патува (гл.) - со (предл.)

Нема коментар, нема друга слика, освен онаа што сега се гледа, не живее веќе, сенка стана, од една на друга туѓа веселба, патува со мака во рака.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Девојките од Скопје, кои патуваа со мене во дертмунскиот експрес, сигурно веќе работат во некоја германска фабрика.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека во автобусот си прикован за едно седиште кога патуваш со воз имаш повеќе простор за маневрирање.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цврсто сум решен, есенва, да си купам велосипед. На старо, од оние на „Рог“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
THE SEEKER ON THE WAY OF SOUND
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Велосипедите со Јанош беа нешто посебно, за памтење, но обично патував со железницата или авто-стоп, налето спиев во вреќа по плажи и на клупи по градските паркови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сега, патувам со авион, кога ќе ме поканат на некој симпозиум, спијам по хотелски соби, кои во сеќавањето се рециклираат во една безлична соба со божемен уметнички акварел.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Патуваа со мене над бездни, и јас не можев да чујам од железниот грмеж дали свири ветар во нивните празни усти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мече се зафати со оваа работа нерадо, со видливо незадоволство што се случи сосема не онака како што му расправаше Беличот во ѕвездната ноќ кога патуваа со железницата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Имаше толку многу ѕвезди на небото, и уште исто толку се огледуваа во огромната вода, што ми се чинеше дека сме во вселената и дека патуваме со вселенски брод.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред се тоа Силјан си патувал со голема надеж да најде некоја трага и до кај пладне го изодил угорното, та се качил на планината и кога се опулил натамо, видел едно поленце опколено со планинки и ридови, прилично како Прилепското.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Александар одамна веќе патува со авион.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас, јас поминувам еднаш неделно на Онкологија да земам нова доза таблетки за чичко ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Патувале со три натоварени маски и кога ги стемнило, легнале да преспијат на раб од мочуриште. Таму ги стасала клетвата на девојките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тројцата никаквеци купиле за златото секакви женски лаги, белегзии со модри каменчиња, морски полжави, шарени басми и прекуморски скакулци во шеќер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпочестено е местото што ѝ припаѓа на Нова Година, неговата симпатија, поради која патува со прекршена стрела на својата рана.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Патуваше со денови и со ноќи, а крај него дуваше ветер и патиштата го засипуваа со својот прав, и сонцето го печеше, и студот го штипеше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Си погрешил. Никогаш не сум патувала со брод. - Од таму се знаеме.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Досега само еднаш сум патувал со него, и тоа пред неколку години, кога учителот нѐ поведе да нѐ запознае со градот и да го видиме сѐ она што го нема во нашето село.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Патуваа со нив и спасените таткови надежи, првин преку границата со родната земја, а потем, кон морето, океанот, означувајќи ја варијантата на можното враќање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, овие води, со нивните бранови силно повикуваа да се следи нивниот тек, да се патува со нив низ Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко стана, ја помилува, ја гушна. Татковиот поглед патуваше со реката, кон север, по патот на јагулите, за кој не сакаше да ѝ говори на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)