Малку им беше криво што беа пробудени предвреме, се колнам, да ги оставеше човек така, на нозе, ќе преспиеја уште неколку векови.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но едно, сигурно, не. Не сакаа да го остават човекот индиферентен кон нивното постоење, во оној ист систем за кој ветив дека нема да размислувам за да не задоцнам во откривањето на слабоста на лошата Моб, не располагајќи со последната Мерлинова магија - да го вратам времето и да ја исправам грешката.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
- Да ти дам сега, ефенди, само да го оставиме човекот?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Така, неутешен, го оставив човекот седнат на коренот од горницата порасната на овој присоен припек каде што живеат само уште гуштери и лути змии.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)