помине (гл.) - со (предл.)

Но не е оваа ноќ како првата што ја помина со Спасија и за која му е сега дури срамотно да мисли.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Првото лето Толе го помина со неколку кражби и зеде некоја пара за зимовиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Од убавини, подзеде велгоштанецот. - Којзнае како помина со манукот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Или станува збор За обичен двојник на божилакот Опчекорен над бездната Не за да го надмудри скокот на еленот Туку за да го принуди и исплашениот Да помине со човечки чекори над бездната По патот што ќе ја надвие Збунетоста од стравот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
МАРА: Кажуваш многу врнело. Зборувај како поминавте со Анѓелета? (Сите придобрани до него чекаат одговор, а Мара му притурува во филџанот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Поминав со рака преку косата и осетив под прстите густа и леплива влага.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка бргу стана, донесе алкохол, завој и памук, и ми ги преврза прстите. Одново седна покрај масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Помнам само еден негов расказ, ‘Несреќата на стариот ерген’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Крпчето ми се измести и наместо со него, поминав со прстите по сечилото на ножот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помина со раката преку џебот на фустанот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој бил посник, светец. Тој, не дедовците на некој друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како неколку пати поминат со средство за чистење стакло.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Денот е проѕирен, како неколку пати поминат со средство за чистење стакло.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко скокна од својата постела уште во првиот миг штом се почувствува буден и по стара навика помина со обете дланки по рамената.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше како некој да помина со крпа по сета белина наоколу и како да ги избриша со првиот замав сите тие превсенувања, сите тие бладања на неговите изморени зеници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И, сѐ беше преубаво, до моментот кога мајка ѝ не можеше веќе да го поднесе тоа што невестата не сакаше да бакнува рака по цела сала туку, по скопскиот обичај, помина со сребрени чаши, полни со шампањ, наздравувајќи од гостин на гостин.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во небесно сина хала со голема маса и некој апарат поставен како тунел низ кој треба да поминеш со гол задник, пред очите на дваесет студенти со запалени погледи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Другиот се потпира на отворената врата и поминува со дланка преку мазното лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во Берн некој помина со такси над него и никој после не знаеше како да го состави.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Поминав со одличен успех во четвртото одделение, со подарок книги, се сеќавам едната се викаше „Дукати“ а другата ја заборавив и одвај чекав да ги прочитам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Помина со рака преку лицето, обидувајќи се да се препознае во новата форма.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— „Ајде, ајде, невешче. Та ќешки таа клетва нека биде. Сѐ ќе помине со здравје.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вие ка си поминате со браче Илка? — Убаво, убаво, како господ шо рекол.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Изгледаше восхитен од она што го чу, си тури сам вино од винарката, се напи и пак помина со раката по брадата за да ги собере светлите црвени капки по неа. - Ха! - направи пак.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Д-о-б-р-о... Еве, ќе ја уцртаме границата т-у-к-а... - помина со моливот по сртот кај што пишуваше „Превалец“.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А таа веројатно сакаше да потврди дека се согласува со мене бидејќи ми помина со прстите низ косата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Признав дека еден дел од неговата последна ноќ ја поминав со него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А ако помине, Пандо, за нас тогаш е крајот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Цело попладне го поминав со Коста. Многу работи ми раскажа, многу.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Надица?... – по куса пауза басот од другата страна се оддалечи: Allo? Est-ce que c`est la maison de Nadica?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Човекот се среќава со сопственото стареење секое утро, во огледалото, но не го забележува, токму зашто е секојдневното (освен ако не бил буден или напиен претходната ноќ, па и тогаш знае дека подочниците ќе поминат со првиот добар сон).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како да ми поминува со перце од пиле по неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А да ти откријам една тајна: Правта, што се гледа, најлесно ќе ја избришеш. Што се вели, дури и со поглед.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со изградувањето на куќата, се стесни патот и низ него не можеше да се помине со кола; луѓето ги запираа колите пред неговата куќа и оттука понатаму товарот мораа да го префрлуваат на добици или на раце; тоа им дојде до нос на луѓето и бараа сокакот да го рашират, односно Бандо да си ја потсобере куќата, да ја зделне до некаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Жалам што не можев да го претворам во радост секој ден поминат со тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лежев на твоите гради, го слушав чукањето на твоето срце и чувствував дека јас сум таму длабоко под кортексот во коморите и келиите на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ЈАКОВ: Само гнијам природно. Ќе ми помине со годините. Ако ми дојдат годините.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тој гледаше со полузаклопени очи, низ арабеската од железната конструкција на рекламата, бесмислено распната на фонот од вечерното небо; седеше недвижен и замолчен, со жената покрај себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така ќе поседат молчејќи, сѐ додека над нив не засветкаат ѕвезди, потоа ќе слезат долу, на четвртиот кат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 122
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената помина со рака преку челото на мажот сѐ до длабокиот засек во косата и во дланката собра млака влага од пот која веќе истинуваше на него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Супер“ си поминав со дедо на Пелистер! тие двајцата ме прегрнаа и се избакнавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се стаписа на местото, се подисправи начулувајќи ги ушите како куче и прво помисли на страната на којашто можеше да очекува опасност па помина со погледот по мракот над високите ѕидови густо обраснати со капини и скреби каде што ништо не можеше да види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Денот помина со свечен ручек подготвен со рацете и радоста на Пелагија, а попладнето, како повикани, се изнаредија Танаско со Пена, мајката Роса со Деспина, а приквечер Чана со Митра, ама без Дончо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ноќта ја помина со отворени очи загледана длабоко во себе и длабоко наназад - во годините!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некако во моментот се сетив на сѐ што поминав со Холанѓанецот кој сега стоеше висок и згоден пред мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)