пее (гл.) - и (сврз.)

Пиеја и пееја и така нашето купе стана многу бучно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Девојките пееја и се однесуваа како да се на ученичка екскурзија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие пеат и се упатуваат кон спалната.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Пеј и пламни, велам Дур во ад се селам И гаснам Продолжено. не сакам да знам Јас не сакам Да знам Каков сум Туку, Каков ќе бидам Тогаш Кога Не ќе бидам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Тогаш кога пеам И кога Пламнам. полноќ. гости.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Пеев во осама. Пеев и за толпите и за осамениците.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тоа е некој чуден глас кој ме упатува да ја чујам, пред сè, пораката на точката, а потоа и на сè друго.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да не изумуваме дека некогаш, точно низ овие предели во кои раснеле и исчезнувале потомства и потомства, Орфеј минувал тука и им пеел и на среќните и на несреќните.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Што ако не јазикот и кој ако не поезијата, барем до некаде, не ги обезличи страдањата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се пее и игра хармонично со совршенство, стилизацијата на игрите е апсолутна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас само пиев; не пеев и не играв; не учествував во таа простачка оргија на Фискултурецот, оти го мразев (и ден-денес се прашувам дали тој навистина толку лошо пееше, или пак јас, затоа што ја сакав Луција почнав пониаку да гледам на него).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во таа помисла наоѓав нешто херојско: сакав да станам и да ѝ кажам на Луција, која сѐ така со сведнат поглед седеше на полјанката со своите другарки, додека Фискултурецот како паун ги покажуваше своите пердуви, пеејќи и играјќи; сакав да ѝ кажам: „Луцијо, еве, јас си одам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А автобусот одеше кон Стоби. Во Стоби бевме цел ден; Земанек нѐ забавуваше сите, пеејќи народни песни; го придружуваа на гитара и хармоника, и наскоро, сите пееја и играа оро на ливадата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни на дојденците, биле тие наши роднини или намерници, не им даваме да пеат и да се вртат на оро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни гајда ни грло се има кај нас за песна - пред три години ни заклаа неколку момчиња. Тагуваме и си го носиме крстот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пеј, Велико, пеј, ' ми вика Уља, Смилјанине, лудо дете, пејам, смил ти појас половина, пеј и играј, Велико, ја слушам Уља, сен ти лудо убавина, велам, што ти лице повенало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите пијат, пејат и се гушкаат со Илија. А и секој со секого. Некој само со себе си се гушка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После некои пеат и плачат. Устата ја отворил да пее, а во неа му капат солзи. 140
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Она девојченце, сега притаено во својата рамка, пее и има едно око. Но не е киклоп.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На човечкиот спокој басот му бил рушител.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние што го слушале со домати го гаѓале. Кога пеел и глувите на грб паѓале.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Пеј и ти“, му велат, „зошто молчиш; ќе онемиш во самотијава...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Она девојченце, сега притаено во својата рамка, пее и има едно око. Но не е киклоп.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Нека си пеат и третите петли... Велипеток е - ден за молитва и молчење. Отповеќе работа не се работи. Ама саде за душа човечка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Копнат и како бура пеат и како огин палат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Од сеништата бегам кон сеништата стасав претворен во оној долап што беспрекин се врти и чека да заросат води и браздата да вјаса и скелетот на тркалото повторно да сее пее и 'рти.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И да сониш и да бдееш во тебе пеат и каменот и дождот служејќи му на зрното што зрее на дланката на летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Каталавес! Сказмос!24 Пали го моторот и вози назад во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И тивко, колку за себе, слушајќи го говорот на Високиот, вели: - И така натаму и така натаму... куцо петле на ист плет пее и на исто буниште чепка...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таков бил и Луман на кого луѓето до селото под Пелистер му испеале песна што и денеска се пее и го чува споменот за човекот што го заплашил народот и за едни добри луѓе што биле комити ѝ му платиле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа сите излегоа надвор, па почнаа да пеат и да играат, а кога одново требаше да седнат на своите малечки столчиња во собата, Зоки пак си седна врз својата масичка. Ова на Зоки многу му се допадна.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Под прозорот се јазат уморено во собата познатите звуци на гитарата Тоа пак во дворот осамотен пее и вика да го придружиме стариот пријател наш Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее:
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
За време на облекувањето се смеевме, пеевме и разменувавме раскалашни бесмислици.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Само шмајзерот си го зедов. ,На гости ти дојдов, Кито моме", пеам и трчам, потскокнувајќи де на едната, де на другата нога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Птиците си пеат и никако да зарипнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како померена, подизлезена од умот. ,А бре, Македонче, каде се спремаш", јас не знам што било што сум велела, ,нека разберат клетите фашисти", сум се мачела да пеам и само да му се истргувам на Алекса, само да го удирам по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку убаво пееја и играа тогаш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надвор, жените уште пеат и плачат ,Прашчај, прашчај...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни иде и да пееме и да плачеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
В пазуви мои срцево пее и јас го славам празников мој, знамето мое гордо се вее, има ли посреќен од мене кој!?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Чувствувам волност Пиринска горо да викнам песна в просторот син ми блика радост да пеам и зборам за тебе, Јане, народен син!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Се фалевме: кој подалеку фрлил камен, кој има побрз коњ, чија крава прва се отелила, чие теленце е поубаво, кој може најдалеку да скокне, чиј петел најрано пее и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
КЛАУС: Да. Забележав дека тука луѓето навистина прекрасно пеат и играат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во слободно време секој ден нешто подготвувавме, учествуваше хорот, правевме скечеви, вршевме проби и во градовите организиравме забави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во хорот ги пеевме најмногу химните, српската, нашата македонска, руската и албанската, ја пеевме и Марсељезата, и други партизански песни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но сонцето, кое од небото гледаше што се случи со стариот даб, налутено рече: - Штом не сакаш да пееш и не ги почитуваш старите, не ти давам да им се радуваш на моите зраци! - и се скри зад еден облак.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)