познае (гл.) - глас (имн.)

Го позна гласот од Адема, кој многу полагаше на лоши пци (како секој Турчин) и многупати кога идеше да проверува дали се станати чифчиите за да ги брка на работа, носеше леб и коски од вечера ручек, та им фрлаше на сите пци. Затоа тие сите го познаваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги подигна клепките. Над него висеше јадрото црвено лице на Глигор. - Ех, најпосле... Го позна гласот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го позна гласот на деда си.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едното викнување и ми го позна гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го познав гласот на Бата, галеничето на инспекторот, и се завртев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од очите ѝ висеа конци јад, течеа, плетеа околу мене жолта мрежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не станувај“, гракна птицата. „Патот ни е пресечен со камења.“ Го познав гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно од нив е Марулко, му го познавам гласот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Потстанав и веднаш ги познав гласовите на странските борци, зашто кај нас во четата имаше Руси, Чеси, Полјаци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во меѓувреме слушнав глас: Другарке, другарке!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Жената го викаше наглас некаде од долу, од утробата на куќата, но тој не се огласи и не појде натаму, остана тука на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Остана така на покривот, само се одвои од железата на рекламата за аспирин и се потргна два чекори од работ на улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓу нив се провлече неколкупати гласот на жената, го викаше, го позна гласот меѓу искинатите шумови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)