Ако погледнеш од горе, гледаш само црневица од забрадени, бабуњосани, свиткани и стуткани сенки како врват со наведнати глави и со одвај видлив чекор, една до друга покрај казаните и, без да погледнат во чинијата, во војничката наполу ‘рѓосана порција, во бакарното котленце, во исчаденото тенџерче, во лименката од празна конзерва, тргнуваат со уште порастреперен чекор кон своите рогозини во старите италијански коњушници во кои никој не успеа да го сотре мирисот на коњската моч.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ме погледнаа од високо и не ми прозбореа. Слатко се наручаа туна конзерва и се симнаа долу покрај езерото.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Глава ти пука од болка, на леб и вода да не погледнеш од мака, зашто сѐ што ќе касниш ќе го повратиш, та само на пролив те тера.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Не можеш да погледнеш од внатрешната страна. Да одам да му побарам лек?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Наспроти таму, на врвовите од Сината Планина, не можеше ни да се погледне од силниот блесок што го создаваше сѐ уште нерастопениот снег.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Погледнав од терасата која скалесто се спушташе кон градината. Морето блескаше со својата синевина.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Кога ќе погледнеш од другата страна, откај Илинска Планина, селцето се белее и личи на бела грутка снег.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Улогата на кампот е да го разбие издишаното, свечено, здодевно еднолично обожавање на убавината, да им овозможи на геј-мажите кои ја посакуваат и ѝ се восхитуваат на убавината да се поттргнат иронично од својата неиронична посветеност на неа, да ја погледнат од гледиштето на постколонијалната разочараност наместо од гледиштето на исчекувачката возбуда.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)