Варшавската кула на Домот на културата екомпас за секого да се ориентира во овој неколкумилионски град, чии улици, токму затоа што се рамни и прави како под ленир,тешко се доодуваат до крај; но, се случи ли за момент да ја изгубиш ориентацијата, тогаш погледот го дигаш угоре и, штом ќе ја здогледаш кулата на Домот на културата, веќе знаеш каде си.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Зашто, ако овој писател со истата леснина како и Исмаил Кадаре се ориентира во лавиринтот на балканскиот простор и време, тој со Данило Киш ја споделува величината на највозбудливиот омаж, посветен на најпотресниот лик на Таткото: во романот Градина, пепел на Киш, незаборавниот Едуард Сам настојува да го состави универзалниот возен ред, додека таткото на Старова сака исто така да оствари еден колку огромен, толку и хемерички проект:
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Практикувањето на тој жанр како да е повеќе налик на напорот на болните погодени од Алцехајморовата болест, со помош на хартивчиња, налепници, белевчиња да се ориентираат во околниот свет пред (тие или светот?) да потонат во целосен заборав.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
А тоа што во главнотековните културни облици се додале геј-ликови не ги прави самите тие облици настрани.
И така, геј-децата сѐ уште мора некако да се ориентираат во однос на главнотековната, хетеронормативната култура, која и понатаму им е првата култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)