Рожденката ја боцна нешто под левата града. — „Ќе работат — ќе му и вратат", — повтори таа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- повтори таа и избришаа солзи.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Можеш или не можеш до среда да бидеш готова со подготовките за патување? – повтори таа немилосрдно и некако сурово спокојно.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Почнав да липам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
-Да, сигурна сум, -повтори таа.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Знаеш дека јас не сакам да се мажам уште долго.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Ненадејно еден глас чудно издупчен од ветар и од уплав, и пак со дива вера во себе, брзо, побрзо отколку што може да се изговори, рекол - Господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Веднаш потоа неколку слични или наполно исти гласови да ја повторат таа самоучка и во тој миг измислена молитва или трепетливо каење пред суровоста на искушенијата - Господи, не заборавај нѐ, - и часкум им се сторило дека врз нив паѓа млака светлост, чудотворен оклоп на нивните верувања.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пат, гробови, на врвовите на дрвените крстови покојнички шубари - линија на сенишен појас со страшила за сеништа. До кога?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Додека не се здружиме сите ние од Кукулино, и од другите села со тоа Кукулино, и сите наши луѓе, сè што е способно да боде и да апе, минувал низ текот на своите мисли Наџак-Јанко со иста скаменетост на лицето како миогу подоцна попот запишувач на одамнешни истории кога му ја повторувал таа мудрост на боцкавиот Армодиј Давидовски.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„И Адолфина ќе си оди,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Сакам да си одам одовде,“ повтори таа. „Добро,“ рече Густав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
- Од него?! - се чудеше тој. - Од него... - ќе повтореше таа.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)