Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Летното сонце уште печеше така што плажите беа прекриени со капачи кои гласно и весело вреваа, прскаа и се плискаа во водата или се сончаа мрзоволно испоналегнати по песочниот брег.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ќе се удавиш во бранот на црвените води Што плискаат во празните ѕидови на срцето Остави го мечот , мртвите не се убиваат…
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Што сон го мамеше, што вода плискаше во неговата цврсто зделкана машка глава?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)