озари (гл.) - лице (имн.)

Паметам колку се израдувавме и колкава среќа ѝ го озари лицето на тетка ми Боса.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Исто така паметам оти тој ден ручавме под лозницата во дворот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И виде како лесно се подигна кон челото раката на Тинка, како молежливо и заносно е озарено лицето на Мита и долго е закован во таванот погледот на Зоја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кратка насмевка му болсна на усните, му го озари лицето, нешто спасоносно му заигра, со некаква чудна среќа ме успокои: - Биди си спокоен, Леме, твојот пријател здрав и жив ќе ти се врати, - па потоа од куферчето што беше полно со творби измолкна една тетратка испишана со стихови, исцртана со цвеќиња, ѕвезди и знамиња, па ми ја подаде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чудна радост ѝ го озари лицето, како одвај да чекала да напои жеден човек.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)