Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Човек веќе не се плаши дека ќе биде смачкан, задавен, совладан од стварноста и животот (било такви побуди да се јавуваат кај другите луѓе, или во „внатрешните чувства и емоции), бидејќи веќе е мртов.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сега Веле сам ги мереше и ги разгледуваше полека, како што го правеше тоа и башмајсторот, без да се плаши дека ќе му свика некој или дека ќе сретне злобен и завидлив поглед на мајсторите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не, не се плашеше дека волците веќе се во близина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Џамлакот се плаши дека ќе се растури аквариумот на веселбите и на лутината).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" пак рече госпоѓата Гологанова која не престануваше да се чуди поради што стариот професор почна да се плаши дека таа е љубоморна на него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Понатаму, во писмото, Атанас ги молеше мајка си, браќата и деца си Блажета да му простат што не им се кажал пред заминувањето, но тоа го сторил зашто се плашел дека ќе го попречат да замине, а тој оттаму, од Австралија, ќе можел уште повеќе да ги помага, зашто му било добро и зашто добро заработувал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Се плашам дека вакво нешто може многу силно да влијае врз Даниел“, рече Бил со својот длабокозвучен глас.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Луѓето сѐ уште велат „ние не комуницираме“ и се плашам дека се во право - она што тие го соопштуваат (communicate) кога велат „ние не комуницираме“ воопшто ништо не соопштува бидејќи, како што Вацлавик (Watzlawick, Beavin, and Jackson, 1967) вели, „не е можно да не се комуницира“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Испразни уште една чашка, брзо како да се плаши дека некој ќе му ја грабне ракијата од раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се плашеше дека Филозофот ќе му го земе првенството во толкувањето на записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прашав што ќе чиниме отпосле, откако ливчињата ќе бидат украдени, и зарем не се плаши дека логотетот и царот можат да ги најдат при нас и главите да ни ги отсечат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стег и другите конзули на големите сили се плашеле дека во Солун, и воопшто во Македонија, може да се случи истото тоа што се случило порано со Ерменците.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Како сѐ да му навестувало дека тој губиток ќе се случи – можеби тој страв во него бил вгнезден од едно нејасно сеќавање од првата година од животот, кога бил одвоен од мајка си, и тој страв, дека ќе го изгуби секое суштество кое го љуби, продолжувал и натаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие луѓе во секој однос со другите луѓе гледаат закана, се плашат дека каква и да е блискост со друго суштество ќе го проголта и она малку што останало од нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој побегна од моето потсетување во сеќавањето на еден страв од детството, кога се плашел дека ќе ги изгуби родителите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И таквото чувство дека светот може да го потопи нивното Јас, се појавува кај различни луѓе, на различни простори, неброено многу пати низ времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Авторот на „Ќелавата пејачка“, на „Лекција“, на „Кралот умира“, се плаши дека неговата творечка усилба е недоволна материјално да се егзистира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се плашам дека по примерот на бугарските кинаџии, кај нас можат да тргнат нашите политичари затоа што тие се оние кои на нашава почва го чинат единствениот гледлив театар, а и гледливо кино.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ако исклучок од тоа е само Андриќ - цитатите позајмени од неговите дела се потпишани со неговото полно име и презиме, тогаш Ковач сигурно се плаши дека со наведувањето на имињата на останатите автори ќе ја намали вредноста на цитираниот материјал.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А веднаш крај нив кулоарските еминенции, перфидните „византијци“ кои предизвикуваат страв, налик на господинот Џемперко со кого нѐ плашат дека ќе ни биде претседател ако не бидеме добри. И тоа е целиот јавен живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само, се плашам дека нема да ме пуштат од овде, па би те молел да запишеш сѐ што ќе ти кажам и еден ден да го објавиш и да побараш правда за мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се плашев дека пластичниот стол ќе се распрсне или дека ногалките ќе се раскрачат како ноџињата на онаа срната во цртаниот филм, кога со зајчето лизгаат на лед.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На старицата ѝ паѓа тешко разделбата со внукот и затоа го држи со ковчестите прсти за тврдата дланка и прикажува, малку побрзо отколку обично, како да се плаши дека нема да ги доискаже сите свои мисли што ја исполнуваат незината осаменост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но, во исто време се плашеше дека тие би можеле да го дотолчат неговото уморно и во голема мера истрошено тело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше речиси седум часот. Тој сигурно ќе излезе од куќата за десетина минути и таа се плаши дека тој сѐ ќе откаже поради нејзиното доцнење.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- „Јас, всушност, сакав само да телефонирам“ рече Марија. „ - Договорено, мила“ - ѝ рече главната, водејќи ја до креветот со толку нагласена нежност, што не можеше да биде вистинска, - „ако се однесуваш добро, ќе можеш да разговараш по телефон со кого сакаш. Но, не сега. Утре.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој постојано се плаши дека ќе направи некоја грешка пред шефот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Александар се плашеше дека дел од таа зајадливост на неговиот татко, што преку ДНК, што преку воспитување преминала на него.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се плашам дека малку од него стигнува до Надворешната партија“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имате ли прочитано некогаш хаику? Се плашам дека немам. Впрочем што е тоа хаику?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Почна да се плаши дека засекогаш го губи Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ке се бориме дури сме живи и не пуштаме да ни ја поганат светата земја и вера. – А не се плашите дека ќе ве надвладеат?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако Танаско и неговата жена мислат дека зимата ја довела до тоа дереџе, таа нема зошто да се плаши дека нејзината срамотија е веќе јавна.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се плашеше дека може да стане жена којашто не може да го задржи плодот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како да се плашеше или двоумеше дали да навлезе во прикаската и тоа го нервираше, почна да се плаши дека сам си го расипува денот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Скокна на патот и колку што можеше побрзо пак го закопа погледот во Србина како да се плаши дека неочекувано в земја да не пропаднал.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Шишман спие во окопот, толку му се спие што се плаши дека војската брзо ќе ги изфупи бележаните и си вели:Барем уште малку да се забават та да се изнаспијам.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Почна да се плаши дека или не ќе може да издржи или ова тропање ќе му го одземе задоволството на раскажувањето токму во моментот кога ќе дојде до поентата на анегдотата, до неочекуваната тепачка што требаше да предизвика смеа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Простете, се плашам дека ќе ве изненадам. Ми касни вниманието.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рајна била многу јасна кога пред Родна укажала и на некое свое право (а не само желба) да учествува во задоволствата што Генералот ги растурал лево- десно околу себе!