оди (гл.) - кон (предл.)

Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега, по успешната колективизација, може со брзи чекори да се оди кон индустријализацијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како што одам кон брачната соба или , не знам, ѝ приоѓам на жената в кревет, минувам кај кујната,како да минувам и, таму, гледам едно куче и три мачки.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сè оди кон сведување на точка што исчезнува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што предвидуваше Гоце, наскоро од Струмица втаса потерата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
-Тогаш побрзајте да одиме кон планината! - нареди Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сега додека одевме кон скалите за да се качиме горе во собата, му го видов профилот, по малку пушкиновски, подаден напред, но целото лице подолгнавесто, горниот дел кај челото и очите поизразен, а долниот пововлечен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стигнале во Монастир, за оттаму да одат кон Солун и понатаму со брод до Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Визионерите на Париз и реализаторите на оваа визионерство одат кон тоа од новиот Париз да создаваат градови не само за живеење туку наедно и градови за работа и, така, со ова да се пресече лентата на неверојатно големото движење за луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Денес не е така иако сите настојувања одат кон тоа да му се врати некогашната слава на Уј.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Праќаат некаква луда жена за да ја растури мојата среќа, мојот живот… (Оди кон вратата што води кон балконот, ја отвора, ја разгледува и размислува) Ете, откаде ја качиле на балконот…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Чекорев замислен, крај реката, одејќи кон дома.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Каде и да е, ќе си дојде тој во Влае”, си повторуваше одејќи кон поликлиниката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па стана, ги подвитка ногавиците до над колена, ги метна патиките во ретката трева меѓу камењата, и одејќи кон водата ги заврати ракавите до над лактовите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Седнаа, или попрво Геро го седна Ванета, на крајната маса од пивницата, којашто летово беше излезена на тротоар, така што минувачите им се чешаа од грбовите одејќи кон главната улица дење и главното корзо навечер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се разбира, работите тогаш одат кон полошо, но не треба да верувате дека луѓето поради тоа се несреќни, напротив, тоа е само уште еден доказ за немањето излез.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ако сакаш - утре ќе бараме птичји седела. - Има ли? со недоверба прашав. - Што има ли? Ќе одиме кон Водно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Научи мирно да живееш! -Полека, ќе одиме кон врвот, по патот на разумот – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ме гушка сестрински, го навлекувам истутканото куќно палто и одејќи кон бањата, ми дофрла: - Веќе е пладне! Време е да се враќаме...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во долга колона одевме кон не знам каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му реков дека никогаш повторно нема да дојдам, и уште додека одев кон дома сакав да се вратам кај него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На железничката станица стоеја војници кои ни ги прегледаа документите, а потоа ни наредија да влеземе во товарниот воз кој чекаше на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За мене Рајнер стана постојано присутно отсутно суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стапалките се оддалечуваа од просторот и одеа кон планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како што одеше кон градите, кон пределот на срцето, така и треската и восхитот раснеа во него, та заборави на сè: на времето што леташе, на просторот во кој создаваше, на воздухот што му ги креваше градите и на издишките што од нив излегуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
51. Токму тоа и се случи подоцна: првин се одеше кон поделба на Македонија на сфери за влијание, а потоа кон поделба на териториите, коешто и доведе до новиот “Договор за пријателство и сојуз помеѓу Кралство Србија и Царство Бугарија” од 29.2.1912 год. што всушност, како што вели М.Миловановиќ, беше “српско-бугарско-руска балканска спогодба”, бидејќи беше постигнат со активното посредство на Русија и бидејќи пак рускиот император беше признат како врховен арбитар за сите спорни прашања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во “Граматологијата” започнав анализа на трагата како нешто што не овозможува да се мисли внатре разликата присутност-отсутност или бивство и не-бивство.  Ми се чини дека Вашите изводи одат кон тоа дека Деконструкцијата е деконструкција, и дека може да ги испитува сите други дисциплини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога се враќаше дома доцна навечер по веќе темните улици на градот, се чувствуваше како градот во кој живее да му е единствениот пријател и партнер во неговите планови за следниот ден, за кои секогаш размислуваше одејќи кон дома.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе убијам - сакаш ли? - Таквите се за туѓо зло родени. Остави ме. - Не те оставам. Ќе се оженам со тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, ќе се напијам и ти се молам не сакам никакви сцени... (Оди кон излезната врата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Чувај, од овие две раце чекаш... дури и тие некој ден не се исушат... (преде на фурката. Пауза). (влегува поп Јанче и оди кон баба Анча полека играјќи се со бројниците).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Чекореа надолу, одеа кон светот, кон градовите, таму беше нивната среќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прочуениот Август Рицман со смешни гримаси на лицето оди кон смртоносниот топ. Тој, живата граната - Август.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ненадујана гајда е скината торба, крпа, вели, и оди кон сретсело и сретселото да чуе. Жалта да му ја чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не престануваме да одиме кон зимата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Рано е, Пишпирикуле. До февруари или до март нема застанување..
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога се искачуваше по вишината височината одејќи кон куќата каде што беше закажана средбата, чувствуваше како од Мраморното Море тивкиот ветер ја носеше миризбата на мимозите кои царуваа на островот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, не успеав само јас: Гаврил е во Мајкрософт, вредно работи и чекор по чекор оди кон врвот, а Матеј работи како познат стручњак во Cancer центарот во Мичиген, твојата болест го мотивираше да истражува и да им помага на луѓето болни од оваа тешка болест.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имаше моменти кога се откажуваше, кога не сакаше повеќе да зема лозови, но тоа траеше до денот што беше последен за извлекување: одеше кон бутката да купи лозови, сакаше да не најде но пак се тресеше и го молеше господа да најде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога Илко забележа дека очите на сите им одат кон ковчеџето, и тој го сврти погледот кон него и рече: - Го зедов од мерак...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Така си мислеше Трајко, одејќи кон портата и прашувајќи се: Ами зошто барем Ѓелета го нема ако се заговорил стариот?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Затоа дедот поп Крејо, кога служеше литургија и требаше на входот да го спомене егзархискиот архиереј — владиката, викаше со сиот глас, одејќи кон Царските двери, „В первих помјани господи преосвјашченејшаго архиереја нашего — никој.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе одиме кон север! – Зар подалеку од нашите, од куќата, од земјата? – Ние таму повеќе ништо немаме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Патот недопатен, сматен, каллив, Посоката неизвесна, мрачна, кривулеста, Дали одиме кон иднината зрачна Или од некои темни во потемни места?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
- Ех, мој драг пријателе, - се огласи Игор Лозински, - кога те слушам како зборуваш за луѓето и границите, мене мислите ми одат кон јагулите и границите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Некорисна прошетка“ ми се причини дека рече одејќи кон прозорецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се смееше и понатаму, сè додека одев кон прозорецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Жити мајка, - одново замоли Крстовица – имај срце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Василопулос ја фрли цигарата на подот, ја изгази со тешката чизма, и испуштајќи го чадот низ нос, рече со зарипнат глас: - Значи, почнаа и кражбите... - и, одејќи кон Крстовица ја праша – Што имаш во торбата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гаврани, врани, врапци ги колваа зрната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Другарот Кузе направи идолопоклонички чекор накај Василопулос и со очи на исплашено куче објасни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Анѓеле го гледа. Го испива пивото. Оди кон него.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Полека станува. Се тетерави. Повраќа. Оди кон оградата на бродот.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Потокот што се влева во Маркова Река, веднаш под мостот во близината на селото Батинци, е зголемен со темна и видливо мрсна вода, чијшто мирис станува сѐ посилен доколку се оди кон неговиот горен тек поблиску до депонијата Дрисла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одејки кон дома, изгледа се има препнато и така незгодно паднал што со главата удрил во некој камења.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Што станало? што се случува?“ нѐ прашуваа и продолжуваа не чекајќи го одговорот, а ние и не дадовме одговор туку само продолживме тивко да чекориме во ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури подоцна разговаравме за ова и штом еднаш почнавме да зборуваме за удавената жена, како да не можевме да се сопреме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од двете страни на местото по кое се поминува за да се оди кон свеќниците, пред олтарот, имаше по пет, едни како столови, ама не да седнеш туку со држачи да си ги поставиш рацете и со една штичка да си го потпреш задникот кога ќе ти дотекне да стоиш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Утринската авантура на авторот одеше кон својот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Одам кон џипот, а со лицето уште сум свртена кон него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сама ми оди кон него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги потфрлаат главите и одат кон надвор, излегуваат низ вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Кога и ние ќе имаме дечковци?! – се поплакуваше Весна додека одевме кон Капиштец. – Гледате, сите веќе имаат, само ние кутрите не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кога ќе дојде време – мирно реков јас, и бев сосема сигурна во тоа што го зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)