Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И, така, тоа попладне, можеби поради молбите на Мила да не ѝ го расипуваме уште тој ден час и половина што го има слободен, или затоа што и нам нѝ се правеше нешто, не знам што, но нешто друго и поинакво од вообичаеното, сите со воодушевување прифатија кога предложив да одиме во парк.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во погледите на војниците, кои знаеја дека заробениците одат во нивната патри ги гледаа со завист.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Треба да одиме во Качарево и со неколку аргати да го собереме житото. Треба да ми помогнеш околу комбајнот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Хајде, синко - му рекол - да ти тоарам магарено со жито, да одиш в водејнца, да сомелиш брашно.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мажот ѝ често одеше во Солун по трговија и таму престојуваше со недели.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зоки најпосле се досетува. Одат во една продавница.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

— Битола? Ти стиска сега да одиш во Битола?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Знам, Ќе одиме в кино.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во големи јата го напуштаат езерото и низ реката Црн Дрим одат во Јадранското Море, а оттаму во Атланскиот океан, и кај Бермудските острови ја фрлаат икрата...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеме да одиме во Германија и таму да го набавиме или во Лондон, Но нешто нѐ спречува да донесеме одлука.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И сега ќе си одат во Битола, ќе соберат свои луѓе и ќе дојдат да го опљачкаат селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Одиме контра, одиме во еден правец.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Повремено, можеби два пати неделно, одеше во една прашлива, од сите заборавена канцеларија со запуштен изглед во Министерството на вистината и завршуваше по малку работа, или барем она што се нарекуваше работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред тоа чекореше како млада жена, одеше секој ден кај пријателките (од некои од нив беше постара половина век) да играат карти, еднаш неделно одеше во кино, и не пропушташе ниту една театарска премиера.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тие мигови, ти се оттргна од мојата града, малку се закикоти и неочекувано, јасно рече: „Одиме во Адеп! Одиме во Адеп!” А ние, кутрите, заминувавме од Поградец, од твојот Адеп.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јанис ќе ни речеше да ѝ дадеме по колку што требаше пари и еден по еден одевме во дворот кај што беше собата нејзина; со секој од нас идеше Јанис и гледаше што правиме; на другите ништо не им беше, но јас тешко го поднесував неговото гледање: непријатно ми идеше кога ќе го видев крај мене како ме гледа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мораш да одиш во пиратство, да ја развиваш сопствената дистрибуција.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Истиот зеленикав руски џип, го видов од прозорците на долгиот коридор од хотелот во Влора, кога во долгата, пеколна ноќ, исцрпен од жед одев во собата на директорот на театарот да ги испијам потребните резерви вода за наредното патување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Станувам и одам во бањата за да си ја измијам засирената крв околу устата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Човекот не поздрави на грчки и, прашувајќи дали одиме во Иеропиги, не замоли да го земеме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раката му оди в пазува, ја напипува сликата, таа е мазна под прстите и Соколе долго ја мазни, ја милува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За шоферчето Пред десеттина години работев речиси по цел ден, па кога од пат со стока (ако 2, 3 торби и 5 кесиња може да се нарече стока), ненаспана, неизмиена и, да не речам смрдлива, ќе се симнев од автобусот, право одев во дуќан.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во секој од нашите домови тој имаше своја соба - тоа најчесто беа малечки преуредени сопчиња, кои пред нашите вселувања биле шпајзови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ќе продолжам, си рече, но тоа не може да оди во бескрај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гапка, стасита девојка, се шета со свежи коленици и образи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во 18.46 земам уште една пинта Burton; во 18.46 дефинитивно почнувам да пловам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа одеше во прво одделение кога нѐ фати маларија и цело лето нѐ тресеше а потоа добив и температура.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Едно понеделничко утро го најдов Рајнер како лежи на креветот, со парче хартија на дланката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тој видлив обид да ги надминат стрејт-луѓето во лотаријата на нормалноста и да ја избегнат заканувачката дамка на стигмата, геј-луѓето во последно време почнаа да се гордеат со својата здодевност, обичност, просечност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Одеше во Битола, во Прилеп и оттаму, којзнае по кои врати, по кои канали, поткупуваше и носеше в село.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зигмунд ми кажуваше дека луѓето од најбогатата класа одат во јавни куќи кои се сместени во дворци, или пак издржуваат неуспешни актерки и балерини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Е па оди во Кур маркет - налутено му одговори продавачот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Голем број луѓе ќе создаваат идни уметнички дела, а тие ќе одат во повеќе правци за кои историјата нема ништо забележано.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Вечерва со Трајчета ќе одиме во Караорман и таму ќе спиеме.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Оттогаш, сите користат религиозни слики, Madona, Guns ‘n Roses.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Блазе си ти – ми излета. - Зошто, блазе си ми? Па и ти одиш во Маврово.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Сега”, рече тој, „тие не мораат да одат во New York за да ги видат.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

АМЕРИКАНЕЦОТ: Hello. (Американецот оди во WC, Борис се исправа во креветот. Зачудено гледа. Ги трие очите. Пауза.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Потоа оди во најблиската златара и купи ми некој убав венчален прстен. И купи го, не го заменувај за ѓерданот!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Зарем не ти е страв да одиш во Пеколот!?

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ја знаеш, - секој ден поминуваш крај неа кога одиш во болницата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Љупчо важно пувкаше. Неколку пати му успеа дури и тркалца да испувка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но, потоа работите на овој план радикално се променуваат – па, откако приходите ќе влезат во фирмата, како што нагласува самата, почнуваат „мистериозно“ да исчезнуваат, односно „да одат во џебовите на двајцата директори“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе одиме во сабота, ќе ги засукаме панталоните, нозете во вода, па плас, плус, плас, плус.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Одеше на работа, а во викендите одевме во Маврово.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Додека ги води кон неговото омилено место, зад куќата, госпоѓа Цимер се обидува да им ја објасни состојбата на нивниот омилен поет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа таму одеше во школа за танцување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Избега Мирче, брат ми. - Овдека нема живот за мене, рече Мирче, ќе одам во Америка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Има изливи на нафта во океанот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа те гушна Матеј. Последни твои зборови беа: „Матеј, да си одиш во Америка“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Подзастанат во влезната врата, помислувам на тоа каде сѐ ќе одам в град, по кои улици ќе поминувам, во кои кафеани ќе навратам и, како на кое место помислувам, така приближно погодувам кого каде ќе го сретнам и што би можел од него да очекувам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Можеби ми беше мака заради плановите, заедно требаше да одиме во Будва на работа, а потоа на брод.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не ти велев, ти сам одлучи, да одиш во Цариград, кај што останаа сите, од мајка и татко, од браќа и сестри, кои никогаш повеќе не ги видов.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Другата група ги прифаќаше пребегнатите од Преспа кои по краток престој во Звезда и Појани, ги спотераа пеш да одат во Поградец.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Тоа Маврово сѐ расипува. Не може човек со тебе ништо да се договори.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Какво време дојде, оди во црква – светци, излези надвор – слепци.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Фала му на Бога што ги отворија овие кинескиве шопови, па ламби столни имаш колку сакаш за ич пари да купиш, ама нов фустан и штикли, кошула за овој и, да, чорапи доколенки... не ќе оди во гети, па кога ќе задигне ногавицата на панталоните сите сватови да посакаат на депилација да го носат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дена дури догодина ќе оди в училиште и најмногу „паѓа”, на приказни и цртежи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ја свршивме овде големата работа, та да одиме Бугарија да сме се одмореле!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секоја вечер одев во циркусот и ги гледав сите три претстави, а по претставите одев во приколката на Ина и Светлана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чупите одбија да одат и да ја чистат Латинската Црква, заедно со браќата и сестрите се противставија да се празнуваат Божиќ и Велигден, не даваа да се вапцаат јајца, одбиваа да се венчаваат в црква, со поп, туку одеа во Тополчани во општината и таму матичарот ги регистрираше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сака да нѐ разлути. Ама и јас знам што да сторам, кога вака си го бара: ете, нема да одиме во слаткарница!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Некој беше посилен од него, можеше да оди во триста ѓаволски мајки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од с. Дабница после ќе одиш прао угоре по патот манастирцки токмо еден саат пеш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И уште нешто, ако можеш денес да не одиш во Ќафа, снајди се некако.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Моите залагања одат во насока на една не толку временски или технолошки детерминирана автореферентност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Град во кој ако во траење на просечен живот секој ден одиш во по два различни ресторани, теоретски ќе можеш да посетиш само една третина од постоечките ресторани.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од овие зборови плачевме, одевме во визбата, во дворот, да провериме дали се козите уште таму, да ги донесеме со нас горе, во нашите соби, да ги сокриеме во долапите во кои татко ми ги чуваше своите стари книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најлош и најопасен беше волчјакот од воениот пензионер, кој кога одеше во болница на лечење, го оставаше кучето по неколку дена во Пансионот додека излезеше од болницата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Меѓутоа, европските дела претставуваат хармоничност, драма или поезија, однесувајќи се повеќе на композиторот отколку на слушателот, и одат во различни правци за разлика од американските. okno.mk | Margina #10 [1995] 47

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Браќата уште како деца некако се спасувале од тој терор одејќи во работилницата на татко си, и му помагале околу сликањето на плочките, а потоа, кога тој ќе се поднапиел, за да не му бидат при рака кога ќе почнел да удира, бегале по улиците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Покрај сѐ, ние заедно со Мане Шнајдерот работевме за движењето, а јас си размислував ако одиме во партизани и ако останеме живи, можеби животот ќе се измени, па тогаш можеби и ќе се земеме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Задушница е и сите мажи и жени одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ја замоли Марија да одат во пошта, за да зборува со татко му и со Марша.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

МАТЕЈ: Има ли смисла да се лежи поради ова? (Го пушта. Оди во својата соба. Затвора врата. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Зар со нив ќе одиме во социјализмот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Еден ден, додека гледав како другите мерат, сечат, шијат, доктор Гете ме праша: „Зошто уште немаш почнато да се подготвуваш за карневалот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со цимерот Моне понекогаш одевме во ресторанот на „Ексцелзиор“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ми вели: Дојди бе, баџо, ќе пиеме по една, па ќе одиме во театар!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ние имавме хор и најмногу го подготвувавме во Тетово.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

„Одев во колеЏ, дипломирав, предавав во средно училиште за да го избегнам Вијетнам, но главно скитав, до 1972-та кога како излез од слепата улица го запишав курсот за пишување на Универзитетот во Ајова и почнав да пишувам куси раскази.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе одиш во повисоки класови, па и на факултет.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Утре ќе одиш во Струга, ќе однесеш дрва и ќе му предадеш писмо на чичко Талета.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Купуваме уште еден грам и заедно одиме во тоалетот. Шмркаме, моите носници горат повторно и ние летаме.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Град во кој многу генијални уметници завршуваат како келнери по ресторани и барови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога јас одев во гимназија мајка ми беше строг родител.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имаме урамнотеженост и нежен фат.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Татко и мама секоја недела одеа со Ана, Роза, Марие, Паулина и Александар на прошетка во Пратер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Би ги изневериле луѓено со својата здодевност и баналност кога ќе разберат дека во недела попладне одиме во супермаркети, дека си ги носиме децата на училишни претстави и дека гледаме филмови’“.456 Избирањето геј за претседател, наводно, не би сменило ништо: никој нема да ја види разликата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Доаѓаат од Возовија и одат во Возовија.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Мислев да напишам некој есеј, Дали Киклопите намигнувале и како, кој ќе ни донесе пари и овозможи да одиме во Мајка ми Пич?“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Јас сакам да одам во Југославија, а тие ми велат, не може во Југославија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оние што беа влезени на главната врата, од новинарството потоа одеа во политиката, низ дипломатијата, по факултетите - а тој остануваше во осиното гнездо на приземниот хумор, од кој се хранеше простиот свет. Бројните соработници беа надворешни хонорарци, во прв ред хумористите собрани околу нивниот повремен весник, а потоа и различни дописници од земјата што се јавуваа со свои шеги и идеи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

АНДРЕЈА: И онака одиме во штрајк. За после ќе се снајдеме некако.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ако дојде, ќе дојде некаде попладне, не поскоро од ужина и затоа секој ден тоа време, кога ќе можев, одев в црква.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еве сега е јуни, гимназијата се распушта, а јас треба да одам в Белград на испити.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Првиот е оној кога луѓето штедат за летниот одмор и одат во некои мини- дизниленди во специјални подрачја резервирани за одмор; вториот е подготвувањето на луѓето за божиќните празници.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом ќе се разбудев, а јас секогаш се будев порано од моите сестри, одев во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога отидов во Будимпешта, тие кои беа одговорни за нас ми велеа ...ееехее, ќе одиш во Југославија и што мислиш, дека таму ќе учиш македонски?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа кога ќе одиш во гимназија, нема да бидеме заедно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Важно е сите да знаеме дека в сабота ќе одиме во Прилеп и да бидеме спремни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Почнаа да ги заговараат. Да им раскажуваат како ќе одат во Истанбул, како ќе се возат на галии по море, како ќе ги пречека царот и како таму царски ќе живеат како негови синови.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Уф, ама си незгодна – воздивна Мила – каде пак да ти ја најдам таа твоја Гоа, поим немам каде се наоѓа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И ние како волци се криеме по овие наши ридишта. Нѐ бараа потукум и нас, но не се прибравме, a не тргнавме тогаш ние со нив макар Јордан да нѐ канеше да одиме во Бугарија, да сме се одмориле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И потоа често одевме во Гаково, поретко во Загреб, ама секогаш во различен состав.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јасно ли ти е зошто одиме во Батинци?!“ „Јасно - ама не сосем“ - промрморе Влатко. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Мајка му, питома жена, ме чуваше како да сум ѝ син; од кај неа одевме во град или скитавме по блиската пруга во предградието и мечтаевме за жени, пари и патувања.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вели дека сега ќе биде грд, без својот величествен нос, среде тоа назално се смее, ме подбуцнува, а јас не знам дали да му верувам или не.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вака тој живееше и работеше мирно, во малкуто спокојно време пред неизбежните настани, кои сигурно не одеа во негов прилог.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нејсе. Ние, три - четири жени, пак го викнавме старчето и со молитви го замоливме пак да оди во тоа албанско село Шкумбин и да се распраша дали е далеку таа пуста касаба Дуреси и како да се оди таму.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сепак, нема ден, а да не помислам на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Томаица немаше обичај често да оди во кино. Но неколку пати имаше отидено.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Речиси сите историски аргументи одат во прилог на мислењето дека иницијативата на Гарванов за свикување на Солунскиот конгрес во јануари 1903 година и решението на претстојната пролет да се дигне општо востание биле голем заговор против македонското националноослободително движење.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во весникот Вечер на насловна страница излезе текст со наслов „Македонија увезувала сперма по цена од 1000 евра” па оваа тема ми даде за повод да дадам една идеја која оди во спротивност со онаа на државата да ја увезува таа течност која живот значи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Морам да прекинам. Пискливиот глас на водникот ја пара утринската тишина. Одиме во напад...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Најзначајната за нив била секако што не биле принудени да одат во војска.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првин, уште пред да оди во Цариград, пишувал на латиничната абецеда, од лево на десно, па, потоа, го учел османското, арапското писмо.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Хичкок: „Ме интересираше боксот - одев во Алберт Хол (Albert Hall).

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Знаев дека мама е таму - го палеше огништето, шиеше или приготвуваше јадење, а татко веќе беше во продавницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доколку обата затвореника признаат обајцата ќе одат во затвор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На Мусли бег тоа му одеше во прилог, веруваше дека на тој начин меѓу чуфлигарите ќе се закоренат некој вид натпревари, па кон нив и нивните предлози пројави особена наклоност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со Влатко секој вторник и четврток одевме во мандолинскиот оркестар.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Преведувањето е опасна мисија, но за среќа не се малку личностите кои одат во пресрет на овие опасности.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во есента на 2002 година го објавува својот прв дел од автобиографијата Да се живее за да се раскаже и првите 50 000 примероци се продадени само за две недели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

К'ј да ти најда сега брашно? И се потскарале.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога низ Виена забрмчеа првите автомобили, на брат ми, кој одбиваше да научи да вози, му рече полу во шега, полу – сериозно: „Мој златен Зиги, купи ми автомобил, јас ќе научам да возам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Матеј, да си одиш во Америка“. Гаврил имаше резервирано карта за една недела подоцна.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

РАЈНА: Нема петок да не одиш в црква, Божано?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Во недела ќе одиме во Белград каде веќе е закажана веридбата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се оди во насока, еден ден да се појават тапкароши, да се продаваат билети на црно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Знаеш Влатко, кога одев во градинка игравме и пеевме - Коп, коп, коп, копам леичка!“ - пееше Нина со висок глас.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Понатаму, мала, но сепак не безначајна промена која оди во прилог на работодавците, а која вреди да се спомне е измената на рокот во кој работодавецот е должен да го одјави работникот на кој му престанал работниот однос.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Знам само дека, кога почнавме да се спуштаме, под нас најпрво забележав густи шуми, а од што беа густи изгледаа не како да се зелени, туку беа модри, темни, како што е водата во Охридското Езеро ако се оди во длабочините со чамец, ама секогаш по малку се плашам кога ќе се оддалечиме премногу од брегот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Што се однесува до извршителите на атентатот, јас не можат да го избришам своето сознание дека тие, носејќи бомби, знаеле дека одат во смрт.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Значи на непријателот да му се одземе иницијативата да се вдаде во јуриш и да ги гони нашите единици, а да се добие впечаток дека ние одиме во јуриш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Штом го пуштија филмот, Питер на грамофонот ги пушти сите оние работи кои мислеше дека ќе одат во филмот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Веднаш вади нешто од фрижидерот и од долапите и нè почестува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во првата измена и дополнување од 2011 година,88 дополнително се обработуваат надлежностите на инспекторатот кои одат во насока на заштита на работничките права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Во првиот момент кога рекоа да одиме во паркот под шатори, нешто страшно ме притисна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Денеска јас ќе одам во НКВДЕ, ќе речам и ќе одмаглам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еве сега, заминував од каде што сум дошол, одев во главниот град, во С., за потоа уште еднаш да се вратам, но со фермани в раце, како што се враќаат победниците.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

БОРИС: Ајде Матеј. Оди подготви се. Си одиш дома. (Матеј оди во собата.) Што му направив? Добар беше. Што му направив?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Го напуштаме клубот и одиме во друг.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И невестата ја учам да зборува грчки, бидејќи наесен планираме да одиме во Грција на печалба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Знам дека сакаш да одиме в слаткарница, - рече таа, прегрнувајќи ме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Оние со полуматура веќе одеа во гимназија или во учителска, како што е детено на берберот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Секое утро се постројувавме, се избројувавме, правевме гимнастика и во строј одевме во менза по истиот воен распоред како што бевме порано, со истите команданти и политички комесари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Колку далеку сакаш да одиш во иднината?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не сакам да го изгубам детето во тајниот оддел за абортуси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оди во шума – волци, излези надвор – ајдуци.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Вака, кога сите сме си заедно, си се сакаме и не ни е толку важно колку сме сиромашни, дали немаме што да јадеме, дали ќе одиме во диско, или пак во парк.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ајде, излезете и дојдете да пиеме едно кафе, па потоа ќе одиме во Дреново.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За него беше важно да ја пренесе пораката, се разбира усна, а не писмена со последици, да ја направи средбата божем случајна, како судир на двајца сопатници што одат во спротивни насоки, и со тоа да се сврши сѐ, без некој отстрана да забележи нешто сомнително.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ете... гледате... бидејќи одев во тоа школо.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во написот со недвосмислен наслов „Семејни вредности“, Калифија-Рајс (претходно писателката лезбејка Пет Калифија) даде приказ на настраното родителство во кој ја нагласи неговата лишеност од настраност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се разбира само од себе оти тие со своето учество во револуционерните работи одеа во расчекор со интересите на Егзархијата; но, при сѐ тоа, тие беа бугарски чиновници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некои од нив со часови стоеја и гледаа едни во други не поместувајќи се.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го чул говорот на Сотира и, место да оди во другиот дуќан, застанал однадвор на пенџера, со мустачињата напред и со забите стегнати под поткренатите бузи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ТЕМЈАНА: Што друго ми останува. Ти одиш во планина, а јас дома…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите кои одат во гората, или во општината во Тополчани, на одење и на враќање,на него седнуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ние децата одевме во Долно Маало кај неа да гледаме како го прави.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Навечер имаше забава. Одиме во градот, се шетаме, дишеме чист воздух.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Само за спиење си одиме во бараките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А седмиот ден на Сукот, на Хосханà рабà, одев во синагогата и заедно со другите, сите полни со надеж, мавтавме со врбови гранчиња, кружевме околу олтарот и викавме: ’О, Хосхано!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги објавил романите Музика на вода (1982), Проспекти во пупки (1984), Крај на светот (1987) за кој ја добива Фокнеровата награда, и романот Исток е исток (1989).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Албанскиот муслиманин често се женел со рисјанка, а таа со ќерките одела во џамија, а пак тие со мајка им муслиманка оделе в црква.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Честопати кога ти одеше во Маврово по риби или печурки седев сама на столица на терасата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Шефот ми рече дека сум постапила неправилно, а командирот Леко – правилно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Како да слушав некаков глас однатре: никако да не одиме во подрумот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таша никому му нема кажувано, но еднаш или двапати во времето на окупацијата одела во Општината за да прими некакви пораки; а можеби во прашање биле и пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А Светлана, во секој случај, нервозна: „Ајде, Боре, оди во својата соба! Што си се залепил за стаклото, ќе настинеш!“

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Му кажуваше дека доволно е некоја жена да се побуни за своите права во бракот, и мажот да ја пријави како луда, па да ја сместат зад решетки; доволно е сестрата да побара имотни права по смртта на родителите, и браќата да ја сместат во лудница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оливера Поточка и Манол Форевски одат во Редакцијата на ,Непокорен" да го бараат Паун Радевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Друг генерал, член на највисоката команда, кој одморен, наспиен и сит на коњ стигна преку југословенска територија, наредил без одлагање да се оди во напад.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таман дојде до Ulyses, кога се отвори металната врата од лифтот и од него излезе еден тип со револвер во рака.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Набрзина, намерно, таа го препраша дали да ја прифати поканата од Хелвиг да оди во Германија. Да се сретне со детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија, колку да се каже дека рекла, потсети: - Попладне е, не заборавајте!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа одеше во кујната и вареше кафе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа не забораваше да ми каже, на оддалечување од родниот град јас наместо Поградец сум велел: „Одиме во Адеп, одиме во Адеп!“

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тешки се времињата, ама таа ќе го извади чејзот па ќе одиме во Битола на бира и локум.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

БОРИС: Ти сама дома, тој сам во хотел, внук ми сам во мојот стан, јас ќе одам во подрум со шифоњерите и креденците. Разбирам слобода, ама ова!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

— Ќе одиш во слободна Македонија, ми велат, и таму ќе го родиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И така, откако ни ги ставија шамиите преку главите и ни ги врзаа под брадите како на чупиња излеговме да одиме в црква.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Почна да нè фаќа некој страв и се договоривме ако не дојдат да одиме во селото Рибарци.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А вака, ако ми кладите некој коџабашија над глава, ќе ми a земите слободата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не може поинаку да биде, а гледаме дека не може, не можеме да го пречкртаме Хаџи Ташку да не ни биде свештеник, вели Никола Јанчески, да го потпишеме писмото и да се здоговориме како ќе одиме и кога ќе одиме во Прилеп, - в петок одвечер или в сабота зараното?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Утредента од мене бараше да одиме во Западот и да живееме заедно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Што е тоа што ги влече срцата на луѓето да одат во црквата?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Петмина млади пријатели одат во Тубинген со некаква светост во срцата, како да одат на поклонение, затоа што таму, во домот на столарот Ернст Цимер, живее Фридрих Хелдерлин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од попот доби благослов и наредба да оди во црквата, да ја земе кадилницата, оти и жарот веќе стаса во оганот. Со кадилницата в раце дедот поп и Кушо влегоа в црква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Судна мака сиромаси видоа додека влегоа кај неа и ја кандисаа, Кога тргааа да одат во земникот кај неа, ја најдоа вратата затворена, како преѓеска портата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога на времето со колегите одевме во Битола, ноќите редовно ни завршуваа во еден озлогласен локал, кај локалното население познат како „Баро“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Неколкупати одиш во театарот, не на претстава ами во бифето, додека еднаш не ја начекаш - седната на истата маса, но во друго друштво.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Почнав да правам планови да одиме во САД за дипломирањето на Гаврил.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Не планиравме да одиме во диско, сè додека не се јави Стомачето на Лима.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Помислата би била погрешна затоа што јас се восхитувам само од исклучителните решенија што одат во полза на човештвото, на пример, да се спречи гладувањето, свирепите убиства и геноцидите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Архангел Михаил оди во затвор. (Го фаќа Михајло за мишка. Доаѓа до Евто. Го фаќа. Евто се извлекува.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Помина и таа мака. Само два дена откако малку се одмори, му текна да оди во Охрид за да прави предновогодишна ревија.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не, не копнее таа за никого меѓу овие што се полегнати на сите страни по ситиот ручек, само тој и таа одат во овој час и нешто бараат, тој неа, а таа некаков нејасен лик што ја тревожи нејзината млада душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Велиш: „Одам по рабовите“ - нели од рабови составуваш целина однапред осудена на распад - Ѓаволот на уништувањето бдее над совршенството држејќи долги остри ножички меѓу прстите, па слатко, со апетит сецка, дроби, кастри перверзно смеејќи се оти знае - оние кои се изрежани на ситно без престан крварат и бараат серум во умешноста да откриваат светови што не можат да ги задржат само за себе па ги исплазуваат како јазик или, бараат пат под нозе или, си го менуваат идентитетот бегалици засекогаш или, се претопоуваат во коктелите на натурализацијата асимилацијата од оваа страна на границите од онаа страна на границите а тие, проклети, се менуваат до бесвест додека ние паѓаме во вртоглава инфлација се занимаваме самите со себеси онанично, параноично безочно ! Суво злато, делба Сѐ друго е минато - Македонија што ја нема - Македонија, мрачен предмет на желба зар и тоа е Македонија бездомничка Македонија суво злато Македонија подземен свет глобок сон тајна историја темно време. Алчна, одиш во пресрет на судбината и го бираш поголемото од двете... Земја си, одбрана да ја усовршува поетиката на делбата. Да експлодира.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Чуј, злато! На крајот од месецот одиме во една авантура.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Настанува психоза, ментални конфликти, безрбетност, ретардираност, деструктивна контемплација па луѓето одат во сесема друга спротивност, ирационалност, зошто не можат да ги контролираат блудните апетити.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

За време на судската постапка беа одржани вкупно две рочишта: по првото т.н. подготвително рочиште, на коешто немаше претставник на тужениот работодавач кој беше уредно поканет, Х.Џ. по којзнае кој пат оди во деловните простории на „Охис“ и уште еднаш бара да му ги исплатат платите, а тој за возврат да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— Таму сакам, Толе, таму да поминам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

18.55 Го напуштаме локалот и одиме во French House. Наоѓаме две слободни столици покрај шанкот и седнуваме.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Баба му пак си оди во кујната и нему му е уште потешко вака сам.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кога дуваа силни ветрови одев во гостинската соба. Таму имаше вградено огниште кое никогаш за ништо не служеше, горе имаше кандило за украс, ќибрит, свеќа, една ламба и тоа беше сѐ, а долу немаше ништо поголемо послано, само рогозини, озгора ткаени килимчиња и секаде наоколу наредени ткаени перници полни слама.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во христијанската догма, особено во учењата на Свети Августин и Тома Аквински, се избираат оние елементи на Аристотеловото учење кои одат во прилог на величење на бесмртноста на душата, а телото го сметаат за пасивно и инертно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Но, кога беше девојка ти велеше дека кога ќе одиме во Венеција, првото нешто што ќе го направиме ќе биде да се качиме на гондола.“ „Кога бев девојка,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Па дури иако е ранета, и морале да одат во болница, сè тоа не ми се чинеше страшно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кочијата на Ауербахови нѐ однесе до паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стигаме таму и таа наоѓа дилер.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

12. Ќе одиме во потера, а командирот ни држи краток политички час: Ќе го ширите братството и единството со сите луѓе, без разлика.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Еј, Корилче, ајде да одиме в чаршија” - го вика некој, но тој и не се обѕрнува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како што реков, тоа отсекогаш ме воодушевуваше - начинот на кој луѓето можеа да седат покрај прозорот цел ден воопшто да не им биде досадно, а после тоа да одат во кино или во театар и да умрат од досада.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Потоа разбрале дека “грабнатите“ ученици не се наоѓаат во Солун, туку во планина и дека поблиску за нив ќе може да дознаат ако одат во Софија45.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Е, баш ќе станам крадец, и лажго и вагабонт! Ќе одам во Елдорадо, како оној од филмот, и ќе собирам златни камчиња од реките, нема да учам и нема да завршам факултет, за инает на тато, - продолжував да си зборувам самиот со себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Песната на најтажната разделба, кога се оди во тешка неизвесност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Вие сте каури-рисјани и како такви ќе можете тептил да одите во тој змијарник и да разберете само две работи: кои се водачите освен оние поповите и два-тројца што ги знаеме веќе и каде е нивната слаба страна за да ги победиме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И ние секој ден одиме во НКВДЕ. Прашуваме и чекаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

АНДРЕЈА: Ќе одиме во логор. Ацо е со мене. Те поздравува, вели да не му се лутиш.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Потоа повторно настапи една сиромаштија. Затоа моравме, откако ќе ги завршевме нашите работи, да одиме во друго село за да прашиме афион.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Знаеш тато, следниот месец со планинарите одиме во Грција. Ќе го освојуваме Олимп.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако треба да одиш во тоалет, крени го знаменцето, земи си ја чантата и не оставај ја на подот во WC-то зашто кртот не презема одговорност за изгубени или откраднати работи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Не. Ќе одиме во ова село - тој со прстот покажа на картата. - Најблиску ни е.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас: кума Праскарево, а таа мене кумице Петријо, кумице Петријо!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тука се родив, пораснав, замомчив, од тука одев во војни за славата на Алах, Султанот и Турција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со такви гајдаџии и опиноци не се оди во номадизам; светот не се интересира за нив освен како за последни примероци на руралното.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седнував на креветот до Ева и гледав во новиот живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Акиноските, стриковците и братучедите Максимови, кои дотогаш и не ја напуштаа Потковицата, освен во исклучителни случаи, кога одеа да закопаат некого свој во Битола, или кога одеа во Прилеп или во Битола да оженат или да омажат своја челад, преку Прилеп, Битола и Солун,се раштркаа, во Софија, во Цариград, во Русија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некаде до 1975 година, наеднаш заличи дека сите во машкиот геј-свет (или, можеби, само во геј-барските ловишта во кои одев во Сан Франциско) испозавршиле краток курс по машкуданство („како да бидат буч“).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Уште не одеше во училиште, но со нетрпение ги броеше месеците, бидејќи беше наполнила шест години.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Та, нели ти реков дека одиме во авантура. Двата бунтовни духа го фатија патот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Накај девет часот изутрина, имено тогаш кога улиците се прекриени со оние што одат в канцеларија, тој започнува да дели такви боцкави удари по сите носеви, без разлика што кутрите чиновници апсолутно не знаат каде да ги скријат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе ни доаѓаат партиските секретари, кои ќе ни држат говор, а потоа ние заедно ќе имме многу митинзи и ќе одиме во Солун, па дури и во Атина да го слушаме Захарјади кој ќе ни зборва за новите победи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да бевме во Скопје можеби ќе се одлучевме да одиме во црква.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Носеше со себе цело ранче со боички, фломастери и моливчиња, блокчиња и боенки, ама бидејќи нашиот „Стојадин” е еден невиден стар раскоп и додека се возевме се тресеше како да ќе се распадне, цртањето беше невозможно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еднаш и чичко Ташко се врати од Берлин (од некаков саем на книгата) со албум за поштенски марки кога јас бев филателист!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тука, на оваа земја, не само наши иселени од Маказар, туку и други, посебно од Егејцко, бидејќи е блиску границата, да си градат куќи, вили, и кога како ќе се може, ако се пушти демократијата во Грцко, да одат во посета на своите огништа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во меѓувреме, накратко го учев занаетот на американскиот филм.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Често одевме во нашата викендичка во Маврово.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Захаријадис и Маркос издаваат наредба да одам во Бугарија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еден ден — возот под мене — одам во Белград.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Есента пак се отвори училиштето и Крле разбра дека Стојан Жиовчев, Трајко Мидмов, Трајко Јанов, Божин Попов и други свршени ученици од IV одделение и I клас ќе одат во гимназија во Прилеп, каде што се отворил пансион.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но моите замисли одеа во прилог на државата Тунис, но кои не ги исклучуваа и моите амбиции за самодокажување, наложување, излегување од просечноста, со која бевме главно класификувани амбасадорите од малата Република Македонија во југословенската федерација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа не оди во кафеани и историја.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Кога одеше во Струга, во самарчето од коњчето носеше писма кај чичко Талета, а кога се враќаше ваму, одговор. На Трајчета сега му стана јасно.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

— Ќе одиш во слободна Македонија, ми вели, ќе го родиш и ќе се вратиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ги лижевме патем заедно со дедо ми и тој предложи да одиме во Маџар-маало, за да ми покаже каде живеел кога бил дете и младич.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пекарот Растко од Врпоље кој во Исток беше дојден шест месеци порано, им раскажуваше дека повремено групи од по седум-осум војници одат во потера по балисти по планињето и таму остануваат по цела недела или две.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но сега и за нас Македонците настапија нови околности што ќе нѐ потресат и ќе ни кажат нови патишта по коишто ќе треба да одиме во иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не си арен? Да не си болен нешто, смешко?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Си реков, ако не ја пуштат дома, ние ќе одиме во болница и таму со неа ќе го поминеме!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

2. Екстаза Така човекот оди во пресрет на другиот човек небаре оди во пазувите на својата смрт.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јас обично одев во стоковната куќа Макис, а ти на пазарот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Единствено прашање по повод едно такво патување: до каде можеме да одиме во истребувањето на смислата, до каде можеме да навлеземе во пустинската иреференцијална форма а да не пукнеме, но притоа, се разбира, да ја сочуваме езотеричката привлечност на исчезнувањето?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Александар имаше свој акаунт под некое трето име, и одвреме-навреме одеше во Интернет кафе за да се логира на Фејсбук.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Понекогаш одеше во трапот кај Дрвото на умрените на кое луѓето бесеа алишта од умрени после секој погреб за покус да не умре друг од куќата, одбираше од алиштата и што ќе му се допаднеше облекуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Наближуваше времето кога требаше да одиме во театар на последната атеистичка претстава.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Немаше од кого да научиш да одиш в црква.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како, божем, ќе сме оделе во станот на момчето да играме карти и да јадеме сендвичи и пици.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Таа никогаш не ме интересирала и како мнозинството од мојата генерација, читав светска литература и филозофија, одев во кино и многу повеќе се интересирав за секс, дроги и рокенрол отколку за хрватската литература.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Беше okno.mk | Margina #15-16 [1995] 119 невозможно да се одреди дали нивниот проблем е недостаток на мозок или само недостаток на здрав мозок. (...) Таа есен, после целодневната работа во Фектори, обично одевме во Ил Мио, а потоа во Ондин и на крајот завршувавме кај Артур.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќосето клало еден казан вода да се топлит, за да му месит погача.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Време е рамнодушноста да се погуби хиените и змиите да се сотрат во луѓето честа да се разбуди злокобните да одат во неповрат

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

- „Можам, Силјане, да ти кажам како се сторило себап за да не ни траат челадта во старо време и да одиме во вашите страни да раѓаме.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Каде и да одевме во Тетово се враќавме заради хорот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Оттогаш, кога брат ми се враќаше од гимназијата, јас одев во неговата соба, тој земаше некој од учебниците и минуваше по нивните страници, раскажувајќи ми го она што мислеше дека треба да го знам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ќе ми раскажеш, Мирко, зошто одиме во Батинци?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Некаква видлива агресивност почнала да им го полни настојчивото тврдење дека се толку здодевни, толку конвенционални и крајно нераспознатливи од сите други. ‌Неодамна во рубриката Мислења во Њујорк тајмс во напис за можноста Американците да изберат отворено геј-претседател, Морин Дауд го цитира Фред Сајнц од Кампања за човекови права, геј-организација за политичко лобирање со седиште во Вашингтон, кој „му се жалел на сопругот дека геј-претседател би бил антиклимакс. ‘Луѓето очекуваат бизарен тип и чудно однесување’ ми рече. ‘Ние секогаш сме ти оној смешниот комшија што се носи шарено и авангардно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

До усвитеност стегаа тупаници, кога до нив стигна веста од Атина, дека само еден месец по формирањето на Штабот, Вландас, најверниот од верните на Захаријадис, на затворен состанок во Пиреа се закани: - Тие, кои сакаат да одат в планина се кукавици и се плашат од вистинската револуционерна борба во градовите и фабриките!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Одам во лов на души.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

— Ние се спремаме да одиме во Бугарија, да ја поразбистриме работата, но во тоа прашање не сме едногласни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Немој да мислиш дека има разлика меѓу едните, другите и третите; тоа што едните го прават во највалкани соби од полуразурнати куќи, другите во хотели, а третите во дворци, не ги прави различни,” рече брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не можејќи да најде, му идеше помислата да се врати најпосле дома в село, да заврши со овој скитнички живот што го започнаа со Којо Пипилето, работејќи најпрво како ѕидарски работници во родното село, па и во соседниот град, па во други градови, оддалечувајќи се сѐ повеќе од родното место, како реки што одат во спротивен правец.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш знаеше да ми префрлиш што не сум се согласила да пиеме кафе на булеварот Свети Мајкл, јас ти ветував дека еден ден пак ќе одиме во Париз и ќе пиеме кафе.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Стратегијата на неговиот егзил го учеше постојано да го избегнува враќањето на почетното, на претходното место, секогаш одеше во правецот на антивраќањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ПОПОТ: Гајле немај, Маријо. Важно е човек да оди во милоста божја. (Марија го собира колачот.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Одиме во нечиј стан во Сохо. Пиеме чај, пушиме грас и ја слушаме Нина Симоне.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе го видеа на некоја журка жените се плашеа да одат во ве-це.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- И јас утре заминувам на одмор. Одам во Охрид – рече тој.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Застанавме пред една кафеана и првиот од најблиската маса, по поздравот на македонски, го прашуваме по кој пат да одиме во Дреново.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никако не можев да сфатам дали тие клинци се интелигентни, или луди, или едноставно имаа пилешки мозок со смисла за хумор и гардероба.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Каде што мојот припитомен сокол ќе ме буди со полски цвет во клунот и со бели батлерски канџавици на канџите, кои ќе му ги вадам кога ќе одиме во лов, таму некаде каде што сум сега.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ние како да не постоевме за него. Седевме скиснати и безволни. Веројатно поради дождот што веќе капеше од гранките.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За жал Општината изгоре сосе сите документи кога нападна Четвртата македонска ударна бригада.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Меѓутоа, целата мајсторија се состои во онаа средишна буква што, голема и чудна, непрекинато стои, а од неа сите други одат во други насоки, што јасно ќе го покажеме во следниов пример: Gott ist mein Trost (Господ е мојата утеха).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беа задоволни од промената на местото и сега, како што секогаш кога ќе можеа одеа во рововите, доаѓаа овде над карпата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вистина работата е тешка ама после имаш слободно време што сакаш да правиш; одиш во театар, одиш во кино, одиш во парк...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

„Следниот пат одиме во Буф. Сега јас сакам да видам што од моите корени останало таму.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како и онојпат кога ми пукаа во Мерлинките и сега сè ми изгледаше потполно нестварно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Месни раководители и агитатори што имале можност да одат во Бугарија и таму да се сретнат и да разменат мисли со членовите на Организацијата од разни делови на Македонија и да се запознаат со положбата во емигрантската организација се враќале - пишува Шатев - “уште поопозиционо настроени и речиси сите ја потцртувале деморализаторската атмосфера во слободна Бугарија, тврдејки дека кој сака да остане чист во делото... не треба нога да му стапне во Бугарија, или пак, ако мора да оди - да не стои повеќе од една седмица“37.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ова е нешто ново во однос на што ние не знаеме како да се поставиме, бидејќи целокупната досегашна социологија беше применувана на состојбу каде што трите споменати аспекти беа обединети.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И тој како ѕидар учествуваше во развојот на овој предел, одејќи во чекор со најновите усовршувања и иновации во трговијата, употребувајќи најнови и различни материјали, менувајќи ги стиловите на куќите, што ги градеше, од стари конвенционални модели до најнови типови на ранчови, и подредените викендички кои сега се протегаа во бескрајни редици на обете страни од сообраќајната артерија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Седи си мадро и не прави будалштини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогаш, таа година, пред да не соберат и не испратат надвор од дома, го дишевме истиот воздух со нашите партизани, се врткавме меѓу нив, ги допиравме нивните пушки и автомати и жалевме што не сме поголеми и ние да одиме в планина, в шума заедно со нив.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

ПЕТРИЈА: Ќе одиме в црква да крстиме дете.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Се качивме во возот за Гевгелија; претпоставував дека сака да одиме во Стоби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не можело да се замисли поголема привилегија да го спасат своето дете од најверојатна смрт кога воениот рок траел петнаесет години!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Не знам што друго да ти кажам. Башка што одиме во Маврово.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми кажа дека е лекарка, но за да не оди во провинција, се решила за оваа работа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Колата ја паркиравме под сенката на врбата – плачка и пеш одиме во обиколка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За оваа ваша работа треба да одите во Заводот за вработување.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оди бе прошетај се! Тоа е подобро!... Не се мешај во ништо!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас бев упорна. Не се грижев за тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И одевме во полиција да си ја земеме поштата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

ВАСИЛКА: (оди во брачната соба, ги извикува Антица и Николаќија и ги донесува пред кумот).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Разговорот немаше срдечен тон и одеше во некој правец што не го знаев. Но, набрзо го дознав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А таа му вели: Синко варди се, капата отишла, чувај ја главата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Си ги поделија шесте стотини лирички нашите петмина „ортаци“ уште на Добро Поле. Му дадоа секој по пет шест на Дима, да му даде нешто и на детето, и му ја покажаа Црничка пресоп, кај Локвите, да си одат во Црничани и да кажуваат дека бравите од Велиага ги најдоа предвреме трговците. ****

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Подобро да одиме во ливадите... - Знам, но далеку се...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога како дете одев во хипи продавниците за плочи, со другарите секогаш ги баравме најнеобичните работи до кои можевме да дојдеме, без разлика за што се работеше сакавме да ги истражуваме крајностите. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Најмногу од сè ми се допаѓаше што тетка ми откако ќе се врати од работа, ништо не треба да пишува, не се затвора во собата да чука на машина, како мајка ми, и не ми вели: „Морам да одам в кино уште веднаш“, туку вели: „Сакате ли да одиме в кино заедно?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се буди. Станува. Ја фаќа мајка за рака и заедно одат во другата одаја. И тука е топло.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На сестрите им било потешко, но и за нив се појавил некаков спас – Хермине и Јохана отишле да живеат кај родителите на својата мајка сѐ до нивната смрт, а Клара - кај сестрата на татко си.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Им го претставивме Саше и јас предложив да одиме в слаткарница на по една кока-кола.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Си мислев дека сигурно маќеата побарала Марина и баба ѝ да одат во друг стан, или, можеби, баба ѝ на Марина не можела да седи со оваа друга жена на својот зет, откако ја загубила ќерка си.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да повечераме, та после ќе си одиме во сламата на гумното и ќе лафеме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш, кога со коњите одеше во ливадата...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Тогаш одиме во паркот зад стадионот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа вечер мораше да оди во Општинскиот центар за култура и рекреација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Убаво е, а, Фердинанд?”, ме прашуваше вујко Едуар секогаш кога минувавме пред неа за да одиме во кујната.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А кога одиме во Скопје, таму ги молиме големците, та им велиме, а бре луѓе, а бре браќа, отворете уште некој граничен премин за да ни биде полесно да доаѓаме во Македонија каде ќе си најдеме и некоја работичка било како аргати, било како ѕидари, само да капи некоја паричка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ана рече дека самата ќе оди по каналите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Па, што не одиме во Германија, или Америка, за да ги имаме во големи количини? - се зачудив јас.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

— Ами кај ќе ода в реката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во саботата едниот девер кани од кај зетот, братот или братучед кани од кај невестата, а другиот девер оди во планината по бршлен, од кое се прави зелениот невестински венец.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Штом ќе се намножат одат во нови походи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Добро намерните пораки се корисни, но некои луѓе сакаат да пратат лоши пораки, пораки кои им одат во прилог само ним!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Следното и следното и следното лето... ние нашето семејство повеќе не одевме во селото.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не кажуваш, да речеш: мори, жено, што правиме што немаме писмо од детето, да одиме в град и да се распрашаме ако некој има дојдено да разбереме што е работава, туку си се замислил за свадба.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Татко му на Трајчета, селанецот Тане, двапати неделно одеше во Караорман, береше дрва и ги продаваше во Струга и Охрид.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И за него беше договорено, ќе биде на гости кај едни пијатели на татко ми и, истовремено, цел месец во Лондон ќе оди во англиско летно училиште, но не беше сигурно дали ќе успее да добие виза.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Не сакам да одам во болница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечерта спроти Велигден се одлучивме да одиме во манастирот Јован Бигорски.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Додека со забрзани чекори одев во домот на сестра ми, се сеќавав на Мајкините зборови, пред да заминам во Арл: – Сине, кога ќе се вратиш, ако не ме најдеш жива, преземи ја грижата за книгите на Татко ти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А ние одевме во мракот и не знаевме каде не води.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

(Кумот оди во брачната соба, ги зима Антица и Николаќија и ги донесува во салонот каде подредува оро: тој прв оти Антица, Николаќи, Василка, старосватот, деверот...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Добивавме пари, посебно од постарите луѓе, одевме во сите куќи и баравме прошка, без разлика дали некому сме му згрешиле или не.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако неќе во Маданот, ќе си одиме во Мрежичко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја минувала многупати границата и одела во Германија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако одите во земја во која нема галерии, нема музеи, ви советуваме да си обезбедите телохранител зашто местото ќе биде прилично диво.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можно е да дојдат и откако ќе си заминеш ти, поради тоа што натпреварот трае десет дена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Зошто не одиш во подофицерска школа?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како да продолжив да одам во место. Ме обземаа нови бранови страв длабоко во душата!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

— Тој е — рече — војводата на сете кумити шо одат во турцко да се биат со Турците за да се ослободи Македонија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Присуствуваме и на економска глобализација и на културна трибализација која оди во спротивниот правец.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И се подготвија да одат во штабот за да утврдат што е правилно, а што не.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас лично немам поодредени сознанија што би оделе во прилог на една ваква теза.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Баба ми и дедо ми живееја во населбата Автокоманда кога јас одев во основно училиште.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Сакам... сакам... па би сакала да одиме во Дизниленд... не, не во Дизниленд, во Индија, во Гоа – реков.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не е тоа дека тој се задржува, бидејќи бев во можност по неговата сребрена трага да се уверам како својот од го продолжува и оди во добар правец, иако тоа за него значи качување и симнување низ безброј ѕидови или преминување преку цела фабрика за макарони.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш ја земав Клара со себе, кога одев во посета на брат ми во болницата, и тогаш се распрашуваше како да им се помогне на оние жени кои без потреба и насила ги носат во лудниците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште еден доказ, си рече Сандри. Уште еден дека знае: кога двајца пријатели одат во куќата на една недостапна жена, едниот сигурно е тука за да ја прикрие вљубеноста на другиот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Значи, да ги оставиме сите наши дејци од народот на милост и немилост? — праша Ѓорче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Доцна е сега, одиме во хотелот, а Ѓердап ќе го посетиме утре. На пет минути сме од него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури и кога Британците постепено го заземаа студиото во Излингтон, камерите беа американски, проекторите беа американски и лентата се викаше Кодак.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Барем што се однесува до дрогата. (...) Беше тоа типична сцена во Фектори: сите штотуку завршувавме со своите обврски и се спремавме да одиме во кино - Фред ја читаше листата филмови кои се прикажуваа...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Откако набрзина испив неколку голтки од белото кафе, продолжив: - Јас сега морам да одам во амбасадата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Ќе одам во Ханахан Пиер на куглање,“ рече тој.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Уживаме! Храната е така-така. Болна не сум. Друштвото е супер. Имам доволно пари. Јавете ми се на телефон.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

МАНОИЛ: И ти Темјано. Оди во спалната! Таму ме чекај. Не ми е ништо…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ова му оди во прилог на оној дизајн во чијшто домен се сликовитоста и имагинацијата.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ти ѕвонам за да те прашам дали сакаш да тркнеш до кај мене во Редакцијата за да одиме в кино.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Добро, деца – рече. - Сега, полека, како на прошетка ќе одиме во пристаништето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Низ пат, тек-тук, сретнувавме луѓе кај си одеа в црква.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

— Ќе барам некоа работа негде зимоска на друга страна; ќе ода во Маданот, ќе поработа тамо, белки ќе а залича дирата од ниа пци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едо го минуваше времето дење во раскошната кабина на тешкиот, американски камион, со носивост од 12 тона влечени од мотор со 290 коња, со кабина како гарсоњера, со моќна радио-станица, целиот сребрен и испониклуван, камиот налик на џиновска детска играчка,што потсетува на изделкана санта мраз во движење, што Марко го возеше по градот и околните места сѐ до Калгари и најјужните брегови на САД, а навечер седнуваа во половниот „крајслер“ на Марка и одеа во барот „Driver`s Outlet“ каде што се собираа неговите колеги, сите шофери и шоферишта, од помлади до средновечни луѓе, неверојатно шаренило од снажни, згодни и грдомасни луѓе, едни обраснати во бради, други со коси што главите им ги правеа да личат на грмушки, ќелави, со прцлиња потфатени над тилот, тетовирани, каде што се зборуваше семсекаков англиски јазик.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во кратките летни ноќи, лежејќи на рогозина врз калдрмата во дворот (дома не спиевме лете зашто не јадеа болвите) и загледана во безбројните ѕвезди што мижуркаа на небото кое од едната страна беше заградено со куќата, од другата со тремот за овците и до него фурната, па натаму од високиот ѕид што нѐ делеше од комшиите и од долната страна со високата порта и авлијата, си мислев: ете, уште малку и како што ми вети тате, ќе одам во Костур да учам за шивачка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да му се загнеме по нив и да ги оплескаме по Топли Дол, — им советува коџабашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се обидувам да запишам нешто но пенкалото е премногу бавно, затоа станувам и одам во круг.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако не ти чини моето готвење и месење, тогаш оди во крчмата на Јотето Вртенце!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сите луѓе во светот само треба да отидат до општината и да кажат: „Знаете, јас не сакам да одам во војна“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Обидот на Аристотел поинаку да му пријде на односот меѓу душата и телото и да го надмине остриот дуализам на Платон, со појавата на христијанството паѓа во заборав.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со извадокот од психолошкиот и езотеричен роман на една од најконтраверзните личности на овој век: поетот, теологот, филологот, светскиот патник, алпинист, мистик, духовен учител и маг, Алистер Кроули, одиме во некои посебно деликатни зони, за да завршиме со Филип Дик, култниот СФ писател.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Од Прилеп да одиш во м.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- По војната, рече Гоше Љубин, ќе одам во Америка. Таму колку сакаш си можел да крадеш вели, и пак ќе остане. Така сум чул, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не, - се спротивстави Калина, - нека ни биде Брза помош, ќе одиме в болници, болни ни се куклите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По неа, по нејзините стапалки, одевме во ќумиња и ние децата на дуќанџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Средбата ме врати во зимата 49/50, кога по идеја на директорот Николовски, одејќи во првиот клас на прогимназијата, од јануари почнав приватно да го подготвувам и вториот клас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Па јас бев еден од тие што сум ги терал девојките да одат во партизани, значи што сум ги мобилизирал, велам, па зошто сега ги сожалувам?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дури и кога Дон Гашпар беше назначен, па некои сакаа да го заобиколат неговото водење на верниците, мајка ми велеше: „Не одиме во црква за Гашпар, туку за Бога...тргнувај пред мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ајде да одиме во анот. Ми се спие.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Херварт Валден и јас го имавме она најнеопходното за живот, преку неделата живеевме исклучиво од двопек и чај: во недела одевме во еден од рестораните за масовна исхрана каде што за неколку гроша можеше да се добие тесто со месо и леб колку што човек може да изеде.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дека ќе и биде подобро.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Утре рано ќе одам во Струга и ќе барам негде да купам солца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога одиме во парк, бидејќи блиску живее до него, наминуваме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Оди во некоја од овие три куќи, вели, и побарај си место.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се затворија вратите и рекоа дека ќе одиме во селото Мелас, кое порано се викаше Статица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Па, така, тогаш, бидејќи бевме во Маврово, се одлучивме да одиме во манастирот Јован Бигорски.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одеше во предилниците и ткајачниците, и ги убедуваше жените да ѝ се придружат во борбата за исти права со мажите, за право на глас, и за можност за политичко дејствување, а полицијата ја приведуваше; ја осудуваа на лежење во самица сѐ додека брат ѝ не измолеше да биде ослободена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И знаев дека како последица на тој активен партиски живот, кај Земанек, исто како и кај мене, ќе се избрише здравата линија до која може да се оди во повредувањето на другите луѓе (каков апсурд: а се боревме за здрав народен дух!); тоа и се случи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Тогаш, да одиме во Аугартн,“ рече брат ми, и Сара ја затвори книгата и ја остави на својата постела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поради Југославија бев на робија и пак ли да одам во Југославија?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ни ја покажува празната торба, се кикоти и го снемува лизгајќи се по зидот на кој се потпираше.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И така кога помина и шестата недела, рековме да оди Иљо, кој беше малку пошетан, зашто на времето, пред големиот бој, одеше на печалба – жнеење во Тесалија, а есента, по орање и сеење, одеше во Тракија да прави ќумур.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татковото натамошно излагање сигурно одеше во духот на Климентовите очекувања.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Моето трето око почнува да зрачи, црн отров ми го исполнува телото а девојката ми раскажува за сторијата на дрогите и рокенролот. 5.30 Во такси сум заедно со уште три прекрасни девојки.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ема им кажа дека бендот го имаат составено другари кои одат во ист клас во градската гимназија.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но како човек беше специјалист за силување по женски клозети.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пролетта 2010 година те замолив повторно да одиме во САД.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Утрински булки Каде одам во утрото на мојата пролет?

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Утре ќе одиш во Струга, не ли така рече? - праша Горјан. - Да. Ќе одам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А после, додека следени од Карамана слегуваат по скалите и потоа додека одат во трлото кај Лазора Перуноски, си мисли дали да претрчаат до Зедница и да ги запалат вивките и така сè живо во Потковицата да кренат на нозе, или да претрчаат до Костадина Дамчески да му кажат дека некој јабанец дошол во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако се земе во предвид дека штрајкот е спонтана и автентична акција на работниците за заштита и унапредување на сопствените работнички права, тогаш може да заклучиме дека на овој начин темелно се навлегува во суштината на ова законски и уставно загарантирано право и на овој начин се одзема иницијативата од рацете на самите работници, преку обременување на штрајкот со норми кои одат во насока на давање на дополнителни надлежности на раководните органи, односно работодавачите по ова прашање.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Сакав да речам дека не е потребно да одиме в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нејзините фотографии се појавуваа по весниците поврзани со зборот анархија, беше упадлива по својата неупадливост – наместо деликатните фризури на тоа време нејзината коса беше едноставно кратка, наместо фустаните со тантели, машни, вештачки цветови, и ленти, беше првата жена во Виена која носеше панталони.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- А сега, одиме во мојот кабинет, - предложи Виктор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го напуштивме хотелот. А.А. предложи да одиме во Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Некој би требало да го запали тој човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да одиме во она кафеанче – предложи преведувачот – можеби таму ќе најдеме некој што знае повеќе. Прифативме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сѐ додека можеше да станува Трајко одеше во кујната.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дали Атиџе одеше во кујната на санџак-бегот кога се приготвуваа неговите риби?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Карневалските елементи доминираат со годината, давајќи му значење на нормалниот живот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Секој ден одев во бараката за трудници и тукушто породени мајки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првиот расказ го има објавено 1975-та во списанието Esquire (“Срцето на шампионот”), а неговиот расказ “Симнување на човекот” му ја донесе тутулата на херој на подземјето, продолжувач на раните експерименти на Барт, Пинчон и Т. Робинс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога не одеше по риба, одеше во шумата да собираш печурки.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сега, го гледам пред себе истото тоа чудесно девојче како ми вели: - Значи, одиме во единаесетиот век.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога ќе ми текне да дојда одаваде река, да дојда, да прејда отаде — да прејда; ода во ноа село — ода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Моето летовање веќе беше договорено, ќе одам со „Студиото Пинокио”, со цела група деца, во Охрид и во Крушево, а брат ми сѐ уште не беше сигурен дали ќе му се оствари животниот сон да оди во Лондон.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа по десетина дена тој планираше да оди во Охрид во кампот Ливадиште.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Никогаш не сум го забележала порано“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Поважни дела на Х. Бел се: Куќа без чувар (1954); Лебот на раните години (1955); Билјард во девет и пол (1959); Мислењата на еден кловн (1963); Пречесто одиш во Хајделберг (1970); Групен портрет со дама (1971); Загубената чест на Катарина Блум (1974); Жените во пејзаж со реката (1985); Завештание (1985).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Непосредно после приватизацијата, може да се каже дека фирмата продолжува речиси со истиот обем на активности како и пред тоа, а работните услови и меѓучовечките односи се на ниво како и дотогаш, односно сосема солидни и на едно коректно ниво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Да одиме во хотелот, Марија - рече Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Предложи да одиме во нова кафеана. Прифатив. Во кафеаната бевме сами.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мими оди во авионот до најгорното седиште. Им мавнува со рака од прозорчето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

оди (гл.) - во (предл.)