одговори (гл.) - тој (зам.)

„Не, - ѝ одговори тој, - јас ќе си постелам овде под лозницава.”
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Запрашаниот се сврте кон својот другар, тивко го праша: - Ара, како се вика ова село? - Крчишта - одговори тој со пригушен глас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Добро утро Петар... - шепна тивко Трајанка. - Добро ти Бог дал... –одговори тој исто со шепот, зашто ако зборуваа погласно, можеа да ги пробудат другите... во соседната соба.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Да, - одговори тој по куса пауза. Татко ми и порано многу малку зборуваше, но сега зборовите кај него беа станале вистинска реткост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти имаш ли памет! - му одговори тој, - тие нивните деца едвај наоѓаат време да ги бањаат, не па тебе.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не ли сум измиен? - Не, збунето одговори тој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Страшно е да се зема мито, - одговори тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- И сватот немаше, па си умре, - одговори тој, засукувајќи го ракавот од левата рака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе те земам друпат, - одговори тој и за да го спречи нејзиното плачење и врескање, брзо додаде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- На кој јазик зборувате? - го прашав. - На турски, - гордо одговори тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, сега сиромашни ли сме? - Средни, - одговори тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но одговори тој немаше ниту тогаш крај езерото, ниту сега, пред оваа стерна крај реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Сѐ што е на хартија, лесно гори“, одговори тој бришејќи си ја потта од челото. „Треба да се одбегнуваат таквите“...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зафатена со својата работа жената му довикна: „Што се случило, Хернандо?“ „Ништо“, ѝ одговори тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Мене ме чудат вашите беспредметни обвинувања, - забележа Паша Емиљевич, кој силно мирисаше на пенливите струи. 178 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Кому му го продаде столчето? - праша Остап со ѕвонлив шепот. Овде Паша Емиљевич, имајќи натприродни сетила, сфати дека сега ќе го тепаат, можеби дури и со нозе ќе го газат. - На прекупец, - одговори тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)