Верен на начелото на анархизмот, тој се обиде да го замисли светот без политика, без насочување на луѓето и владеење со нив, но со тоа само ја покажа склоноста кон поедноставување на вистинските човекови потреби, со што се спротивстави на сопствените желби за што покомплексно сфаќање на светскиот тек.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Играњето улоги не е во согласност со пројавата на суштински идентитет – на вистинското битие на поединецот – па затоа изведбеноста нужно подразбира неавтентичност и отсуство на вистинска сериозност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Разликата меѓу стилот и содржината или меѓу стилот и сушноста е пресудна за разграничување на изгледот од стварноста: стилот важи за женствен, а сушноста за мажествена, бидејќи мажественоста длабоко се занимава со вистинската содржина на нештата, додека женственоста се занимава со несериозни работи како што е изгледот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Смеата не е соодветна реакција на трагедија и на ужас, но ако земеш да го сфаќаш сериозно патетичното страдање, тоа значи да наседнеш на сентименталност, да ѝ подлегнеш на вулгарната привлечност на мелодрамата, емоционално да се внесеш во кич, а сето ова е грев кога се суди според мерилата на добриот вкус.
Женственоста е тривијална, несериозна (истиот суд важи за секого што го сметаме за понедостоен од себе), сигурно затоа што е мошне изведбена.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Секој начин на суштествување или на чувствување кој може да се дисквалификува како несериозен – како што се изведбениот и мелодраматичниот – не е вистински мажествен, туку покажува склоност кон женственото.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)