подаде (гл.) - рака (имн.)

Дали мотивите на селаните да ја осуетат Симоновата помош, да ја одбијат подадената рака и на крајот да го понижат, се провоцирани од инстинктивната самоодбрана од натрапникот, од препознавањето на помошта како подлост насочена само кон лична полза, од одбивањето на услугата за со услуга да не мора да се плати или да се остане должен?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што да правам, кому да подадам рака и да речам, биди ми пријател?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подадов рака за уште еднаш, сега во ова ноќно доба, да ја видам увеличената фотографија што беше внатре и која ми ја беше испратила жена ми Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ја подаде раката кон празничното благо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јаков ја подаде раката и ѝ ја закрена ноќницата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој стоеше достинствено исправен, со широко издадена рака, потпрен на својот свечен пастирски стап.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја подаде раката и ја откри нејзината нога, дојде до коленото, го сети нежното месо над него, полека упатувајќи се кон местото на најголемите таинства, и пред да стигне таму, таа му ја стегна алчната дланка со нозете, не допуштајќи му да оди потаму.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Застанува на прозорецот и во јасната ноќ ги гледа обрисите на каменити ѕидови и кулите на тврдината Једи-куле, одново претворена во зандана, извишена и раширена по ридот што се крева далеку од морето, од кој залудно се протега најубавиот поглед врз градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја подава раката и наидува на празно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Полна е со тесни улички и сокаци во кои куќите речиси се допираат а од прозорците луѓето можат да си подадат раце за поздрав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој ни е кметски, - му објасни Рангел на Коча. Кметскиот пак се усмевна и си ја подаде раката.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој сметна капа и си ја подаде раката: - Дозволете да се запознаеме. Франц - бивш народен учител.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Нема лутење, братче“, Љупчо ми подаде рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Брзаница испив само шолја млеко и се стрчав наудолу.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Темнокостенливата коса, прибрана високо над тилот во бујна опашка, ѝ паѓаше до рамениците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Божем од нас никогаш нема спокојство; сме се развикале во ниедно време; сме биле зинати усти -како раскракани чавки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Врз челото имаше само три кадрици. Одеше право накај нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Како си, малечок“, најпрвин мене ми подаде рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Море ми, тука ли си, в'кот да те јаде! — проговори Митра и му ја подаде раката на Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се позамисли малку, се позатрлка, небарем триста болви го нападнаа, ама кога си ги припомни вчерашните маки, парите му се видоа ѓубре, та со светнато лице му ја подаде раката на Арслана, небарем ја постигна цената која требаше да се даде за купениот предмет или стока: — Аирлиа нека е муабетот тогаш, мудурбеј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И уште Толе не слезен, шишкото се проби преку обрачот и му ја подаде раката на Толета.: ....
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И навистина, кога мојата роднина Емилија подаде рака кон челото на скелетот зад нас се чу гласот на школскиот прислужник: “Не смее ништо да се допира.”
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа го гледаше скаменета, студено му подаде рака и уште постудено го запраша: - Дојде ли?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само ѝ ја подаде раката, која таа ја стегна со светнати очи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не, тој Прокоп до вчера уште башмајстор, сега подаде рака за корка леб и за малку место на чергата крај огинот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Посакувала да види дека, на нејзиниот постар син, нејзините од Цариград му подаваат рака, во судбинското време, за да го повлечат првин него а, потоа, и сето семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Елена истапи напред и Ј ја подаде раката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И таму некаде, во тие кругови, ја гледа мајка си која подава рака, но круговите се намалуваат, се намалуваат и таа исчезнува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја подаде раката, а во приквечерината, на нејзиното осончено лице, блеснаа во чудесна насмевка убави, бели заби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зошто небото не ти подава рака?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И потем, му ја подаде раката, се поздрави со Јосифа колку што можеше посрдечно и поблагодарно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Само ја подаде раката и полека, најнежно што можеше, ѝ ги затвори очите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А, можеби, набрзо и мене, в радоста силна ќе ми подадете раце..." Го изрече ова...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
ПАНДЕ: Да ни подадат рака, тие да ги отворат клештите однадвор, а ние од внатре, али чесно!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: А да ни подадат рака и Срби и Бугари...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Конечно таа ја подаде раката и таму, на нејзината мека дланка, која на сончевата светлина блескаше како предено злато, имаше прамен коса свиткан во топка, како кожурец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ме погледна под очи, ме одмери со недоверба од која грлото ми се сушеше и подаде рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кузман застана пред мене и сериозно ми подаде рака. Под неговите заби крцкаше килибарениот цигарлак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога влегов тој се сврте кон мене и подаде рака кон шишето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем ми подаде рака, ми помогна да станам, да се наместам и потсуредам; го фрли шишето во една грмушка и јас дури тогаш видов дека сонцето беше паднало ниско, и дека денот полека почнал да гасне.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
До судниот ден се клеветеа и се плукаа на растојание и никогаш не си подадоа рака...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова тврдење постојано методски го мелеа и сѐ повеќе распалуваа колективна омраза кон човекот за кого сме пееле песни, сме го славеле и за земјата која прва ни подаде рака, нѐ хранеше, нѐ вооружуваше и ни ги лекуваше раните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Добро вечер, - рече тој и ѝ подаде рака на Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Младата жена ми се насмевна љубезно и подаде рака кон чантата, како да очекувала некој да ја донесе.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нивната љубов, а тоа не беше љубов, затоа што љубов е само она кое вљубените ќе го наречат така, а Добрата Душичка и Макс не го нарекуваа никако она што беше меѓу нив; тоа беше како да чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми молчеше. Јас ја подадов раката кон сликата, кон очите на мајката застаната крај синот што умира, кон распнатото тело кое издивнуваше пред очите на онаа која го родила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тогаш, наместо вода од тушевите, однекаде се шири отровен гас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Љубовта на Добрата Душичка и Макс започна уште во мигот кога тој ја подаде раката кон нејзиното чело, и ја изваде забодената игла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дали спасението и воскресението се поништување на трагичното, или само утеха?,“ прашав, додека раката ја држев и натаму испружена кон мајката и синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не те очекував,“ продолжи мајката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да се разбуди ја подаде раката, како во сонот да бараше некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги отвори очите; не можев да ѝ го препознаам погледот – како да не гледаше во мене, туку во некоја друга жена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од нив ги подаваат рацете нагоре, чекајќи млаз.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А таа тешка задача ќе се постигне само ако Македонецот од Северна Македонија му подаде рака на својот брат од Јужна Македонија и оној од Западна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Подадените раце ќе се прекрстат околу Прилеп-Битола.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му подаваат рака, го водат кон самопослугата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На таквите запаленковци, доволно ќе им биде да се сретнат на пешачки премин додека е во функција зелениот сигнал на семафорот и да си подадат рака во знак на разбирање.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога им се допреа образите во поздравот, тој виде дека мазниот образ на човекот во костумот, светнат од колонска вода, го сече долга лузна, сѐ уште по малку црвена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Братучед му потстана кога овој се приближи до масата и му ја подаде раката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Здраво“, ѝ се насмевна и ѝ подаде рака. Таа млако му ја подаде својата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ФЕЗЛИЕВ: Зошто толку строго пред самиот почеток? (Му ја подава раката на Младичот.) Те замислував токму таков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Колку Европјани треба цврсто да му ја подадат раката, на обезглавените Јужни соседи?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ги подотвара очите и ја подава раката. ’Ма-ма’ Љубовта е страв.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Во што е работата, другар?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Остап му подаде рака на диригентот и пријателски го праша: - Песни на народностите?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа мислејќи се, са ноќ не сум заспал и се предумаф да те помола тебе, да се мениме со работиве: ја' некоја година да поседа дома, а ти да поеш на мојата работа!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
При сѐ што беше попо пијан, кога чул оти му рекла „на!“, веднаш беше се острелоушил и ја подал раката да земит тоа што ќе му даит чоекот, што му викнал „на!“, и чоекот го грабнал за рака, та го изваил од калта.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа је подошла сфеста, се мислила и се думала секако, шчо да напрајт; али таа да умрит, али девера си да г'отрујат?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Денот сега си заминуваше зад некој срт пред него, како некој што те остава на среде река, без да ти ја подаде раката, и тука беше попусто секое довикнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не успевам да подигнам нога, па, со помош од сестрата, која недраго ми ја подава раката, се пентерам на колена и сфаќам дека, како кучка, сум зазела позиција наопаку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор спиел со студена грутка воздух во грлото и со коленици залепени за длапката на мускулестиот стомак но обеспокоен од сила на необјаснива враџба, се тргнал и ја подал раката кон кубурата на педа од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се веднеа да му подадат рака и да го смират, се потргаа од неговото грчење и чекаа: ќе се исцимоли, ќе каже како ја запалил лесновската куќа. Го жалев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Продолжил со здрвени нозе потешко отколку што можело да се замисли.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ќе подадам раце по тебе, ветвуштенику, за да насаскаш пци на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето од дружината наеднаш се почувствувале измамени по долгиот пат на кој коските на другарите биле патоказ од пекол в пекол - ги пречекува куп суви очи, никој не им подава рака, не ѕвони смеа на деца и не се слушаат женски извици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако го симнал од себе тагарџикот со леб и во лак ја подал раката кон грбот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мина со поглед од еден до друг како да нѐ пребројува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Си му судел на маж ми, мене не ќе ми судиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од лицето со зачудено извиени веѓи полека ѝ се изгубила светечката благост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челникот и човекот на коњ продолжиле да се движат еден кон друг како по некој поранешен договор, без брзање, бавно, секој со своја срдечност - така изгледало - да подаде рака за поздрав, не намерници на кои животните врвици им се составуваат случајно туку стари познајници и приврзаници на човечко пријателство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година умира композиторот на Норма, Белини, и се обвиваат со филц и гума тркалата на парниот автомобил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште дедото на некогашниот маскар кој ги минувал овие патишта, еднаш дури и со благородниот патник Челеби од Стамбол, раскажувал во Кукулино за тој град од камени куќи, стари мостови, џамии и беговски кули и прозорци од зелено стакло и со стотици чешми и водоскоци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Арсо Арнаутче не ги подал рацете како што очекувал Лозан Перуника, да ја прегрне, да ја здроби со машката набрекнатост, да ја ослободи, а и себеси, од маката на копнежот и од копнежот на исчекувањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, тваровит и разжален, ја подаде раката со долга пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Последното чкртање на двоколките стивнало, од остриот звук земјата станала сунатица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога најмалку претпоставувале, видовитиот Дмитар-Пејко паднал на коленици и ги подал рацете кон нив. - Ми истечува крвта. Болен сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си украл, му рекоа. Покорно ги подаде рацете кон нивните челични лисици и појде барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа е ангел кој ми подава рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зар беше виновна што ги подаде рацете и се предаде за најсветото нешто што ги поврзува луѓето. Зар на љубовта сите не ѝ се поклонуваат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го виде Долгиот како бел ангел клекнат на колена како ѝ подава раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Му ги подаде рацете и го гушна во широка прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На подадената рака подаде рака. Нежни усни даруваа уште понежен бакнеж на просторот меѓу зглобот и нежните прсти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада му ја подаде раката, одговарајќи со коментар на комплиментот на Саво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона нежно со благ наклон ја подаде раката прво на Саво, а потоа и на Снеже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако тоа со душите, на Рада не ѝ беше сосема јасно, таа гледајќи кон спасот му ја подаде раката и изусти: - В ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Живот кој несебично го делеше со сите што ја познаваа, дури и со оние кои за првпат ќе ѝ подадеа рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред неа стоеше белиот ангел со сини очи, со широка насмевка и подадени раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На приложената тврда хартија беше фино испишаниот хронограм со црвени и со златни иницијали: Кога Добрата Управа и Благородната Вештина Си подадоа рака една со друга, Настана овој прекрасен мост, Радост на поданиците и гордост Јусуфова На обата света.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По завршувањето на изградбата на бетонските темели, ние, техничарите, почнавме со монтажа на челичните столбови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изминаа, уште летоска, две години од неговото паѓање и од заточението.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Размисли, размисли добро, пред да си подадеме рака. Зашто, еден ден, тајната би можела да почне да ти тежи.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Петрович му ја зеде ризата, првин ја спростре на масата, долго ја разгледуваше, заниша со главата и ја подаде раката кон прозорецот по тркалезната табакера со портрет на некојси генерал, на кој имено, не се знае, зашто местото каде што се наоѓаше лицето беше пробиено со прст, а потоа залепено со четириаголно парченце хартија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луција не знаеше како да ја нарече, па ги подаде рацете како дете кое паѓа во прегратка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми треба помош. Навистина, еве, повторно ќе кажам дека ми треба некој што ќе ми ја подаде раката и ќе ме спаси од пропаста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пајакот малку се повлече. И, како да сфати дека немам лоши намери, пак ми се доближи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Нешто навистина слушнав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја подадов раката да го допрам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Високиот гардист застана и ја подаде раката кон топузот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не му ја почувствував меката кожа под дланка, иако се уште гледав питоми очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Бавен во движењето, Водомар ја подаде раката и го крена ракчето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го заниша со здив. Подадов рака да го допрам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со дланка ги собра капките пот од своето чело и ги избриша испишаните зборови од голото теме на оној што до тој миг претствауваше писмен документ.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Испитувачите тогаш искрено ми честитаа, ми подадоа рака, проклет да бидам, се поздравивме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Мило ми е, Леме, - рече татенцето и ми подаде рака, ме уништи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Некоја жена што не ја гледа му подава рака да се поздрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличија на луѓе што се горди со својата победа. Пееја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со надеж на исцелител го подал рацете и исправен, и во тврдоста нечујно подвижен, зачекорил несовитлив во половината и во глуждовите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Покорно ги подаде рацете кон нивните челични чисици и тргна барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори ковчегот самиот од себе се издолжува, станува мерка на непознат човек од минатото, го ослободува од грч со својот простор, да се протегне, да ја подаде раката и на еден извежбан начин да го поткрене капакот, од ноќ на ноќ свикнат на неговото чкртање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ако Партијата може да ја подаде раката во минатото и да рече за овој или за оној настан дека никогаш не се случил - тоа бездруго е пострашно отколку обичната тортура и смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да можеше да се помрдне, ќе ја подадеше раката и ќе ја положеше на О'Брајановата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон стана и О'Брајан му подаде рака. Неговиот моќен стисок ги згмечи коските на Винстоновата шака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон ја сети мојата возбуда и направи некое движење како да сака да ја подаде раката кон мојата коса. Но не ја подаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Партнерите можат да танцуваат, да си подаваат раце или дури да играат фудбал.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сепак подаде рака кон писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој подаде рака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Застанаа некаде во центарот. Му подаде рака на разделба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Здраво - ѝ подаде рака на Лиле, со извесно колебање во гласот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија го одведе до влезот на хотелот. Му подаде рака на разделба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кон Хелвиг подадоа рака, еден по друг, двајца средовечни луѓе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена му подаде рака. Збунето. Изненадено. Не можеше тоа да го скрие пред Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија првин не подаде рака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја сретнаа две насмеани очи на момчето, кое подаде рака и поздрави на германски.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се доближи до Карл и ги подаде рацете кон него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена исто така ја подаде раката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стале со радост му ја подаде раката на дедот Арсенија и рече: — Аирлија нека биде саатот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И му ја подаде раката: — Држ', држ држ ме да стана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, знај, од ваа вечер си капарена и свршена за Илка Сукалов од Витолишча, Дедовците станаа, се приближи и невестата Менка и им подадоа рака на Илка и Доста, им честитаа, и армасувањето се сврши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нема храброст да ја подаде раката, да го наалка местото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дине се измолкна од купот, застана крај децата, ги подаде рацете лево и десно, тие се счепчија за нив и ги однесе натаму.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Утрото го донесе писокот на Милка Русјакова. Уште нерасонета и неопулена, ги подаде рацете кон мажот, а него не го допреа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вели: „Гледам Обама му подал рака на Меккејн и го поканил да соработуваат.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Дури и ведна со главата до под гранката како да ќе ѝ подаде рака да ја поткрене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја подаде раката и го допре со прсти студеното огледалце на ноќната масичка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тој, додека таа, со бледо конче на насмевка, со една незабележаливост на усните, безживотно му ја подаде раката, ја испитуваше со поглед, бараше во што е изменентоста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се заниша и ги подаде рацете кон првиот ѕид, не го допре.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, гледај, и ја подаде раката. Уште е жива.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш Шишман, со главаа несвртена кон работата, млитаво ги подаде рацете.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако само еден момент ги погледна држејќи се со рацете по колковите како да се исправа од работата, му ја подаде раката на Котета, воедно велејќи за поздравувањата и со братучедите што беа еднакво одмерено и здржано срдечни: - Ај добредојдовте... .
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Методија се смести, ги подаде рацете над огнот и загледан пред себе во огништето присторе: - Проедрото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Еден му подаде рака на Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Жената неколку пати, како кобилата опашката кога се брани од муви, ја подаде раката назад, но девојчето не престана да ѝ додева.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Одолговлечувате, - рече војникот и не свртувајќи се ја подаде раката назад кон Миладина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман му објасни: - Се плашев да не ми се откачи некако ноќеска, господине, па да стерам некоја несторенија, Сега ќе ја наполнам, - искрено рече тој и ја подаде раката кон пушката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман ја подаде раката со лажицата давајќи знак дека нешто сака да каже.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стрина Менка, со очите полни солзи се потокми, ја преврза шамијата, ја избриша устата со рака и ги подаде рацете. Прво кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Љаке се појави целиот окапан. Им се приближи, им подаде рака.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Еј, а кој е тој на кого толку многу му се допаѓа девојката, која изгледа треба да сум јас, а ете, одбивам да му подадам рака на давеникот, а давеникот изгледа си ти?“, му рече, повеќе за да го исфрли од рамнотежа одошто да го натера да го напушти заобиколниот пат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ух, ќе заборавев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој викна, се расплака, подаде раце кон мене, ама двајца војници ја подигнаа задната штица и, уште недобро затворена, камионот тргна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стигнавме до растока. Но и на растока има место да се подаде рака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо му подаде рака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Црната кадрава коса и ги покрива рамената, се распостелува по плеќите, го допира подот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А за Бисокиот и неговиот другар си слушнал?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо подаде рака и рече колку што можеше помирно: - Крстовице, за тебе е... и... и Бог да го прости...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овој напор го огрди, уште повеќе го остаре неговото лице, уште повеќе му ги избразди и му ги искриви брчките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лапавицата се згусти и ветрот со брзината на возењето се зголеми и беше многу студен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоран зема едно колаче, но уште тоа не го изел, мисли веќе на друго и ја подава раката кон подавалникот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се пожали дека му е студено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така рече, а потоа ги подаде рацете кон печката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ајде со мене, - ми ја подаде раката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Па така, ја подадов раката и реков: - Убаво маче тоа...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тоа време гледав како тетка Олга пребледува и ги подава рацете накај шолјата, небаре ќе фати нешто што ќе излета од неа, а потоа како устата полека ѝ се искривува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја подадов раката и Маци ми се доближи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога потоа се запраша зошто е толку нервозен, сфати дека си мисли „Гадот се ожени и не живее веќе со мајка му“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мислев дека Дино ’рчи, па го подбуцнав со рака, но ’ржењето не престана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мачката лежеше врз мене, ме гледаше и ’ржеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да си подадеш рака па да се истргаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како што ја подадов раката, така и ми остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога со своите подадени раце и со некоја темјанушка на усните меѓу уште подзарцвенетите обравчиња, куклата покани “Повелете“, од рацете на Дедо Мраз испопаѓаа јажињата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сите луѓе, како што беше случајот со Ескимите, стојат пред нас со подадени раце очекувајќи да им го врачиме благословот од волшебникот Желбоноско!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Влатко стана, пружајќи рака длабоко воздивна за да рече: „Сè ни кажа Нина за тебе!“ ја прифати подадената рака Иван.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ДОКТОРОТ: (сиот сметен) Добро вечер, комшија. (My ja подава раката на Богдана).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Ѓорѓевица му подаде рака и го внесе во одајата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Лесно се наведнува над неа, ѝ подава рака и полека ја извлекува од снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Можиме да влезиме? Старичката им подаде рака и ги внесе дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стојат, ја гледаат, кон неа подаваат раце и ја викаат да дојде горе, на чардак.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Девојката подаде рака кон Фимка и болно - молежливо, пеколно изусти низ литеж: - Мајко... мајко мила... - скршен шепот и липтеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Топлината тера на дремка, а над нив се подаваат раце, се туркаат за да најдат поблиско место до огнот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Попот отиде право кај дедо ми и му подаде рака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бате Јоле не потрча по неа туку ги подаде рацете кон неа и триејќи го прстите со палците почна да ја намамува да се врати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега можеш да ја допреш срната на твоите усни како магија како сонлив цут како подадена рака.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Ако не подадеш рака ти ништо не ќе фатиш, не си ли пошол негде нема ни да се вратиш.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Книгата, ако човек ја сака, како брат знае да подаде рака.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Договорено, - му ја подадов раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас сум Борис, - се претстави и ми ја подаде раката. Игравме долго.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Синот на Пајко како попарен скокна и подаде раце кон неа. Ја фати за раменици, ја стресе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добре дојде во моето родно место – рече Игбал и ми ја подаде раката да станам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сместивме удобно врз неговиот летачки килим и брзо ги надлетавме планината Бистра сосе сите нејзини потоци и шуми, сосе Мавровското Езеро и сите села и викендички околу него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Колку си убава! – вели и се смее. Се смеам и јас и жал ми е што немам огледало да се видам како изгледам со месечина во косата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Автоматски подадов рака кон моето чело и го напипав тоа што пред малку Игбал ми го залеми меѓу веѓите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И слезе од килимот, седна до мене на креветот и ми ја подаде раката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ја подава раката, додека летавме со велосипедот, ја фаќа месечината, тенка и блескава како срп и ми ја става на главата како венче околу косата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Томчо ги подаде рацете. Прстите му го набараа малечкото растреперено телце на животното.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)