поита (гл.) - кон (предл.)

Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)