оди (гл.) - толку (прил.)

На прашањето од татка му кај оди толку рано одговори дека има нешто да учи со другарите Лулето, Русета и други, та ќе се соберат" кај Шпира Калешков да им покаже тој како ученик од II одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој дури оди толку далеку да тврди дека апсолутистичката монархија (што по негово мислење најцелосно е остварена во тогашна Прусија) е најсовршен општествен облик.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Му го раскажав ова на мојот пријател, а тој ми вели: „Не оди толку далеку.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Важен е и еден друг аспект; имено, некои посебно радикални мејл- теоретичари одат толку далеку што сметаат дека демократичноста на мејл-артот е најсовршениот естетски барометар досега, т.е. колку пораки испровоцира нечие дело (и воопшто, самиот одговор на нечие дело веќе е признание) тоа значи дека е повредно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Некои одат толку далеку што велат дека тоа е тоа што го прави животот: сурфирање по ентропијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Какви срца имаат, - си мислев - што ли ги бодри толку та одат толку исправени, исправени колку што им дозволуваат скршените лопатки, ребра, испосечените нозе и раце, слепи, чолаци и најпосле тие патерици во нивните раце, под нивните мишки?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеме да кажеме дека Hogart и Williams рано осознале некои од битните недоречености на популарната култура што подоцна ќе им одат толку на нерви на нејзините клеветници и клеветнички.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со тоа секако не придонесува кон подоброто разбирање на тие разлики (и можното отстранување на некои од нив), туку, обратно, со нивното мистифицирање во крајната последица предизвикува уште поголеми конфликти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На кусо: разлики на светот навистина постојат, а популарната култура (со своето декларативно заколнување на еднаквост, сеопшта толеранција и релативност на вредностите) ги негира и недопуштено ги мазни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)