Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не личи тој, меѓу козари да оди со паларија!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми тивко го молеше да запре, не се оди со глава в ѕид!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Пол? – продолжи службеникот. – Се разбира, женски! – го прекори пак шефот. – Па може да има прч! – рече првпат нешто во одбрана на службеникот. – Кај прчовите одиме со козите кај козарот Чанга, преку дрвениот мост, – рече едниот од помалите браќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Речиси сета измината недела се подготвувавме да одиме со козата до стадото на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Прво тоа одеше со зборови, но се чини дека и двајцата не се чувствувавме многу јаки во љубовната дијалектика, и затоа наскоро преминавме кон нешто понагледно, кон премерување на своите физички сили.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кој е за бегање — патот му е прав — нека си оди со здравје, — го заврши Ѓорче својот краток, но пламен говор сред дабовата корија и порача на еден од неговите четници да му подаде вода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одеше со рамномерни чекори - ниту полека, ниту брзо - небаре чекори низ ливада, а не низ училишниот двор - во цветно широко здолниште и бела блуза.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Македонија може со ваков потез да реши огромен број од своите проблеми, како во сферата на индивидуалните слободи, космополитизацијата на масите, амортизирањето на пазарот од тешките дроги и криминалитетот, како и разните болести кои одат со нив (Сида, хепатитис, овердоуз, наркоманија) така и во сферите на економијата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Имаш праз? - Јас праз? Што ме мислиш ти мене? - Маслинките одат со праз.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Наскоро, кога почна да ја испраќа па и да оди со неа, офицерот им носеше дома по некој пакет прехранбени продукти од специјалната продавница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Претпоставувам, досаден. - Да. Само не знам зошто мудроста редовно оди со здодевноста.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Доволно е да се оди со нив по градот за да се изродат секакви перипетии.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе одиме со облеката... Ти мора да помогнеш.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога се врати во станот, не отиде право кај Сандра, туку низ прозорец ги набљудуваше нејзините како си одат со свечен чекор кон црквата во далечината.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Ако не дојде за еден час, ќе си одам со експресот во еден часот“, си мислев.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем логотетот му предаде еден клуч на Филозофот и му рече: „Оди со Господа во одајата“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од Мустафа ефенди барал заштита, барал војска да оди со него кога ака по селава, божем за да врши црковни работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Луѓето одново почнаа да си идат и да си одат на гости, чупите одново почнаа да ја чистата Латинска Црква, момчињата одново почнаа да одат со овците и во полето и в црква.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

КОТЕ: Тоа што е пишано од бога да биде — ќе биде! Сега Анѓеле нека си оди со здравје та...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Јас со Рози одев со години, но не можев да помислам да ја бакнам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таму на свиокот од патот кога ни рекоа дека само до тука можеме да одиме со вас, застанавме на угорнинката.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одеа со бавен чекор, чиниш го мереа патот, свртија лево и ја фатија благата угорнина и влегоа во шумата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таму не се оди со кола. Само пеш или ако сакате со кајче? - Пеш – реков.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И Ели нема да сака ни да чуе да оди со неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја зеде мојата рака меѓу своите раце.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Војниците бараа некој од возрасните да оди со нив. Се пријавив.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа пребледе, бргу го погледна братучедот, кој веќе стануваше, и си ги закаса усните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Оди со човеков горе!“ ѝ рече човекот со лузната на македонски, без да ја погледне.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Ма кај ќе одиме со вреќа сега?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сега е време за ново апче. Мојата нова терапија не оди со сини картони.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Било лезет, тврди една испитаничка од спротивставениот табор на здружението на излетнички, што на митинг одат со парола: „Што го чуваш по дома?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Глупости, каква слика. Тоа не доаѓа предвид!“, вреска госпоѓата на глас и, барајќи низ списокот, одеднаш целата вознемирена и покажува дека, ете, кај оној чичко ѝ од Власина може да се оди со слика затоа што тој дошол со тенџере за ајвар и тајфа од десет луѓе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Одам со нив, ме фатило јанѕа. Едни одат пред мене, други зад мене, одиме по месечината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да одам со ручек на нива, ми тежи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ќе одат со собрано срце, со запрен здив, да го затворат вратничето од ќумбето за да не пушта светлина во собата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И одиме со развардување, со подзакривање во темницата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги земаме крстовите од црквата, ги креваме иконите в раце и ајде, ајде, одиме со пеење низ село, под село, низ полето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам колку време сум одел со спиење, ама ме најдоа паднат. Ме разбудија некои наши војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Знам, си одел со камили. На тој пат си се обидел да приколеш во некој ан патник, чинам призренски латин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вели ќе одел со овчарите, па што му даде господ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Воспитувачот, предобриот Трифун Трифуноски, поет, одговорен раководител на Фискултурната и литературната дружина, со две околиски првенства на крострчање (пролетниот и есенскиот крос) - со еден забележлив републички настап, тринаесетти, изваден во весник, награден со диплома и тие нешта што одат со тоа, - на највозвишен, стоотстотен уметнички начин ни соопшти за денот на аудицијата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во исто време беа истакнати сите знамиња и другите работи што одат со тоа и веќе можеше да се рече дека почнал испитот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Им ја даваат лекарите отпусната листа и тие излегуваат надвор, но тој не оди со Марија дома, се одвојува од неа и оди право во суд и поднесува барање за развод.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таков беше адетот, а и мајка Ленче никогаш на слава кај деверот не одеше со празни раце.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Покрај називите за варени јадења, односно манџите, Камилски се задржа и на големиот број заемки што означуваат разни солени, печени и пржени јадења од тесто, како на пример: универзалната пита (преку грчкото pide), потоа неколкуте заемки за означување разни видови печиво, како на пример: бурек (од турски börek): симид (од арапски simid), ѓеврек (од турски gevrek).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа Камилски, дополнуван од Татко, се задржа на општопознатите зборови кои се среќаваат кај балканските народи како: мезе, вид предјадење (кое обично оди со предјадење), (потекнува од персискиот збор meze); чорба (од персиски şūrbā); ќуфте (од персиски kūfte); ќевап (од арапски kevap); ѓувеч (од турски güveç); тава, тава-ориз (од турски tava); мусака (од арапски musaka); јанија (од турски jahni), сарма, нешто завиткано (од турски sarma), пача (од персиски pāçe), имамбајалди (од турски imam bayildi); пивтија, пифтија (од персиски pihti); пастрма (од турски pastrma); капама (од турски kapama); пилав, јадење со ориз (од персиски pilv); бирјан, пирјан (од персиски biryān); боранија (од турски borani); бунгур (од турски bungur, bulgur); кешкек (од персиски kekek); кајгана (од турски kaygana); таратор (од турски tarator); туршија (од персиски turşī).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

О'Брајан, меѓутоа, продолжи да оди со истото темпо, ставајќи ја за миг пријателски раката врз мишката на Винстон, така што сега и двајцата одеа паралелно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со Симона се знаеме од мали, од прво учевме заедно и имаме одено со точаци дури до Слопче.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Оди со долгите нозе до крајот на бараката и се враќа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

IX Илко како што старееше сѐ повеќе се подгрбавуваше, се превиткуваше, одеше со главата надолу.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Скоро сите нови попови одеа со магарето (за да изгледаат сиромаси) по селата и од куќа на куќа прошетуваа — за нов поп, а селанките ги даруваа што имаа: брашно, волна, јајца, кокошки, некој побожовен чорбаџија им аризуваше по некое јагне или jape, од кои на попчето после му се правеа булучка, ако немаше и свои по стотинадвесте глави, та со испросените се намножуваа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И не само Карабоја! Сите овчари што одат со свој булук претеруваат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доброутро, Стеване, доброутро, светијоване. (Петруш, како и други прилепски трговци, беше фатен светијован окоро со половината мариовци кога одеше со Алекса Баба варија да го брка комитата Ѓелета Галишки и Катар Ќаа по мариовските планини).

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот ќе оди со сватови по снаа кај Рожденката, а таа — кај Анда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Друго не можеа да ѝ забележат освен што не беше сплетена „прцле“ та ѝ викаа „стришко“, други ја презираа што оди со машките во училиште и ѝ викаа „машкар-камара бик Стојна“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оди со здравје и носи многу поздрави на вашиот Истанбул – го испрати прилепскиот кадија првиот гласник лично до силниот султан Сулејмана со тешко обвинување против мариовските бунтовници што подигаат бунт во срцето на големата турска империја, кога таа беше на највисоката точка од својата сила, од која се тресеше цел свет.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Одев со глава замаен наведнат, мртов, зачмаен, одев со грутка на срце и каракамен на гради.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И затоа никој не знае како стана и што стана ама Сврделот, бидејќи изгледа власта го дошика што работа работи, мораше да побегне и да оди со партизаните, заедно со тој Ѓунијата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влегува Димитрија. Стар е. Сакат е. Оди со патерици.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

- Тие, - на брзина рече Проедросот, - ќе одат со Методија на она една педа нивче што го имам да покопаат малку компири, а јас, штом бидам готов, веднаш ќе им го однесам тескерето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Арно ама Силјан парите не му ги земал, чунким сакал и тој да оди со него на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Знам дека посебно инсистираше на кино Центар бидејќи таму мажите одат со вратоврски а жените во свечена облека!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Одлучив да одам со отворени очи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гледај, ќе одиме со пладневната ракета во Л.А, со хеликоптер во два часот во Санта Барбара, со авион во девет во Енсенаду и таму ќе ја минеме ноќта!“ 71

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Градината, во која често одеа со мајка ѝ, беше многу далеку.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се закараа децата додека Пеце најпосле не им рече: - Ајдете утре да одиме со воловите на Герово Кладенче, да го најдеме деда Гера војводата и да го прашаме: крив ли е Мартин или не е?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Колку и да се овие нешта шокантни, јас можев да ги поднесам.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој мораше да биде подложен на операција и јас видов една ампутација во стар стил. И сѐ што оди со неа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

АРСО: Е, оди со здравје, пријателе! Ме измачи ѓаволски селанец!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туку може да му излезе кисело... уф, неговиот измеќар! Ништо, лесно со него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Мурџо исто така видливо растревожен од далечниот глас на камбаните оти и покрај тоа што сака да продолжи со нив, онде горе, на крајот од улицава ќе се сврти Пелагија со еден молбен опул дека доста одел со нив, дека сега е време да се врати да ја варди куќата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кај ми плаче Иван, си велам, од кај ми иде гласот на детето, се прашувам, и одам со сликата в раце.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оди кај оди со очите — и кај него ќе ми запрат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веќе секаде одам со зазор, со завардување.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас и Оливера Поточка одиме со главата в торба, што се вели, влегуваме по куќите и ги отскриваме булите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби е клевета, си мислам, иако знам дека и ѓаволот може да оди со сенката од господ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кочан сум целата, што се вели, одам со забавени движења небаре потскусена во нозете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во јули и август ќе одите со комарници на глава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Да ти ја пресечеа и тебе ногата, ми вели, ќе можевме да одиме со едно рало чевли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Мамо, и јас ќе појдам со вас, барем со училишниот двор“, замоли Влатко, ама одговор не можеше да добие, затоа што Мими беше многу возбудена и во мигот даваше отпор - нејќеше да ги обуе белите чорапчиња, лутејќи се дека е топло, дури жешко и може да се оди со боси стапала во сандали.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Да го плаќаше државата повеќе, немаше да оди со крпени панталони...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

(Тропање на вратата. Димитрија оди со количката. Отвора.) СИВИЌ: Добровечер. Јас сум Сивиќ од компанијата Шнајдер. Може да влезам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но, кога кожата на Атиџе се смири, го повлече црвенилото и под наборот го подаде младиот и тенок слој на голуждраво птиче, па кога Атиџе ги поврати своите стари навики, одејќи со придружбата секој вторник на капење во Чифте-амамот, а бегот него штедро го награди и го испрати назад во Блатието - тој секој вторник, зиме и лете, напролет и наесен, дојден во градот како пијан, се гледаше себеси како цупка пред амамот, чекајќи таа да се појави и само малку да го потргне фереџето, божем ветер го сторил тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Јас сум Марин Крусиќ, утре одам со карванот за Албанија.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако излезеше да се прошета крај куќарките на аргатите и чифчиите кои работеа на сегашниот имот од Петрета, одеше со кренат камшик, небаре мутесарифот Мехмед Фаик-паша дошол на обиколка, и на сите им се обраќаше со „Господот наш Исус Христос да ни е на помош”, божем не знае каде се наоѓа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И никаде да не мрднува. И никогаш!