одминува (гл.) - во (предл.)

Беа оставени надвор од неговиот свет и денот, што одминуваше во неговите прозорци, и налетите на ветерот, со оној нивни мек закискан допир, и сите, сите други мисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пролетниот повеј што иде од морето му ја мрешка косата, му ја полни пазувата преку распетланата кошула со пријатен скокот, фиука во ушите и одминува во правец на градот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)