Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Студена до премор, а во исто време те одмара и полни со енергија.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Јадро набабрените гроздови се гмечеа во крблите. Бочвите се полнеа со црвено вино.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но сега, во врнежливите дни, тие линии на тротоарот се полнеа со вода, а баш мојата десна нога беше обосена толку, што скоро целиот преден дел од ѓонот отпадна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со гумите за џвакање правевме балончиња и ги полневме со хелиум. Чекавме. Не, одложувавме. Се плашевме ли?

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

И што е уште полошо, им ги полнела со свилени чаршафи устите на сите што во знак на одмазда и ‘рчеле во ритмот на Радетскиот марш.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Таа го зеде песочникот што дотогаш го полнеше со пердувчиња и воздух, го истури и го наполни со пудра, вештачки трепки и други ѓубренца.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Додека си ја подготвуваше вечерата, устата му се полнеше со вода, а носот се ширеше, вдишувајќи ја пријатната миризба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тревките, цвеќињата и бубачките тивко дишеа а од нивниот здив воздухот се полнеше со прекрасни миризби.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Подот е послан со рогузи и стари истраени ќилими, а под камарите сѐ до вратата, поредени се перници полнети со слама.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

(Станува и оди го полни со ракија, а потоа го става на огнот и пак седнува.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Нејзините силни раце ја претвориле некогашната нива за компири во ова волшебно заградено земјиште, со цветни и зеленчукови градини, со дрвја преполни со цреши, круши, јаболка, кајсии и праски, лозници, кои не само што правеа сенка во лето, туку и ја полнеа трпезата со деликатесното овошје и бочвите во визбата ги полнеа со својот ферментиран сок.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но, и покрај фактот дека овие приказни внесуваат одредена детерминираност во животот, тие ретко успешно излегуваат на крај со сите непредвидени околности кои искрснуваат во “животот како таков”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Исто како и текстовите во однос на вистинскиот живот, приказните коишто ги живеат индивидуите се полни со празнини и недоследности кои постојано се натрупуваат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Молчевме, само што Петко понекогаш страшно се закашлуваше; од тоа очите му се полнеа со солзи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Моторите не ги исклучувавме. Сѐ додека траеше растоварувањето, резервоарите ги полневме со бензин и кога ќе слушневме дека е готово, свртувавме и право во магазините.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А од Бела Вода кон Герман се спуштаа партизаните и трчаа кон рамницата која сѐ повеќе се полнеше со луѓе и сите трчаа кон Пероо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По неколку поминати чекори затворив очи и празнината обрасната со пиреј и диво зелје ја полнам со куќите на Нановци, Дамовци, Пурдовци, Ласкини, Поповци, Доновци, Љаповци, Пинѕовци, Пеновци, Шкокловци, Трајковци, Наковци, Пандовци, Фиљовци, Гуљовци и другите до бројката 54 родови и куќи под чии покриви живееле 400 души и уште педесетина на гурбет отидени отаде големите води.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Шупливиот дел од дрвената нога го полнев со хулахопки и другите работи и право во Брно, каде лично и своерачно им ги облекував на милите студентки од земјите на социјализмот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

4. Секое излегување колата ја полниме со ќеси ѓубре, да не го фрламе во селската река.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сѐ уште не сум видел некој од режисерите, уште помалку од директорите, од уметничките директори на театрите, да ја изартикулираат (па нека биде тоа и во пропагандниот материјал) причината поради која театрите ни се полни со претстави работени по делата на Шекспир, Брехт, Жари, Лем, Гловацки, Тарантино.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ уште собран на клопче, со брада нурната меѓу колената, тој вознемирено ослушнуваше, ноќта надвор се полнеше со тропот од коњи и забрзано трескање на тркала врз гола калдрма.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Станувам, устата ми се полни со крв, веќе не можам од крвта да зборувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А мене срцето само ми се полни со болки, со чемери.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И трга од цигарата, ги шири градите, ги полни со чад, му прави место на чадот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само поминуваш со раката преку устата, преку веѓите и раката ти се полни со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кловнот долго се гледа. Едното око се полни со влага и го разбива огледалото во ситни кристали.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сивосиното око на кловнот се полни со влага. Од тоа другото станува безизразно, тапо, нечовечки рамнодушно.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Малата уста се развлекуваше како ластик, а очите, место да се стиснат во своите мускули, бабреа, се полнеа со солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Камениот ѕид веќе ѝ нараснал до градите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ти веќе нема да го нишаш моето чедо; седејќи под убавото дрво во овоштарникот кое дава храна и сенка, веќе нема да те полнам со вкусни плодови.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малите срца ни ги полнеа со гнасотии.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Стврднат како да ја чека смртта, мислеше дека ноздрите му се полнат со кисела, пресно ископана земја и чекаше - можеби веќе не ќе се пропнува проклетото `рзнување од кое се умираше побрзо и од острицата на зракот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Само тишината раснеше до пискотлива продорност од која ушните канали се полнеа со темна мака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие корпи се обично малечки и ги полнат со цвеќиња или разни слатки, ги оставаат пред нечија влезна порта, ќе заѕвонат и веднаш трчајќи бегаат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но кога Винстон повторно погледна скришум во разореното лице на Радерфорд, забележа дека очите му се полни со солзи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

грнчарите дуваат во дулињата, стомните, ибриците, бардаците и другата грнчарија, ги полнат со вода и покажуваат дека не течат;

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се потпираше на столот, не беше сигурен дека брзо ќе го крене. Лампионот се ширеше, се полнеше со бес, брзаше да ги подели на слогови сите познати и непознати немски зборови.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Погледот му се искачуваше долж огромната разбранета маса на океанот што се креваше и спушташе рамномерно, и големата сребрена круша, што се полнеше со блескави воздушни струи исфрлани од пламеникот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Чекаат да си ја прочитаат кристалната судбина.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Екранот почнува да се полни со текст. Бедмен и Јанус зјапаат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Погледите кон бескрајните далечини нека нѐ полнат со живот, фасцинирани од просторот и леснотијата на енфермелот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа се простори каде се чувствуваме моќни и апсолутно слободни, дифузната светлина на денот секојдневието го претвора во река со многу притоки.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А уште викам: лево крило — јуриш, десно крило — покривај ме, викам, а чевелот, гледам, ми се полни со крв.