ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Беше му отишле таму, во Тројкрсти, го издемниле едно утро, во раното, додека си ја орал нивата и со стапови му ја здробиле главата.

И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.

Едни отидоа таму за да се изучат и уште еднаш никога не се вратија во Потковицата, други заминаа да бидат учители по градовите и манастирите, трети, таму, во Солун, во Битола, во Прилеп станаа трговци.

Пак отишле таму, во Тројкрсти, кај синовите на предавникот, а тие во меѓувреме не тргнале оп стапалките на татка си, биле партизани, станале офицери во нашата војска, и им кажале и кога го убиле и зошто го убиле и кај го фрлиле потоа татко им.

Па од страв од самовилите, освен нив овчарите, уште само некоја куражна баба, ако ѝ беше таква нуждата, крајна, и ако можеше да јамчи за својата безгрешност, смееше да отиде таму.

В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.

Да работеше и таа во Одделот за документација можеше да биде релативно поедноставно, но тој имаше само мошне нејасна претстава за приближното место во зградата во кое се наоѓаше Одделот за проза, а немаше никаква причина за да отиде таму.

А најлошото од сè е што отиде таму со манекенки, за да ги прави тие негови ревии...!

Јас и ти нерасположени прашавме за најблискиот хотел и отидовме таму да преспиеме.

Кога последниот пат отидовме таму, кај твојата пријателка Рина, пак двајцата болничари ја буткаа количката, јас одзади, трчав со ќесето полно со снимки и резултати.

Бегот првпат го видов не кога отидов таму, зашто тогаш ме зедоа постарите прислужници и ме однесоа во помошните згради зад сарајот, туку подоцна еден ден кога јас се најдов близу до предниот двор на жолтата голема зграда со долги правоаголни прозорци и оттаму можев да го видам како се качува на еден дораст коњ, опкружен со слуги кои, кога коњот се препна под шибањето на мамузата, се тргнаа скраја.

Му отидов таму, седнав на навлаката за раце, го бацив среде ќелавата глава и го прашав, „Не ми докажа:“, му реков.

Ама кога отидов таму, ја најдов таа женичка му, завалијата, сама.

Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.

Русокос, со сини очи и белоблед, сличен на овдешниот поет Фахри Каја, не толку слаб колку тесноколк, да поверуваш дека дошол од некоја земја на северните народи или дека коренот му лежи негде зад Карпатите, го напушти градов пред петанесетина години и отиде таму од кај што дошол, според неговата увереност, некој негов подалечен дедо, бег, воин или патник кој се оддомил во непозната и покорена земја и оставил потомци.

Зошто отиде таму? Ниту имаше намера евтино да си купи измеќар, ниту да биде прост сеирџија.

Бах имал шеесет и две години, и станал познат во Потсдам уште и пред да отиде таму.

И кога дојдовме првпат во Гревена, јас отидов таму.

И рацете сами ми отидоа таму, се фатив за удреното.

Сепак, не се реши да отиде таму и тргна кон дома.

Не отидовме таму, а толку многу сакавме да ги најдеме нашите први детски траги оставени на туѓа земја, уште еднаш да стапнеме на истото место од каде зачекоривме по патот што не однесе во далечни земји, а толку многу тоа си го прижелкувавме, зашто од тука почна нашиот растур по светот.

Бидејќи татко ми живееше во Скопје, Кисела Вода, отидов таму и му реков на татко ми: Абре тате, ковчеже го викавте сандакот мртовечки, а ковче, мало мртовечко сандуче.