помисли (гл.) - на (предл.)

XV Кога татко ми скришум ѝ потшепна на мајка ми дека со „Сталин е готово“, ние децата веднаш помисливме на нашата кутра Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никој ни да помисли на бунарот од врвот на тврдината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кој да помисли на несреќата во оваа сплотена човечка и козја радост?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Повеќе ќе помисли на шампита или на шлаг - торта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Помисли на можноста да им се исповеда на родителите за она што го стори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да се отстрани секаков вид недоразбирање, притоа јас не ни помислив на некаков вид униформа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како ќе живеевме ако ни се испишуваа тие помисли на челата или на лицата штом ќе ни се јавеа?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
КОТЕ: Право, демек, оти со сакање го реков — „будалине“, место Бугарине. Ама ич не помислив на вас...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Неговиот пријател сликар не ни помислува на противење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- И се прекрстува. -Без нив твојот живот е ништо.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
II. Веѓите му се набраа во онаа точка во која му се спојуваа, на средина, токму над свиениот нос, кога пак помисли на мирисот на морето во Тарс.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите тројца сега пак помислија на своите пушки на рамената, само на еден сосема поинаков начин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку подалеку, за никој да не може ни да помисли на некакво споредување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури тогаш помисли на оној, што пукаше ноќеска, дробејќи го стаклото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште веднаш помисли на огнот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остана, сѐ дури не помисли на себе. Остана, сѐ додека не се прибра од сите страни, каде што беше расплинат, сѐ додека не се најде застанат и заблуден во таа темнина. Сега се повлече во своето легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бил отсекогаш еден човек, којшто си бил достатен на самиот себе, и кој ниеднаш не бил свикнат да бара од другите нешто повеќе, освен да бидат некаде тука, крај него, секој за себе зафатени во своите грижи, многу често други и незабележувани од него, а тој ниеднаш немал потреба да ги побара, или пак да помисли на себе си вака, како сега: Сам...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една вечер Змејко помисли на тоа каква може да му биде вечерата на тој извишен како ластар младич, кога таа се состои само од една чорба и кога може да чини само една круна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој не стаса ни да помисли на нешто како на вреденост и разжаленост; тоа остана да демне во него само како уште едно далечно, тенко, но заедно со тоа и толку злокобно знаење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Како не помислив на тоа. Ами ако задоцни Патрокле? Ако го испревари џелатот?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор помисли на доктор. Но докторот доаѓаше само еднаш во месецот, бидејќи беше одреден за неколку населби, длабоко растурени во пустината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А сега да помислиме на војнава, вели, дали уште за долго ќе трае, вели, и одново го пали конецот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Често пати кога ќе ги видам поклопените стрелки на часовникот, паѓам на суеверие дека во тој миг некој помислил на мене. Не е тоа суеверие, како пример за црните мачки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко, поради шеќерната болест што почнуваше да го нагризува, повеќе се задоволи да ја гледа баклавата и само да ги лизне позлатените слатки кори од своето парче, додека го слушаше Камилски, веднаш помисли на улогата на овој драгоцен десерт кој постоеше во целиот тек од постоењето на Османската Империја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И покрај немарниот однос кон претходните контролни прегледи, Сотир Паскали не сакаше да помисли на најлошото: Климент Камилски да не дојде на операцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој помисли на ќерпичот во својата Историја на Балканот низ падовите на империите да му посвети посебно место.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Впрочем, и денешниот облик баклавата го доби откако влезе во големите кујни на царската палата Топкапи во Цариград и стана култно јадење во царството и надвор од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Барем во еден миг да си помислил на милионите гладни, на милионите страдни, на милионите во крв што се дават, на твоите несреќни браќа, не ќе си имал совест, мило момче, толку мирно да седиш на таа карпа, да си тераш луд ќеиф.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Помислив на верниот возач на амбасадата Бешир.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Помислив на Бодлеровите Албатроси кои немоќни на земјата со тешките крилја беа горди принцеви на небеската шир.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во далечината јато жерави се спушташе кон копното, упатено до еден од најголемите птичји резервати во светот, во една од нивните можни гробници, кога по илјади години по последните летови завршуваа во фосфати Најпосле помислив на писмото што требаше да го напишам на Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Помисли на телекранот со неговото секогаш будно уво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што има уште пострашно, што има уште погадно? Помисли на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека седеше чекајќи на работ од креветот, повторно помисли на визбите на Министерството на љубовта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веднаш помислил на својот пријател ибн Тајко, зашто оваа течност ги држи луѓето будни, а тоа ќе му биде многу згодно при ноќните рибарења.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Можам да помислам на тоа и можам да се сетам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зошто не помислив на тој момент?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама кој да помисли на танц во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бевме засолнети со Загорка Пеперутката во тремот на пералната и го слушавме врнењето на дождот кога се појавија иако пред тоа ниту во еден момент не бев помислил на нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив и на обвинувањата на кумановката Николина Кралева а потоа и на првите обвинувања, што ѝ биле упатени и на тетка Боса; поточно помислив на нејзиното писмо што го примив во тие денови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знакот беше топлиот чај врз твоите панталони, но кој би помислил на тоа додека авионот се тресе, јас, еве најискрено ти кажувам, не.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Навидум, разговорот беше најобичен, секој од нас се сеќаваше на по некое име или детаљ од некогашниот студентски живот, иако некако разгалено (можеби затоа што сеќавањата беа индиректни, без заемно учество).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прв кај кого би отишол беше Ангеле, но сега не смееше ни да помисли на него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неговата уметност, значи, се префрлувал напред- назад помеѓу улогата на овчар кој се грижи за стадото - извор на топлина - и на стадото на кое му е потребен овчар за да се стопли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Без овие супститути на добри татковци, Бојс можеби никогаш немаше да стане уметник, а посебно не уметник од поголемо значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не можам да мислам на Бојсовата уметност а да не помислам на забелешката на Хајнц Кохут дека „нарцистичко пореметените лица се наклонети кон тоа да не можат да почувствуваат топлина или да останат топли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морав да реагирам, без да помислам на последиците.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој пиеше текила. Дождот почна да удира по комбето и таа си помисли на камења и куршуми и патување низ времето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ништо,“ му одговори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ветер. Скриени мрежи. Планот што искри.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се стаписа на местото, се подисправи начулувајќи ги ушите како куче и прво помисли на страната на којашто можеше да очекува опасност па помина со погледот по мракот над високите ѕидови густо обраснати со капини и скреби каде што ништо не можеше да види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Доволно е само да помислиш на она езерце, на пример, знаеш, каде што бевме онаа ноќ, и веќе си таму. Не е ли така? - Така е – признав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, сега, слушај ме внимателно. Во главата сите ние имаме безброј мисли. И секоја си оди на своја страна. Кога си расеана, тие прават што сакаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)