пишува (гл.) - во (предл.)

По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Згора на сѐ, и записникот за извршената контрола, кој беше без печат и без деловоден број, имаше датум кој не одговара со критичниот датум кога се вршел утоварот; тужениот работода- вач не го пријави случајот во МВР како кражба, ниту пак поднесе било какво барање за утрврдување и надомест на материјална штета од избрканите работници – меѓу кои имаше и вработен кој порано, поради својата чесност и посветеност, беше и парично наградуван како најдобар работник во претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- ја прашував, сакајќи да ја наведам да се открива себеси – Во селово скоро да нема книги, освен училишната библиотека, а доколку би имало, не можеш да знаеш што пишува во нив?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Што ли пишува во него?“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Прати до назначеното лице на пликот во селото Нивичани 6.000 златни лири.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Овие редови“, пишуваше во дописот на учителот Димитрија Боте, објавен во „Цариградски весник“, „ги посветуваме на плодното дело на Никола Поцо, добротвор и поддржувач на народната култура и просвета, по потекло од Маказар, село во Монастирската каза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во овој град на Меза постои стара црква од петнаесеттиот век, но затоа пак во Лиеж, во црквата „Сан Бартелеми“, се наоѓа казан за крштевање, изработен од дванаесеттиот век од мајстори во Уј, кој по својата уметничка вредност, како што пишува во книгата, се споредува со многузначајните дела од времето на италијанската ренесанса.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш, пишува во Торá, на небото се отвораат три книги: книгата на праведниците, книгата на грешниците и книгата на колебливците.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така пишува во Торá”. „Од каде ти го знаш тоа?“ „Дедо ми раскажа”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но кој ја дочитал сета од крај в крај? И ако ја дочитал, кој е тој да памети на средината сѐ што се рекло во почетокот, и на крајот - сѐ што пишува во средината?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Создавачот на денешниот летризам Исидор Исои (роден 1925. во Романија) пишува во еден трактат: „Средишната идеја на летризмот поаѓа од тоа дека во духот нема ништо што не е буква или што тоа не може да стане".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Подредувањето на „Две тишини“ во пет вокалски раздели е атак врз „зададената“ хетерогеност на оваа „Париска тетратка“ пишувана во март и април годинава во период кога на болеста која пустоши низ телото на поетот, ѝ се одѕива единствено песната која пустоши низ душата на поетот, собирајќи данок од премолченото, потиснуваното, недоизреченото, скриеното...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Извештајот е пишуван во неговото напуштање на Грците во октомври.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Беа двојка, како два орева во една кафтица, родени да бидат заедно во животот и во смртта, како што пишува во светите книги, па луѓето веќе и не ги замислуваа инаку освен како сраснати ако не родени во љубовта и за љубовта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ти знае што пишува во книга, и кога си болен, и кога си здрав, во живот и смрт... ти мажиш.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Брзо пишува во дневникот: „Не разрешувај ја противречноста во чувствата на своите ликови, или на самиот себе, кога се вградуваш во некој свој јунак.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Многупати бевме пишувани во тефтери и нас не само што не имаа забележано со име и презиме и место на раѓање, туку и со број на дадени овци и кози, коњи, телиња, волови, крави, кокошки, покривачи, веленциња, чорапи, фанели, столови, лажици, ножеви и виљушки, денови поминати на копање ровови и градење бункери, носење камења и трупци на врв планина, пренесени ранети, одземени чеда големи и мали, загинати и ранети, живи и сакати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Започна да ги пишува во оние долги години заточение, кога не можеше да патува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не е негово оти ништо не е така како што пишува во него. Тоа е пишано од вујка ми.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Така пишуваше во дневникот, со нејасни букви, зборови... сплетки на моето и твоето минато, од сопствените патешествија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Првиот чекор за наоѓање газда е да се здобиеш со неговите симпатии“ - пишува во прирачникот за склопување кучешко-човечки пријателства, илустрирајќи ја успешноста на советот со фотографија на кокетен пекинезер како целиот излигавен ѝ се потпикува на една средовечна дама, која со насмевка му подава копанче.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беа свесни дека делата биле пишувани во текот на некогашната борба и јунаштво за поттик и пример, но сега тоа не можеше да важи за сегашните, а уште повеќе за идните генерации.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Книгата, објавена од еден од издавачите крај Универзитетот Сорбона, беше пишувана во младоста на Камилски, служејќи се со сознанијата на западната педагошка наука и дијалектичкиот материјализам што произлегуваше од Октомвриската советска пролетерска револуција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Собрав сили и искрено, како што чувствував во тие мигови му одговорив: - Има книги, почитуван Претседателе, кои се пластат во вас со години, се пишуваат во вас.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеме само да читаме за нив во книгите, а тоа што пишува во книгите можеби не е вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За ова не се пишуваше во весниците. Тие не брзаа да ги кажуваат работите без да бидат сигурни дека треба да ги кажат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А не знаат, кутрите, што зборуваат дека на три јазика Бог наредил да се пишуваат книги, како што пишува во евангелието: „И имаше штица напишана на еврејски, римски и грчки.“
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
- Ќе ти кажам, ако ветиш дека што и да пишува во него, ќе останеш цврста...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште повеќе што не знаеја што пишува во него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Заштитени сме само од дожд, а ветерот од кај сака може да влезе, пишувам во белешката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште пред да разговара Чана со Роса и со бабата Петра, тие веќе знаеја што пишувало во книгата што стигнала до Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Неда пак, кога виде дека Крсте навистина ја гледа и таа се заврте надесно, на спротивната страна од него, и продолжи да пишува во тетратката, целата затресена.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој пишува во ова време писма кон Запад?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како што земја и небо нема без нас Задоцнети доселеници Во исцелителната градина на гревот, Ние го носиме гревот на првите луѓе Оти во песната Што само Он ја пишува Во талогот од Еденски соништа Остана прелагата змиска.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
На дланки ја пишувале Во неволја ја допишувале Од немајкаде ја препишувале Без зборови ја умножувале Во снег ја вжештувале Редовно ја потстрижувале Во кисели овошки ја унижувале Крај влажна кожа ја доживувале Во остатоци на смев ја сожалувале (Била струја Била и темница) Сега е литература Под сигнатура 49 И
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
„Let the fairest room above be placed in the very midst of the house, as the bulk of a man is between his members…“, му пишува во 1650 Роџер Парт на својот братучед, сер Џорџ, во Колсил, Оксфордшир.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Високите лилјани во саксиите се вразни лабаво со зелен канап.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Предвидливоста не беше само во ритамот на пристигнувањето, туку и во тоа што пишуваше во нив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но што вреди што им верував? Што се обвистини од она што пишува во нив?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бесмртна песна Таква песна се пишува во младоста и држи вода сѐ до староста – слава, влијание, лагоден живот, рецитации на цели генерации.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Не измислувам, дедо, два пати за ова пишуваше во „Нова Македонија“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Толку се трудиме, ама за нас не пишуваат во „Колибри“. Во што се Фиданки подобри од нас?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да беше ракописот смирен, прецизен, јасен и да беше пишуван во подолг временски период, сигурно ќе беше многу пократок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во согласност со Дерида, тој што пишува никогаш не пишува во само еден јазик туку во мноштво јазици составувајќи некои нови значења а искоренувајќи некои други.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Има книги за готвење, сè пишува во нив. Итра жена е таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)