И ако се обидеме да избегаме, патот по кој одиме ќе не води до никаде, до голема, длабока, мрачна, ладна бездна, пад во понор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче,
ко мало детуле, и војниците како што одат и како што
гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се
меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им
влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај
оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а
бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта
ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и
почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како
125
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)