А кога во пролетта во 1939-та Акиноските му пишаа дека Благуна умрела и дека тие се се готват Видана нејзин да го донесат во Потковицата, па ако не сака тој, како сој, да го прими кај себе, тие ќе го задржат на својот имот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Зашто, велеше, Акиноските му пишале дека Видан бил тешко болен, од офтика, и дека требало да диши чист воздух, како нашиов, како овдешниов.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Крсте им нареди на домашните да носат шест недели црно за Благуна, а потоа сите жители на Потковицата ги обиколуваше и ги наговараше да се согласи да го примат Видана нивни.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И, после, наша крв е, додаваше чекајќи согланост од соговорникот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Еден од „самопрогласените“ рецензенти на ова издание пиша дека ова е еден хибрид помеѓу (стихо)збирка од есеи и добар Марвел стрип.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Постои среќата, тоа е вистина, но што се однесува до бесмртноста пиши дека таа е обично шекерно лижавче.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Порано ти пишав дека ќе го напуштам логорувањето заради Ранч кој многу ме навредува, но тоа ти го напишав така, во лутина.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Мирче ми пиша дека го видел таму. Му се прикажал и се познале.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)