И потем ми подаде рака, ми помогна да станам, да се наместам и потсуредам; го фрли шишето во една грмушка и јас дури тогаш видов дека сонцето беше паднало ниско, и дека денот полека почнал да гасне.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Рамениците, невкусно стегнати во розова свила, и паднаа ниско, рацете се издолжија и останаа беспомошно виснати.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)