паѓа (гл.) - и (сврз.)

А дождот сѐ уште тивко паѓа и ги крие тајните наоколу...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
5. Ти да знаеш, паметуваш и ем да си на ум имаш - работник си - и работник ти ќе паѓаш и се дигаш.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
А Гегите паѓаа и го оставаа својот врел труп на земјата прашна.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И... дрвото погодено од шрапнел, прво се стресува, се навалува, миг стои, небаре размислува на која страна да падне, потоа полека - паѓа и сѐ побрзо паѓа и пред себе и околу себе собира сѐ што му стои на патот: бучи шумата, се слуша кршење, завивање и тресок.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нулта точка На Ѓоко Апостоловски И оние врз кои паѓа и оние врз кои не паѓа светлината знаат дека секоја билка исчезнува заедно со копнежот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се лепеа и на гранките од борот кој како сосем да се исушил; со снегот му паѓаа и игличките пожолтени, исушени како опожарени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој паѓа и се губи во спарена непроѕирност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И тогаш, неочекувано, чиниш столетно стебло паѓа и руши сѐ на својот пат, решително тресна истрел како смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се кинат птиците, летаат пердуви, ги нападнала орелска и штркелска пипка, врз коритници или врз лелеав шамок плиска крвав дожд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со дождот паѓаат и крвави птици и се распрснува писок од кој и мртвите умираат по вторпат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред моите очи се вртеше в круг жив пламен, тоа го видов, не зелен каков што можев да го сонувам, туку, ти велам, жив, од куп лелеави и жолтоцрвени знаменца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со почетокот на школската година се паѓа и доаѓањето на првиот селанец од нашето село, на Петко.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Така е, - се одзва раководителката на белузлавите самовили - еве, паѓам и не станувам! Другите не се огласија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Врбите пожолтеа и се исушија, стеблата паѓаа и од допир на прст.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зоки трча по него, се спрепиња, паѓа и вика.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Патем, се разбира, паѓа и по некоја филозофска сентенца за старите мостови. Тоа и пивцето збори од нас.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Патем се сопнуваше, паѓаше и пак стануваше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А снегот си паѓа и ние се покриваме со снегот, се завиткуваме со снегот и заспиваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ќе се сопка на грутки, на длапки, ќе паѓа и ќе станува, дури не му се испразни душата в уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така: одам, заспивам и паѓам, паѓам и се разбудувам и пак одам и пак спијам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти налутен, го фрли термометарот во дувалото, при што тој експлодира како бомба, направи цеп во дувалото и започна да излегува лава, да разлетуваат светли парчиња на сите страни како огномет; парчињата паѓаа и на тебе, но ти обземен од радоста, ништо не чувствуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)