Длабоко во неа седеше и мислата дека Доне не можел да си замине качен на веленцето како што се пошегувал Танаско со Чана, а и од каде такво срце кај Доне, да ја остави неа, да ги остави нив!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)