Лушпите беа забележливи и по подот на следната просторија, салата со шалтери, иако мојот поглед беше насочен малку погоре.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Часовникот на возачот на автобусот, во тоа сум 95 насто сигурен, е за 4 минути и 15 секунди поназад, па тој спокојно, на перонот пред автобусот, си го пие ладното „скопско“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Чував народни непријатели кога таму во Отешево едни кршеа камен, а други пиеја ладна бира и пееја: Стани, стани да не станиш О Битоља ќе ојме, Ладна бира да пиеме...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)