открие (гл.) - во (предл.)

Тоа, се разбира, е благодарно подрачје за некои современи мрежни проекти и перформанси коишто се структуирани како непрекинато откривање на опскурното под површината на убавото тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Опскурното се искажува во бескрајната пластична операција што ја изведува феминистичката перформерка Орлан; опскурните односи помеѓу идеалните тела се откриваат во меѓумрежниот проект Bodies Incorporated во кој на посетителите на проектот им е овозможена конструкција на сопствени тела коишто потоа дејствуваат низ пропорции и релации на една однапред програмирана корпорација.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во овој текст фаталната заблуда, присутна наназад дури до египетската уметност, се открива во „статичните ритмови” вообичаената допирна точка на ликовните уметности.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби сепак би било згодно да се направи некое археолошко истражување и да се откријат во таа книжевна и културна традиција седиментациите на денешните политички и интелектуални заблуди, основните црти на хрватската идеологија.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Да собере сили барем да открие во што е работата!.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И мислеше – кога ќе откријат во насмевот негов знак на невиност дал’ повторно ќе го убијат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Навистина, еден или двајца од нив имаа елементи на поезија, во начинот на дотерувањето и во своите карактери, кои повремено се откриваат во сликовити фази, со свежа и оригинална реакција кон нешто.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По ова време веројатно е пуста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене, после оној наш разговор за коленцата и за животот на трските (мајка ми повеќепати ми имаше раскажувано за тој свет на барите и на мочуриштата покрај реките и за птиците во нив) ми се случи да ги сонам трските, долу во полето, покрај реката, и тоа заедно со дивите гуски што слетале во шеварот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали и откриле во разговорот со неа понекоја од своите тајни?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во пресметките што ги направив уште пред неколку денови утврдив дека тој прозорец се наоѓа на источната страна на затворот и оттаму може да се види само улицата што слегува кон мостот. Или грешам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем што може тој да открие во онаа неподвижна темнина зад прозорецот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од таа вечер кога љубовта ѝ се откри во сета своја непредвидливост, таа постојано, со години исчекуваше да ја сретне повторно, повторно да го доживее она целосно отворање, кога телото се губи самото во себе како што моливот и хартијата се губат во зборовите што ги пишуваш, а четката и бојата се губат во сликата што ја создаваш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: Па сепак... доста е нешто да Ве потсети на него и тој веднаш јарко да се открие во Вашите сеќавања?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ќе го најде некое дете, ќе открие во него нов свет и ќе се израдува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во согласувањата меѓу особеностите на работата на сонот, истакнати на почетокот на овој текст, и оние кои истражувачот на јазиците ги откри во праксата на најстарите јазици би се осмелиле да видиме потврда на нашето сфаќање за регресивниот, архаичен карактер на начинот на кој мислите се изразуваат во сонот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За посветените таа станала проѕирна, таа, поправо, ги открива очите на нивниот ум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Притоа, за него е суштествен еден поим кој го осветлува рационалниот аспект на човековото знаење - телеолошката заднина, „односно рамката определена од интернализираното знаење која служи да ги определи и одобри активностите на поединецот соодветни на целта и на хиерархизацијата на активностите”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Водата е име кое алхемичарите ѝ го дадоа на живата, елементот од prima materiae, како и Меркур, конечниот производ на вештината. Duchamp веќе го откривме во Меркур, така што идентификацијата Вода/Меркур уште еднаш го потврдува дублетот Du- champ/Посветеник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Следи испитувањето на структурата, одликите, и модусите на телеолошката заднина; проследување на проблемот на заедничката телеолошка заднина како и проблемот на несубординираноста на телеолошките заднини која се открива во различни ситуации на инкомпатибилност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега ‘е раскажам како се родив, како растев и како се открија во мене првите знаци на гениј.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во темната аула на хотелот во Сингапур, во улицата Бенкулен, а „НОВА рацете му исцртуваат најразлични сфери на влијание, точката на слабост која ја откри во заштитниот оклоп на некоја група на умови.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Книгата го предизвика моето внимание во времето меѓу падот на врховниот борец Хабиб Бургиба, кој бездруго имаше тиранско-фараонски амбиции и архаичниот лов матанѕа на туните, на една од последните станици од нивниот медитерански свадбен пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но каква смисла можеше да има оваа споредба можеше да се види подоцна кога ги открив во Сиди Дауд туноловците со древната матанѕа кои со инстинктивен нагон за владеење со големи метални прачки до бесвест ги убиваа заробените џиновски туни, чија мазна синосребреникава кожа стануваше црвена од крвта која ја менуваше бојата на морето во делот притеснет за масакрот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Повеќе такви системи може да се откријат во прочуената Метаморфоза од Ешер.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сакам да сум во иднината за да го видам овој сензибилитет што го открив во Африканската култура, да го видам ослободен од катастрофалната ситуација во која се наоѓа Африка во моментов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гледаа суво и јас се сетив на сјајот што го открив во нив пред осветлената сцена на театарот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега се обиде исто таков прекор да открие во очите на бившиот богослов, Кога го чу неговиот глас, заборави на што мислеше и што сакаше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Треба да се побегне од сето ова, од самиот себе, од сивите загрижени лица на минувачите, да се распливне човек и како смрт да биде неспособен да открие во човечките очи заклани соништа, да се распливне и да отпатува во неизвесност како облак во безоблик за да не гледа мртви птици во туѓи очи, за да не слуша крик во пресечени грла. И туѓи песни крик - Марлен, Марлен, Марлен!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Оптичката појава ја соблекува сивата наметка, се открива во својата пулсирачка полифоничност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Почитувана Елен Лејбовиц, ова беше прилоg за јазикот на душата што го откривте во Татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пишувањето е постојана молитва чии верници се откриваат во големата, непозната читателска процесија, во постојаното верување...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа ми се случи и мене со моето пишување на балканската семејна сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И еден ден, кога тоа најмалку се очекуваше, според мајка, Севишниот ја беше слушнал молитвата, уште од времето кога семејството ја минуваше границата, преку Езерото, па му помоgна на татко ми, вникнат во старо турско-персиско-арапскиот јазик, да ги открие во вакафот на една џамија во Битола кадиските записи, односно сиџили, пишувани на јазикот од пред три века, кој во него ја одржуваше, ширеше, продолжуваше природната еволуција која беше некогаш запрена, особено со крајот на Отоманската Империја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Нештата најпосле добиваат можност да говорат самите за себе, да ни се откријат во својата „таквост“.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Застрашувачко продирање во сржта на мракот кој владее над Албанија во времето на Црвениот султан, како што го нарекуваа Енвер Хоџа, при што авторот останува тврдоглаво верен на својата почетна намера: да се откријат во ткаежот на балканските времиња за подобро да се согледа целата шара.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Којзнае кои се и какви се овие чудни луѓе, којзнае што може да ни се случи ако нѐ откријат во грмушките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Слаба утеха за мене, и голема моја мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, и да сакаме, веќе не можеме да се извлечеме без да нѐ забележат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)