.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ема не беше наивна за да не помисли дека сега други ни го спремаат истото, но за неа беше многу пострашно и поболно тоа што ние паднавме во замката што ја подготвувавме за другите.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„ Си помислив дека ова можеби ќе ве интересира“, имаше обичај да каже со срамежлива насмевка секогаш кога ќе исчепкаше по некој нов фрагмент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Само помислив дека е малку чудно за едно дете да не е уште в кревет толку рано.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Киро извади кутија цигари.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Би сакал да ѝ ги види очите под густите веѓи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само што помислив дека триумфирав дојдоа две малоумни горили ги испратил некој политички шпион ги начека Робинзон ги застрела в тилот Задоволни седнавме исецкавме купуз во чест на грдите погубени горили а потоа спремавме стратегија за напад следни беа политичките гниди

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Може да се случи и да помисли дека сакам да го поттикнам кај него самосожалувањето!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Му налетав на еден в прегратка. Помислив дека си ти. Одвај се извлеков! Има такви, држат цврсто.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ако не го вратиме шимпанзото во зоолошката, светот ќе помисли дека ние не сме кадарни ни за чување животни, а камоли за зачувување на сопствената раса.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

ЉУБА: И воопшто, вие водете сметка, таа да не го тресне некој невин гостин, ако помисли дека е тој вашиот денешен собеседник.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

... Мигот, кога го виде да влегува со тортата, цвеќињата и насмевката на лицето, во очите, си помисли дека ѝ се причинува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бидејќи неочекувано од учител станав проповедник, моите зборови многу го трогнаа народот, толку многу што ако за време додека се четеше евангелието од младиот поп Георги сите се накашлуваа како по договор (како во нездраво време) за време, пак, на мојата реч сите со задоволство слушаа и не само што запре накашлувањето, туку човек можеше да си помисли дека народот заборавил и да дише.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Воопшто не помисли дека со тоа може и да го навреди чесниот старец.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Неспособни да помислат дека бев еден навистински чеден автор, кој живееше единствено за литературата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно слушнав дека зборуваат за него по војната, што станал за време на окупацијата?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега дури помисли дека и тоа негово ребрење е попусто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Минувајќи по автопатот во близината на аеродромот, домаќинот ни обрна внимание на еден голем и широк подвозник, за кој помисливме дека е еден од обичните.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако помислиме дека калкулативното мислење е длабоко всидрено во феномените, тоа е шокантен факт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

А ниту еднаш не помисли дека тоа, можеби и не е вистина!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И сега, гледајќи ја каде што врви целата во црно, Бонети помислува дека отец Иларион сигурно пати што приликата што ја имаше ја испушти, зашто таа сега е друга: и крај него минува со молчење и со поглед в земја.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ова ѝ го дофрлив еднаш и нејзе ( се шегував, но на Катерина изгледа ѝ се пристори дека во шегата е содржана намерата да ја вратам во светот на онаа одамна исчезната цивилизација, па затоа и уследи оној жесток касај овде, под брадава).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За нив двајцата, за песот и Васила, да не ги познава отпорано и да не знае колку Васил е честит, би се помислил дека пеколот ги испратил ноќва во Потковицата и на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сандри се стресе, зашто помисли дека бегот видел како тој досега само шараше со очите низ одајата, и особено кон вратите што требаше да се отворат за послужувањето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но Катерина и понатаму молчеше иако во сенката на гранката што ѝ паѓаше на делот од лицето свртено кон мене се случуваше нешто што не можев да го протолкувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во стварност, човек би можело да помисли дека резултатот на Гедел само фрла светлина врз еден недостаток во делата на Расел и Вајтхед и да се обиде, инспириран од тој резултат, да создаде систем кој ќе ги надмине и Principia Mathemat- ica и Теоремата на Гедел.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не можел изгледа да си претпостави дека таа одвај чекала да зачекори во неговата желба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Почна Зоки да учи да брои. Му покажаа кои се бројките до десет, тој ги повторуваше цел ден и сите помислија дека ги научил.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Помисливме дека заборавил нешто да понесе од дома па ќе нè враќа сега назад, но Живко ни се сврте: - Сте оделе ли некогаш преку Галичица?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Приспособувајќи се на него, на гласот, Мусли бег лека полека сфати дека зборувањето се однесува на орлите, и воопшто на штавувањето и напрегнувајќи се да открие кој е тој што зборува стутулен понастрана од другите, е ли некој од неговите раетини или е туѓ, си помисли дека тоа може да биде добар изговор да се намами Арслан бег да не ги тера христијаните да му даваат сол па разврза за некој соколар што постапувал така, со сол што ги штавувал убиените птици, тоа било и поевтино и посигурно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ја гледаше единствено како секој ден си го проверува сандачето, па помисли дека можеби има некое момче во Франција, но брзо ја отфрли таа идеја како премногу песимистичка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зошто не довлезе внатре? Можеби помисли дека тој ми е мажот Пол со кого се разведов?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Паметам, тогаш бев помислил дека таа намерно ги фрли пилињата врз моите убаво исчистени кондури.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, многу пати имате доживеано да се почувствувате изневерен и да помислите дека некој од блиските ве игнорирал, дури и повредил, иако со својата постапка всушност посакувал само да ве поштеди!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да се помисли дека еве немаат што да разговараат, иако ова е добра прилика за тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За момент помисли дека ја гледа разголена во својата соба недалеку 98 okno.mk оттука.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Луѓето во L.A. ќе помислат дека можеби зборувате за некои ненеаучни проблеми.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Како сум можел дури и да помислам дека некој од нив би помислил во таа смисла на жена ми.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Побара уште една цигара, а Марија ѝ го подаде остатокот од натопената кутија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Слепа паника. Не можев да не помислам дека тоа излегување ќе го платам со жолтица или дизентерија, треска или нешто слично.” „Треска?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И наеднаш, без нагодувања ми наиде помислата: колку ли голема била стрпливоста па дури и задоволството на Стариот писател додека пополнувал такви бели картички! Па од каде сега тој?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тоа беше лажен впечаток.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За миг, штотуку разбудена, таа помисли дека звукот што го слушнала е само остаток од сонот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој знаеше дека секогаш застануваат, знаеше дека тие нивни врвици така го пречекуваат денот, но ниеднаш не помисли дека ќе застанат токму тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној младич имаше толку остри зборови, со нешто толку волшебно во нив, што само по неколку вечери можеше да го раскопа пред Змејковите очи сиот мраз, во кој беше стегнат тој живот околу него, а за кој Змејко ниеднаш не бил во состојба ни да помисли дека можел да биде и така соголен, разглобен и покажан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Морам да бидам во претставата, урлаше, ве молам! Сѐ ќе направам!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Каква улога можеле да имаат тие военни времиња во создавањето на нови животи. Верувам дека имам право да прашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се поднасмевна кога си помисли дека можеби има уште две-три нешта...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И не само што не му текна тоа, туку помисли дека Ангеле знае од некаде дека од оние пари што ги собираше од селаните зел и тој.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па помисли дека и сега, во оваа зимска ноќ, крај распламтениот оган, ќе потече некоја од приказните за легендарниот Димитар Волчарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Помислив дека можеби Симон е таму зад него во темното. Немаше никаков шум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој најпрво помислил дека брзите нозе ќе го спасат од трагедијата да биде наденат на рог од крава, ама после сто-двесте метри стипл-чес, сфатил дека куршумот насочен кон кравата, а испукан од пиштолот кој случајно го имал кај себе, ќе му овозможи да поживее малку повеќе од годините што си ги носел на плеќите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Трговецот со добиток веројатно помисли дека братот се шегува со него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Појдов кон куќата и, замислен како ќе настапам, не помислив дека Симон може да има куче.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Ма, јас откако ѝ го предадов пакетчето на мајка ти Светлана помислив дека содржината во него ќе биде доволна да ти разјасни сѐ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рекоа ќе си одиме од Прењес. И сите помисливме дека ќе си одиме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Го сотрев!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Помисли дека Томо станал и зборува за нечија состојба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Избегнувајте од каква било зајадливост и шега и помислете дека таа судбина сте можеле, можеби и вие да ја имате.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако си помисли дека измислувам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Марша си помисли дека одлучил да го прекинат заедничкиот живот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Некои од другарите веројатно и денес помислуваат дека среќно сум се извлекол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова тврдење ѝ задава жесток удар на класичната дихотомија според која сите тврдења се или вистинити или лажни, затоа што ако за момент помислите дека тврдењето на Епименид е вистинито, веќе следниот момент сте принудени да се вратите еден чекор наназад и да помислите дека е лажно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога помисли дека е болна и собра сили да влезе дома ѝ, таа излезе и му рече: - Не доаѓај повеќе... - и побрза да влезе во куќата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Некои (луѓе) слушајќи ја твојата музика би можеле да помислат дека тоа веќе било напишано од една од твоите црни кутии.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да сум помлад, кога ќе види дека сум однатре затворен, ќе помисли дека нешто добро ми се случува, ќе се насмевне и ќе си замине со намера следниот пат да се реши да ме потпраша зошто денски сум се заклучил одвнатре.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тулио Бути инстинктивно сакаше да се повлече кога виде дека таа, седнувајќи, погледна накај прозорецот, но помисли дека не би можела да го види оти беше во темнина и остана крај прозорецот да присуствува на вечерата од ова семејство, заборавајќи на својата. Оттогаш секоја приквечерина, по излегувањето од канцеларијата, наместо да тргне во вообичаената, самотничка прошетка, се упатуваше право дома.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јагулче си помисли дека некој од Републиката го штити Цветана Горски, па не е негово да копа кај што не треба. А најмалку во вода.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се плашам и да помислам дека ние, луѓето, одвреме навреме се повторуваме.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Помислив дека сигурно удрила четиринаеска и дека добро би ми легнало едно ладно пивце во некое празно кафуле со чисти чаршави и со добро извежбан џубокс-евергрин.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И се израдува. Помисли дека на такво невреме никој не би излегол од дома за да оди во циркус.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога го слушна разговорот, Марија се уплаши, Хелвиг да не помисли дека таа го убедила Карл да остане.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Втората варијанта ја елиминира, бидејќи не сакаше Французинката случајно да дознае дека тој во моментот учи француски, па да си помисли дека таа е причината за тој негов потфат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нека никој не помисли дека ова лудило постои само некаде на темното или светло небо, некаде каде птиците на смртта лебдат во стратосферата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури го испланирав Велигден, бидејќи се ближеше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Поетот застанат спроти македонскиот јазик како да се наоѓа пред неосвоивата тврдина во времето: кога ќе си помисли дека ги отворил нејзините порти – се покажале други, трети...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тогаш приседна, видно уморен, но не преморен, па Евдо помисли дека ќе му се развика што не понел уште една касета, но сонцето веќе безнадежно заоѓаше зад сртовите и од падините слегуваше самракот како привидна маглина, па Геро само рече колку да си ја продолжи улогата на водач на екипата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Влатко веднаш помисли дека за двајца тоа би чинело 7000 денари, и уште по 500 денари џепарлак - 8000 денари за недела дена, неможно за финансиската положба на родителите...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Но знаеше дека, како што обично се случува, сфати колку му значи тогаш кога помисли дека може да ја изгуби таа капка од мапата на светот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпрвин, помисли дека се рибари што се гостат по успешниот риболов, но тогаш ги здогледа пушките и редениците што им се сјаеја на градите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не знаел кога му се подавале рацете по туѓо. Да се сети, а? Добро, ќе се обиде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 ДЕЛ 23.12.2005 И, сега, нешто ме натера да помислам дека она што навистина го сакам е толку едноставно што ни самата не сум сфесна за тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кој да помисли дека меѓу вкусовите, миризмите имаше граница која можеше да ги подели?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секој кој ќе го види, или кој чул дека заминал натаму, накај Коритница, ќе си помисли дека заминал натаму, накај Коритница, ќе си помисли дека излегол на прошетка за да си даде одушка по сите овие возбуди, или, пак, дека отишол да запали свеќа на Латинска црква во слава на оздравувањето Лазорово...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од каде да сонувам дека наставничката по англиски јазик ќе го фати лексиконот во VIб одделение?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така и Богдан, кога помисли дека со доаѓање ваму, ѝ избега на болеста, се опушти.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се уплашив Игбал да не помисли дека го напуштам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Од оние што поминуваа под неговиот брич некој се излајал дека си има нешто закопано за ако дојде ред да се враќа назад без и да помисли дека овој што го слуша тоа може да го стори уште веднаш!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И Богдан вслушнувајќи се инстиктивно во ветките што му чкртаат над главата, помислува дека тие ја имитираат исчезнатата птица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Еднаш си помисли дека е најдобро да не им каже на мајка му и татко му за писмото.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Немој некој да помисли дека се решиле да стапат во брак за време на некаква работна акција од типот на изградба на делницата Владичин Хан-Врање!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Внатре бевме Кенди, Холи и јас и сите три помисливме дека е луд.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не забележав кога влеговте“, рече и веднаш помисли дека непознатиот му припаѓа на оној пргав сој претставители на службените настани кои милуваат директно да ти се втурнат во проблемот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Црвената кавалерија за малку да тропнам. Убаво ќе се посрамотев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Може да се помисли дека тоа не се битни разлики, но од друга страна… од друга страна традицијата и културата се светски и општочовечки придобивки.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Змејко помисли дека на таа чиста собичка би можела да му завиди и жена му Мара.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми се лошеше и следните денови, а имав и уште една, многу посилна причина, да помислам дека носам нов живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури помисли дека Ангеле можеби сака ортак да му биде во јатаклакот, та затоа е многу љубезен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Никодин веќе помисли дека конечно нашла некого кој ќе ја задоми на овие години.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но и во тој случај, како и при другите несогласија, ова недоразбирање заврши со внимателното приближување на нашите тела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не можеше ни во еден момент да си помисли дека треба да се оддели од Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледам дека има и компири, - мрмореше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еден друг војник ме фати за рака, ме одведе кај убиените и така одев од еден до друг. Сѐ млади момчиња.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бидејќи имаше собрано храна уште за двајца како неа, само што си помисли дека може да се одмори, Буба забележа дека некој ѝ краде од лешничињата и оревчињата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Но, кога ќе се сетам за нашиот живот до мојата петнаесетта година, не можам да помислам дека Ханка би можела да не ми биде мајка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„И во ниту еден миг не помисли дека би можел да ги ставиш нашите имиња.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имајќи го во обзир градот домаќин, човек помислува дека организаторите на изложбата можеле да ја употребат фотографијата на Дишан во гондола за плакатот или за насловната страна на каталогот на изложбата, но наместо тоа, ни беше репрезентирана колор репродукција на Дишановото ремек-дело, “Невестата соблечена гола од нејзините додворувачи”, попознато под името “Големото стакло”, со фотографија на еден венецијски залив во позадината.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Помислив дека и Јован сега спие, и Ратка спие, и шесте деца се заспани кое каде се нашло во куќата, се свило како што го навалило сонот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И, токму, кога помисли дека чукањето е грешка, повторно некој зачука.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли уште оти би било редно од овој рид да се врати назад; помисли дека секој умен би се вратил сега, штом она ѕвере можело да изоди толку многу простор, а сепак, не се врати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да те чуе некој од некоја страна ќе помисли дека си мрдната од умот.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Толку многу има канали што човек помислува дека водата е испресечена со парчиња земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А кога стигнаа во дворот, на прагот на куќата нивна, ги најдоа мајка му Илинка, браќата и деда му Блажета, тихи и скукалени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помисливме дека настаните земаат среќен тек.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По подолгата пауза тој се сврти кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овие и некои други слични размисли не беа во состојба да повлијаат да помислам дека картичките извезени со стихови всушност не постојат и дека се загатка што ја испраќа сонот за да ме вознемири.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

11 Јас никогаш не помислив дека сум совршена. Никогаш не се занесував дека сум најубава, ниту пак најпаметна.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но ведаш потоа си помислува дека така можат да згрешат, во забуната да се случи некој да пукне и да го убие човекот, а тој може е некој несреќен намерник, некој кого нуждата го натерала по ова време да дојде во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Бил беше навикнат на занаетчии, кои возејќи влегуваа на теренот, но слаб русокос млад маж излезе од ”холивудизираниот” шевролет, облечен во работнички комбинезон со масни флеки и во сина тексас кошула, и тогаш Бил си помисли дека човекот бара работа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој се префрли во групата на повиканите на спротивната страна и, наместо да се сети и да помисли дека оди на место каде што може да дојде и до пукање поради заострените балистички банди по планињето, очите му останаа отворени како на елен и загледани во Марка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никодин помисли дека тоа е уште една несолена шега на лудата Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа никогаш не би помислила дека некој чин што нема ефект станува бесмислен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Завршувајќи го ова писмо, не можам а да не помислам дека Скопје е близу до Косово.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мишко помисли дека се плаши од него и се затскри зад ѕидот. Само со едното око гледаше што прави врапчето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Си помислив дека е тој на стража и дојдов...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дозволи му барем еднаш да помисли дека може да застане неказнето помеѓу пороите на животот и на смртта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не ќе згрешам ако помислам дека за многумина од нив бевме дури и обични натрапници.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првин помисли дека миризбата доаѓа од прозорчето, но кога еден ден ѝ ги виде ноктите на двата прсти пожолтени, почна да ја следи и ја фати каде што пуши.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во моментот помисли дека го каснала змија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Никогаш не можев да помислам дека ќе те видам ваков, слаб и немоќен.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Звук на будилникот. Пладне.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

СТОЈАН: А ти помисли дека вино ќе пиеш. (Уште еднаш пие).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Сакаше да ја сврти главата и да се истргне од раката, оти за секунда помисли дека тој, сега на само десет сантиметри од нејзиното лице, ќе ја бакне право в уста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За моја среќа ваквата моја мисла никому не му ја продадов. Дури ни на жена ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го слушна Татковиот глас. Помисли дека тој не е сам и дека зборува со некој од членовите на комисијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Стравот повторно се всели дома, во Козар маало, ако по она малку надеж, помисливме дека нѐ оставил.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да помисли дека не ја сакате дома - сакаше да направи шега Елена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сакаш да ми кажеш нешто, но немаш сила.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Оној што тогаш го видел со кошчатите шаки и наизглед предолгите раце, со избричена глава, можел да помисли дека пред себе има некој деликвент кој штотуку му избегал на џелатот од под секира. 84 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Всушност, мислев дека претерува. Се разбира дека мислев така.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во сиот ужас, стигнува да помисли дека дарбата за детали, што ја истакнуваат критичарите, му останала нечепната.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој би помислил дека во ликот на Лемо се крие човек - поклоник на лоши пороци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме фаќаше огромен срам што ме искарале и ми паѓаше непријатно од себеси.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Додека летавме, а и кога дојде во мојата соба, ми се чинеше поситен, помал, би можела дури и да помислам дека е на моја возраст. Ама не беше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Налет друго, ќе си помисли дека сум како другите од Секретаријатот и дека ѝ завидувам на нејзининото богатство. - И мене Алек.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Впрочем верував дека и во најкревките суштества постои жила на отпорноста и дека токму таквата отпорност умее да ѝ се спротивстави на лошата помисла.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- А? - Мони помисли дека ѝ се обраќам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Навистина. И тоа е она што ме наведува да помислам дека не е оригиналната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Светлана го забележа разнежнетото лице на Никодин и помисли дека ова е вистинскиот миг за акција.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одговара, под маската на ведра резигнација: „Ќе мине“, не слушајќи го огорчените протести на пријателката - повторно помислува дека е премногу наивна за своето еврејско потекло.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Нам повеќе ни се веруваше дека ни се повторува постојано истиот сон, отколку што помисливме дека пакетот вистински стигнал.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ми беше доволна за смирување на совеста онаа кукавичка мисла дека таа сигурно ме оправдува пред себе, затоа што знаев дека мисли дека тоа што не ми прозборела на онаа средба ме преплашило, ме пресекло, знаев дека не помислува дека посилна од мојата преплашеност од нејзиниот молк и од нејзината скаменетост, требаше да биде мојата должност да ја посетам пак, да ја прашам како е, да слушнам дали тогаш можеби нешто сака да каже, или и натаму се задушува во молчењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таквата ситуација воспоставува, во политичка, економска и сексуална смисла невистинито поле, поле на лагата; така што, иако не лажете, живеете во еден лажен свет, како на макро така и на микро-ниво.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најлогично беше да помислам дека се наоѓал на работното биро, од кое, без да сетам, сум го турнала, а тоа бесшумно паднало токму во мојата ногавица ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во меѓувреме, можете слободно да се посоветувате со некој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој не разбра дека континуитетот на една олигархија не мора да биде физички, ниту пак застана да помисли дека наследните аристократии биле секогаш кусовечни, додека пак приспособливите организации, каква што е Католичката црква, понекогаш опстојуваа стотици или илјадници години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јана помисли дека сигурно тоа е оној истиот на кого му се прекина врската.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Оптичарката во мигот помисли дека се работи за колекционер на лупи, а Сотир Паскали во овој гест виде некаква самоутеха за неизвршената операција чија смисла можеше да ја знае само самиот Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го пушти Сати и повторно седна до неа. - Вие таму во Франција, го сакате ли многу Дебиси? - ја праша.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Една ѕвезда падна и помисли дека е неговата; во нејзината куса светлива трага ја виде смртта како му доаѓа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И толку! Значи не може да станува збор за некоја однапред набележана или планирана цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Диме помисли дека не го пронашол па си одлетал.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Леле, кога ќе помислам дека еден ден двајцата со мајка ми ќе остарат, многу се вознемирувам и се плашам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе помислат дека јас ја задржувам и дека поради мене не ги послушува и бидејќи знаев дека вежбањето за Мила е сериозна работа, станав да си одам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И дијагностичкиот прирачник води до наивната и погрешна идеја дека актот на разголување е неволен, и затоа некои луѓе ќе помислат дека разголувањето е симптом кој треба да се припише.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бојан отпрвин помисли дека е тоа ветер што се вовира во оџакот, но забрзаното, ненадејно лаење на кучињата го потврди неговото стравување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Требаше да помине време, да се случат повеќе неочекувани па дури и необични настани, па да сфатам или поточно да помислам дека сум сфатила оти не станува збор за безначаен заплет.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Секогаш кога ќе помислам дека замрел сфаќам дека тој е сѐ уште тука.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Више секса него кекса“ беше неговата препорака, кога помислив дека и во таа област се влегува со рестрикција по климаксот, па се уплашив за себе и за сите други како мене... во години средни.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш тие тројца, секој за себе, помислија дека го имаат и во градите тој снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само што помисли дека безвременската самотија нема крај, - се виде себеси во букет црвени рози.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Прво помисли дека се мрднала од умот, вака сама во куќава како утка, па сега блада нешто што ѝ се завртило во главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колку ќе и бев благодарен да постапеше така.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и оние за кои не би помислил дека можат да издржат трчајќи десет метри, сега бркаат некој бизнис.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ни да помислам дека човекот си заминал...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Затоа и се случуваше да помислам дека во таквите моменти мојата Катерина постапуваше по примерот на нејзината пра-пра-прабаба кога со еден удар на пиралката ја усмртувала љубовта што ја одминува за да ѝ се препушти на онаа другата што веќе се најавувала.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во тој миг Рада помисли дека сестрата не може да носи повеќе од две бебиња, дека нејзиното ќе го донесе секој момент.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури втасав да помислам дека моето евентуално разјаснување на вината што ја спомнав со несигурен глас нема да биде доволно уверливо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас заминав по тебе и ти си таква за да бидам сигурен дека ниеден друг не би се решил да го стори тоа, но сега веќе ти никако не можеш да ме натераш ни да помислам дека постои и назад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Веројатно и со лага или со еден вид принуда се послужил бидејќи помислил дека тоа е најдобар начин да ѝ ја истурка на девојката од мислите несигурноста и колебањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”. „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ех! Камо сега некој Толе Паша да се јави однекаде в грб!“ си помисли Златков и длабоко издивна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден ден помисли дека чаршијата ќе му помогне.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас никогаш не сакав да помислам дека сте човек од таков сој, но сега можам со сигурност да речам дека вие, за жал, сте од редот на тие луѓе,” го прекина молкот Ема Ендековска.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И - ќе го однесе кај директорот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Штотуку влегов - се правдаше Господ Саздов. - А ти доцниш!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ѓорѓија помисли дека личи на октопод и изгуби апетит.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Најмалку можев да помислам дека кај тебе се крие нож – рече Еразмо, обземен од паниката што се уште не го оставаше на мир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пол Меккартни?! Зар некогаш можев да помислам дека ќе го видам во живо на само дваесетина метри од мене.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Му пристуде. Помисли дека може пак да се поврати болеста ако не внимава, па влезе во колибата и се затвори.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И една вечер, кога во собата немаше никој, се спушти низ прозорецот држејќи се за заврзаните чаршафи од креветот и кога се најде на тротоарот крај болничкиот ѕид, помисли дека тука ќе испушти душа, но пак нешто го поткреваше и го тераше да продолжи, да бега.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Помисли дека и без да сака дозволува необичниот дури и срамен оган од играта на Радуле и Стојна да ја зафати, поточно на посреден начин да ја помилува и неа?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Скијачката сезона заврши и би можело да се помисли дека е здодевно во Маврово кога нема скијање, ама не е така.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сотир Паскали не рече ништо. Си помисли дека Камилски повеќе сакал да го истакне својот химеричен однос кон книгите, отколку да се соочи со реалноста за тешката состојба на очите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Шумарот се најде во незгода. И не помисли дека старецот Димо не ќе го разбере најдобро.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога Крсте Јанчески, војводата, го потамани писмото Благунино, тој не ни помисли дека заедно со него засекогаш ги потаманува и Благуна и Видана нејзин. Не беше глуп па да мисли така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никогаш не ќе може да помисли дека „многуте“ реки се само водите на Јантра, која во едни делови на градот тече на север а во други на југ.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или се тоа нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се чинеше како да му избива низ кожата наместо пот, а некој можеше да помисли дека дури и солзите што лееја од неговите очи се чист џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка, за миг, помисли дека патува во врска со некој судски процес.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Нема да заобиколувам: бев вистински вознемирен, а вознемиреноста поради исчезнувањето на Загорка Пеперутката произлегуваше и од сознанието дека она што се случи му се измушнало на моето внимание; дури склон сум да помислам дека за изведувањето на ова бегство било искористено и моето отсуство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас ништо не знам за трговијата со книги, но од малкуто што го читам, го слушам, ме прави вчудовидена.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Поголема си! – Додека зборува Боге толку е сериозен што никој и не помислува дека се шегува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Гостинот ќе помисли дека не знаете сами ни чашка да си порачате.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека минуваше низ ходникот на катот за момент помисли дека му недостасува гласот на Јана! На неговата Јана!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Орце, и покрај лошите односи со ЦК, во прво време не можел да помисли дека Гарванов ќе оди толку далеку во противставувањето на гемиџиите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Си помислив дека ветерниците не би имало смисла да се сретнат во ерата на атомот и на високата индустрализација.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Убаво е кога сме сите заедно по цели денови и ноќи и кога време за заедничко дружење имаме колку ни душа сака.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Помисли дека уличното осветлување сковало заговор против него; дека го следат духови на мртви животни од зоолошката градина; дека тоа што му се случува е добра фабула за басна... секакви будалаштини помисли М

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„, си велев...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Помислив дека во овој момент најдобро ќе биде да се вратам на Истокот .

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Седеше така на својот задник со опашката смирена и само, повремено, покажувајќи му ги на господинот Гологанов своите заби, без да за’ржи, но истовремено и како да му става на знаење дека е готово и да згрчи на него ако помисли дека тоа е потребно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- И Господ гледа дека овој ковчег не е за тебе - продолжува да ја теши додека и го подметнува неговото палто под главата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе помислат дека во авионот експлодирала бомба останата од порано.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ако не ми поверува дека може да се лета со килим и дека сум го запознала на многу необичен начин?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Неговите први зборови кога ни пиша мејл од САД беа: „Ни во сон не сум можел да помислам дека има вакво училиште, прекрасно е“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

„Во ниту еден миг. Ова е само привремено. Ние ќе се вратиме.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Климент Камилски никогаш не го прашуваше Татко кој е на сликата, но сега помисли дека тоа може да биде само Али Фети Окјар и никој друг.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Помислив дека му недостасува доволно воздух!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не сум можел ни да помислам дека ќе видам елен и ќе ја доживеам оваа прекрасна и горка прикаска.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Оти слушнав гласови кај Лествичникот и помислив дека вратата од одајата само што не се отворила, оти не беше сам: помислив дека е со логотетот, и дека повторно го заведува и наведува против Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никој од нив не прошепна ниедно зборче. Никој не ни помисли дека оној е луд.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ни можеше да помисли дека тоа е неговото сопствено изморено битие кое желно прета, целосно запоставено талка низ пустата гора, надевајки се дека сопственикот, еден ден ќе го пронајде.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И пак тежнеат клепките, за миг затвора очи и одеднаш си помисли дека во чистиот кревет легна сосе војничките цокули.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во еден момент човек помислува дека во ова катче е собрано целото злато на Турција, ако не знае дека само златото во султанските цараи „Долма бахче“ тежи 14.500 килограми и дека во "Топкаписи сарај", во султанскиот харем, се наоѓаат најголемите драгоцени камења, чија вредност е невозможно да се оцени, да се утврди.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ама, душата ме боли за Костадина... Маж ми е... (Одеднаш ја обзема страшно претчувство). Ако не дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Беше длабока ноќ, пред зазорување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гемиџиите се излажале кога помислиле дека Ана „услугата“ ќе им ја наплатува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А јас сум во искушение да помислам дека ако вашите родители не ви дале верско образование, тие ви дале, особено вашиот татко, нешто далеку позначајно: едно восритание, просто речено, без да биде потребно да се одреди со една придавка.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

А што се однесува до потокот, тој навистина веќе се тенчеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Особено не сега, кога веќе сериозно размислувам дека наскоро ќе треба да заминам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се доближи да ја види посветата, потписот беше негов.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Околу четири попладне добивме извештај дека попладнето времето ќе биде убаво па помисливме дека треба да се обидеме.”

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ниту еднаш не помислив дека може да има некој што не е радосен како мене, што не е безгрижен.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Боже пази некој елен или срна да удри или да помисли дека нивното месо се јаде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

За неа сите други помислуваат дека е тоа писмото што треба да му го испратат на султанот, а Максим му вели на Костадина Земи го.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нѐ претставија, не сакав да помислат дека не го познавам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А притоа немате право да помислите дека нејзиното однесување е со предумисла, и дека таа како и другите вешти жени само ја користи ситуацијата за да го истакне својот личен пример.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Му беше необично кога помисли дека небото е исто за сите, во Евразија или Истазија, како и тука.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Само да ви кажам, патуваме за петнаесет дена. - тогаш несвесно погледна во својот стомак и помисли дека за 15 дена тоа нема толку да порасне за да се забележи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На газдата на арабаџиите ова не му се веруваше. Помисли дека биеја шега, голема шега со него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Враќајќи се кон предградието, избегнувајќи ги вировите на улицата, Пелагија ја караше Чана зошто така зборувала Ќе си помислат дека навистина сме полни со болви, мори Чано, и вошлосани! Пу, пу, пу! како да си плука под мишки.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не сакав ни да помисли дека пројавувам желба да му го одземам приматот на братучедот Благоја.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто да не помисли дека е во прашање обично недоразбирање што навреме ќе биде отстрането?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

-Помислив дека ги спомнавте воените времиња како пример за поинаквото однесување на мажот и жената?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка си помисли дека тој, сепак, има право.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш си помисли дека можат врзан да го отераат на ујќумат и му ја летна, по другото сокаче, од кај сааткулата, од кај бавчанџиите, по Дабничка Река и покрај Данова Воденица и назад по Пазарџиски Пат стаса назад во Потковицава, што се вели како од праќа фрлен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, за да се дојде до пристапите на станицата, не само што многу се пешачи и се крстосуваат безбројни галерии, туку се случува да помислиш дека си се загубил во овој испреплетен лавиринт од галерии и ходници, кои се без крај и кои немаат почеток, односно ниту влез ниту излез.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога ќе помислам дека некаде постојат преубави заливи пред нив кораби над нив тераси за пристан, за враќање, за дочек не можам да се успокојам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Притоа сензуално и шармантно ги напрчува усните, и одеднаш ме тера да помислам дека кутриот Пјотр Лисицки, засекогаш исчезнат во непрегледните белини во Сибир, бил познат како голем љубител на жените, мераклија, што во случај, гледано од генетски аспект, сепак не е податок за фрлање.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Да не се навреди, да не се почувствува изневерен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но веднаш потоа тропкањето се повтори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но ќе влезете во најобична заблуда ако помислите дека таа спокојна атмосфера влијаеше врз врагот како смирување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас реков: десет улоги? а тој рече: Да!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Можеби ќе помисли дека го сметам за недостоен таа слика да стои над неговиот кревет.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А потоа помисли дека и службеното лице веројатно побрзало да се засолни бидејќи слушна како влезната врата се затвора.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Коњите се лизгаа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ќе заминеше низ улицата, нема да оди со хеликоптер ниту со автомобил или автобус, ќе оди пеш, со униформата сокриена во куферчето што го носи на рамо; не сакаше никој да помисли дека е вообразен затоа што е Ракетар.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Стивенс помисли дека им забраниле игуменот и отец Иларион за да не ја убие мечката, та продолжи сам да оди да ја бара. Но попусто.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си помисли дека тоа ќе го направи утре, а можеби уште вечерва во некоја подруга прилика.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ами ако тој не поверува, а помисли дека е тоа итрост?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа му даде можност да се помисли дека ќе разбере нешто за саканата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа и вистински помисли дека местото ѝ беше помеѓу скапоценостите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби помисли дека ќе му биде многу полесно да се искачи отпрвин правугоре, а после да тргне напресрека во една права линија кон таму, бидејќи вака прекутрупа снегот се лизгаше како ѓаволот и тој честопати мораше да оди на сите четири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие ќе помислат дека работата е во тоа да веруваат во она во што вие сакате тие да веруваат, такашто тие веруваат во она во што вие верувате дека е добро за нив да веруваат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа го догледа детето на прозорецот и Мишко помисли дека сега ќе се исплаши и ќе одлета, но врапчето остана.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се плашев да не помислат дека сум површна и глупава.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ги обесхрабрувал пред сѐ мракот, а по сѐ изгледа и неодржуваните дотрајани скали ковани околу стебло на топола којзнае како и за каква основа прицврстена (ако воопшто може да се помисли дека била прицврстена) да не го спомнуваме и она благо нишкање на скалите, губење на тлото под нозете како тонење в бездна, што претставувало неизбежно чувство при секој нов чекор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Доцна во ноќта, ми се случува понекогаш да помислам дека тој е наведнат врз една од овие книги чиј главен лик останува овој мудрец, кој исто така, е предаден на незавршени ноќни читања.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ова изгледаше сосем марсовски, но, додека го цицав натечениот палец, помислив дека одамна не сум се забавувал, па зошто да не?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Уште пред да стигнат до Палацо Граси, посетителите на Венеција можеа да ги видат зелените натписи што висеа на мостовите низ целиот град со името “Марсел Дишан”, амбициозно најавувајќи ги датумите на изложбата (од 3 април до 16 јули), како и многу слични плакати излепени на секоја станица на “вапорето-т”. (мал параход што плови по каналите на Венеција - заб. на прев).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако имате лична карта со дата на раѓање илјада деветстони осумдесет и некоја или згора, веројатно ќе помислите дека бевме комплетно ненормални.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Жена му помисли дека дошол во кујната да го испие утринското кафе и да го изропа своето препечено парче леб со кравјо масло и багремов мед, пред да се врати во ателјето на работа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Помисли дека копаат ровови или земјанка, ама кога виде легнати млади мажи и жени со бледи лица, подуени и неподвижни - разбра - копаат заеднички гроб.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

“Здогледав цел куп рибарски чамци...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се немаа слушнато речиси цела недела и кога ја виде Сузан сама во црква тоа утро, тој си помисли дека нешто не е како што треба.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А што се однесува до Даскалов, згрешив кога помислив дека заклучил оти во спомнатава игра е содржана и некаква болна непресметливост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Музичарот, пак, гледајќи го низ ѕидот, уште еднаш помисли дека светот е во кафез(и), но тоа, вообичаено, не го вознемири.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сфаќајќи ја и самиот необичноста на исповедта што требаше да го вклучи и Даскалов во карактеристиките на играва, помислив дека е потребно да го упатам и во некои други поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој е, се разбира, подготвен сѐ да поднесе само чичкото во бело да не помисли дека е тој навистина страшливец.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Винстон помисли дека синтетичките лица можеби и не се во состојба Да го менуваат изразот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Или поточно нашите постапки заскитуваат од еден кај друг и тоа во различни времиња. Нели тоа не е можно?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од прозорецот на својата канцеларија на првиот спрат на командата, Беренц неволно помисли дека на Медитеранот се лачат непотребно многу емоции, припишувајќи го тоа на жешката клима којашто ги создава зовриените средоземни темпераменти.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Појдов на доктор и тој по прегледот ми потврди: „Имате причина за радост – бремена сте!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Помислила дека кокаинот можеби ќе ни досади и благодарна и утешна каква што е, ни пратила нешто хероин.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

По предлогот и самиот Томо помисли дека Рада веднаш ќе му скокне во прегратка. Но, тоа не се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од каде да помислам дека од сите шеесет и двајца запишани ќе одговарам само јас?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Марија, слегувајќи последна, помисли дека се калуѓерки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Овој помисли дека го излага селанецот, го најде будала и му нарача пак до пазар да му донесе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Можеше да се помисли дека последните зборови на П.П., за ископаните очи на светците од фреските, го предизвикаа мракот. П.П. престана да зборува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Контролорите, гледајќи ја забрзаната жена со мало дете во прегратката, помислија дека таа доцни на авионот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

По истрелот, кого снежните ридови го разнесоа како весел одзив на сите страни, беше доцна и за Змејко да помисли дека ќе пука уште еднаш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако му се посочи некоја книга за која има причина да помисли дека е занимлива, тој ја набавува и ја чита (Витгенштајн, Набоков, МекЛуан).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Летка не ѝ се спротивстави на неговата намера, но тој, бидејќи не знаеше колку е сериозен разговорот што таа го води, помисли дека можеби претерува па почна повторно да ѝ ги закопчува панталоните поттргнувајќи се од нејзиниот задник и повлекувајќи ги дланките кон слабините со намера да ги прошета нагоре за да не ѝ помислат дојките дека ги заборавил. Најмилото е најсуетно...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не стискав... Никогаш немаше да помислам дека е толку слаб, толку мек...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Французите тоа ги вџаши од несфаќање зошто го одбегнуваат мостот и сигурно помислија дека тоа било поради камчето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И токму кога помисливме дека пламенот ќе се вивне до небесата... - а солзата која последна капна го изгаси и последното недогорено жарче, остана само пепелта која никогаш повеќе не се распали.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Откако виде дека секретарот Јаворов, а и Трим Тоска, не реагираат, тој си помисли дека имаше нешто што не ќе може никогаш да му стане јасно.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ломотев, обвинував, а сепак не завршив на воденичкиот камен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дека приредбата зборува нешто за Војната.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно, еден од нив помисли дека барам некаква услуга и ми се втурна, прашајќи ме дали сум за портрет или карикатура. Беше Французин.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ооооооооооууууууууууууу... Плачеше од тоа што ниеднаш не можел ни да помисли дека е возможно да им се биде и волку близок: ним.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Самиот тој си помисли дека, барем за еден подолг период, тоа би било сосем погрешно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мајмунчето очигледно помисли дека е тој татко му, откако сигурно пред тоа си го загубил некаде низ шумата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ете, тоа беше причина да помислам дека светлината што го поттикнува смеењето му го мие лицето на животот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веднаш си помислив дека некој е тешко болен или е на умирање и не дај Боже, да не умрел...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Помислив дека далечината и времето ќе биде лекот. Но, таа, болката, ме стаса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Си помислив дека лаже, па ме понесе желбата да проверам дали е така.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Мислам, никој и не помисли дека тој тропа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не сакав ни да помислам дека може да се случи она што Денко Самоников го наговестуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Заменикот Палигоров си мислеше дека е повикан на обична работна консултација кај шефот, но кога тој ѝ рече на секретарката да не му ги пренесува телефонските повици, а ова ретко му се случуваше, во себе си помисли дека работите не одат на арно, но си го задржа спокојот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Приказната беше за витамините и стравот неговите деца да не се разболат и потоа сите да помислат дека тој не се грижи соодветно за нив и, о ужас, да се посомневаат во неговата професија.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тогаш помислив дека мојот денешен излет со Симона можеби беше непромислен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- А јас помислив дека сакате да ви ги отпишам долговите, вели Доксим Тренчески и се дуе во образите, ко предојдено тесто.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите ќе си помислат дека сме се согласиле да се грчиме, вели Јосиф.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога со денови и со недели не успеваше да ја пронајде во себеси музиката, а беше исполнет само со тишината на празнината, помисли дека единствен начин да се пронајде себеси е да се побара на некое друго место.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нејзе секогаш рацете ѝ биле студени, не сакав да помислам дека тоа е резултат на сериозно нарушеното здравје.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но, сепак, тој ниеднаш не помисли дека ја има толку малку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Последното твое доаѓање тука беше на почетокот на есента, без да помислиш дека ќе биде последно.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно помисли дека својата приказна Рада веќе ја раскажала на мајка си.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Беренц го крена телефонот ја сврте неколкупати рачката на апаратот и на специјалната линија го побара воениот управител на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

помисли (гл.) - дека (сврз.)