одекне (гл.) - во (предл.)

Тоа добро одекнува во мене - но токму како име на некоја друга личност, и плус е мошне ретко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Времето е скапоцено. 4Во својата книга Cirkonfesija споменавте дека имате уште едно име - Elie. 4Да, и тоа не е запишано во матичните книги, не знам зошто.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Стој! - одекна во мракот младешки глас и се слушна репетирање на пушка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Весел... - Не, изморен. Гледаш, одвај оди... - Весел е... - Изморен е... Често не можат да се согласат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одекна во долгиот празен трем. Почека. Напрегна слух.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Децата им извикуваат, ги крштеваат со разни имиња, според тоа веќе како им одекнува во ушите свирењето и пуфкањето на локомотивите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одекнаа во библиотеката звуците на финалето од симфонијата на Бетовен, која авторот ја сметаше како свој музички тестамент за вечен мир, позната како Ода на радоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овој збор ќе опстане во балканските јазици како архаизам, но тој долго ќе одекнува во народното творештво кај балканските народи, ќе се задржи во колективната меморија како синтагма темна зандана, како претсобје на смртта, како пекол, како балкански гулаг...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбуди на сред ноќ; уплашеното, вознемирено дишење продолжи да му одекнува во ушите – неговото сопствено или нечие друго?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа скокна високо, испушти еден жален крик што ме потсети на детски плач, крик што и до ден денешен одекнува во мене, па се струполи крај моите нозе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Последниот збор на офицерот тешко одекна во главата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Смешноста што се сврзува со недостоинствената женствена болка во општеството на машката повластеност особено ќе одекнеше во искуството на геј-мажите во текот на првите петнаесет години од кризата со сидата, од 1981 до 1996 година, пред воведувањето на антиретровирусната терапија, кога сидата неминовно беше смртоносна состојба и кога стрејт-општеството редовно ја отфрлаше стварноста на страдањето на геј-мажите, ускратувајќи им го сочувството што намуртено им го даваше на „невините жртви“ на епидемијата.192 Во тој контекст, смеата со која машката геј-култура ја дочека сопствената ужасна и трагична состојба изразуваше, како што правела многупати, истовремена идентификација со вредностите и гледиштата и на повластеното и на абјектното.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во саботата, на 9 август 2008 година, стигна трагичната вест од Хјустон за смртта на Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веста го обиколи светот, а најтрагично одекна во Галилеја, во родната земја на поетот, окупирана од Израел уште во 1948 година, каде што го очекуваше неговата 96 годишна мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Убиец! - одекна во големата, северна соба.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Вариациите, понекогаш налик на оние во музиката, одекнуваат во неколку негови прозни дела, па и во неговото веројатно најпопуларно дело, кусиот роман Казнување на беби-ситерката (1982), во кој Кувер на трагикомичен начин се впушта во едно длабоко истражување на садистичкото искуство, варирајќи еден единствен настан во текот на целиот текст.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ќе ми го изгазиш сиот тутун! – свика врагот со дремлив глас и се закани со тупаница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тупотот на нејзините копита и нејзиното мукање ја распараа магличавоста и страшно одекнаа во целата околина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)