Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тие, кои се потполно нејасни? Можеби демонски, можеби недолжни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа е облечена во мини, носи зелени хулахопки и нападно е нашминкана.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Облечени во униформи кои и се и не се униформи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета (Стои на врата): Каква е оваа бедна глетка? Маргина 37 127

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И јас заличив на инженер, облечен во виндјакна, со чевли планински, со повисоко грло, и со една капа со сенчило, која понекогаш ја ставав, а понекогаш ја вадев.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се измив од малкуто вода што ја чував во мала лимена канта со чешмичка, се облеков во онаа жолта летна блуза со куси ракави, која ја носев сите последни недела-две и која веќе требаше да се пере, потоа ставив кафе на плинското што стоеше во длабокиот прозорец како на масичка, и пиејќи размислував за одлуката што требаше да ја донесам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нѐ пикнаа во бањите, нѐ избањаа, нѐ дезинфицираа, нѐ облекоа во тренерки и нѐ построија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сега мајските дни ја запролетија Софија и ја облекуваат во нејзиното зелено и цветно руво и затоа таа пак се разубавува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овој град некогаш полн со здравје, сега неухранет, вошлосан, отворен кон болестите на душата и телото, на работ од епидемијата на тифус, на уплав, на треперење пред неизвесните времиња, под ударот на болести и несреќи што најнапред, како по правило, прво ги погодуваат сиромашните, брзо фаќаат корен и се шират меѓу најмногубројните.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И тука се сите, сите, сите: децата, Цви, неговите, нејзините родители дојдени на посета кај сватовите и таа облечена во фустан со ведар дезен и прекрасна берлинска шапка по последна мода што не допушта во очите да ѝ бие сјајното галициско пролетно сонце...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Двете се облечени во црни кецели - ластовица и ластовиче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Попладнето ме облекоа во нова облека и ме зедоа за рака за да седнам до неа. Ѝ стоев над главата нем и скаменет.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го одведе Ѓорчета кај Чачовци, го облече во Тодорова мариовска облека, (најискината и најизвалкана што беше); Ѓорче ги остави своите комитски алишта, пушката, нагантот, биноколот и убавите јанински опинци; заврза едни свински со сиџими и тури на глава еден калнав искинат фес. Co еден збор се направи мариовец и половина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога Толе еден ден дојде во Полчиште, Митра му ја остави пушката и четничките алишта на Бешот, се облече во женски алишта од ќерка му Петра, и отиде кај браќа си во Витолиште, да си ја оплакуна горчливата и несреќна љубов по арамијата Толета. ***

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе не можеше да дотрае, а да не види каков ќе изгледа Ѓорче како мариовец, та в зори отиде кај него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Валијата му го препрати писмото од мудурот со извесна напомена дека ја истргал војската без да сврти работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Обмолчен е Домот на боговите. Под кулите на тврдината Саксауман во Куско кога молчат, сите молчат на кечуа, главниот јазик на царството на Инките и молкот на сите им е облечен во промена од слезова боја.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кармогенетичари те облекуваат во валкана, остарена кожа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Џони, не сакав да те облечат во женско.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Иако повеќе сакаше да биде облечена во панталони кога е дома, пак се облече во здолница и блуза и веднаш отиде долу во кујната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Небото се исчисти и се облече во чиста проѕирна сина облека.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Секоја ноќ сонував ангели. Луѓе облечени во бело ме посетуваа, божем ако удрам со секирата по глава, крвта ќе се распрска по белото и ќе се гледа многу оддалеку.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А во тој ден човекон што ја сретнал, младичот што и понудил да ја поведе со себе и што можел да ми стане и татко, бил облечен во војничка униформа и јавал бел, војнички коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги отвори своите пупки и се облече во цветна сина облека.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Од една страна, тој направи персонална завера против апсолутизмот и речиси десет години се подготвуваше за вооружен преврат, но, од друга страна, ја сврте работата така како и што му доликува на еден лудак. 70 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На пример, својата спахиска куќа ја обиколи со земјен бедем, од кметовите формира цела војска, која ја облече во специјални униформи, и, што е особено интересно, со домашните контактираше исклучиво со посредство на „меморандуми“ - така тој ги нарекуваше своите писмени наредби.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Нека се облече во фустан и нека се забради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Си нацртал мустаќи со црн креон, си облекол во свечен костум и буум! – Страшно...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

По повеќекратно чукање ни отвори девојка облечена во летна проѕирна горна кошула и многу тесни сини џинси.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По некое време нѐ ослободија од војничките униформи и нѐ облекоа во цивилни.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа беше облечена во светло син фустан, а косата како позлатена ѝ светкаше на сонцето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ашколсун, ги подал кон арамиите рацете да му ги целиваат, ги облекол во арапски антерии и им дал анџари и наџаци да се бранат патем, при враќањето, од човек и од ѕвер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пашата, вљубен во крстена младост, а и самиот млад, ги пратил девојките со товар азно, со дукати малку помали од сонцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Овде беше, клекната, облечена во невестинско руво и намирена со телои и сите зунзулиња што им ги редат на невестите (се мисли).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И овие двајца луѓе, загледани во оној до печката, што немаше на себе мека карирана кошула, што беше облечен во волнено и тврдо исткаено, какво што носеле отсекогаш луѓето во овие краишта, имаа едно чудно чувство за некакво не начнато задоволство, што се има обично по некоја свршена работа, која била претешка за нив, но која тие сепак успеале да ја свршат добро, да ја свршат онака, како што сакале без ниедна трошка, без ни еден збор отстапување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше загледан во својата Срцка, облечена во виолетов фустан, кој од вратот до петиците го прекриваше нејзиното тело.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега ние пак сме другарки, едната работи на очно, а другата е психијатар, а двете се облекуваат во мојот бутик.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Исто така, овие чичковци и тетки преферираа да се облекуваат во бели мантилчиња.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Едно влегол во дворот и ете 'и попоите кај стојат облечени во фелоните.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ете како сакало да му се речи на поп - рекле тие што стојале и сеир глеале; на, попе, ракава, а не: дај, попе, рака!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Големиот брат бил женет, а малијот не.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Излегува од зад трнот магарешки,пред ровот, еве вака, колку дваесетина чекори од мене. Ја гледам,се облекла во невестинска облека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да се враќа од маскенбал, човекот под сивиот граѓански капут е облечен во руба на дворски пратеник.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги повика селаните да му ги направат сите адети, и тие му ги направија: го избричија, го измија, го облекоа во нови алишта, му обуја нови чевли. И го ставија во ковчегот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ја сонува како му шепоти на увото тивко, нежно, мило, возбудливо, исто онака како што му зборуваше во Прага, а понекогаш гласот го здружуваше со здебелениот глас на Стела, но не му шепотат, ами му пеат тажни песни облечени во црно како калуѓерки; му пеат како на гроб, како да му дошле на погреб.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мајка дури ќе нѐ облечеше во новите алишта кои најчесто ги облекувавме во деновите на државните и верските празници.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Облечена во бел мантил, се најдов на спротивната страна од бирото со рецепти, слушајќи го пациентот за она што ми прикажува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Едно попладне, враќајки се со Тамара од ручек, уште оддалеку ја препозна Атина како оди под рака со еден висок маж, елегантно облечен во кремасто одело и шешир на главата во истата боја.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дента беше цел ден во офицерскиот дом на последните припреми, отиде до дома на кратко да се истушира и спреми, се облече во едноставен светло лилав со ситни бели точкички фустан од жерсеј кој на ивиците беше украсен со едноставни дантели.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се спремија. Ленче и Таки, Томеица, Христина, Лазе, Тодор и Коле. Томето беше облечена во убав, долг со долги ракави бежов фустан, со чипка во лична изработка на платката над градите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Беше облечен во фрак, пушеше пура и силно гестикулираше.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Неговиот комерцијален фонт наречен Pilsner почна од налепница на едно француско пиво; логото му се заглави во меморијата зошто изгледаше како „Roman фонтот облечен во црна кожа“. Маргина 36 181

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе те облечеме во селски алишта.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И двете деца беа облечени во сини панталончиња, сиви кошулчиња и со црвени марами околу вратовите, што беше униформа на Шпионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На сликата се гледа дека тој е облечен во долго црно палто, кое се нарекувало фрак и дека носи една необична, светликава шапка обликувана како ќунк за шпорет, која се нарекувала цилиндар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На татка си се сеќаваше понејасно, како на темнокос и слаб човек, секогаш облечен во уредни темни алишта ( Винстон посебно се сеќаваше на мошне тенките ѓонови на чевлите на татка си ) и со очила.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон застана мирно пред телекранот, на кој се појави сликата на една помлада жена, усукана, но мускулеста, облечена во туника и со патики.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас сфаќав дека тој сакал да ја гледа до себе во летните вечери облечена во тенко и онака миризлива и мека.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Беше облечена во нешто што личеше и на домашен фустан и на ноќница.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Исто таква хартиена врата склепана од летви а облечена во хартија, со писклив крцкот се подотвораше на внатре и малку го откриваше железниот кревет со дебел и мек сламарник и неколку војнички куверти врз него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Критичарот Владислав Ходасеевич сметал дека со отпечатувањето на романот „Дар“, Набоков ја завршил својата романсиерска должност и дека сега треба неговата уметничка вселена да се облече во нова форма.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Само еднаш ја облеков во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Им дал три вида на дух: едни кои немаат тело - ангелите; други кои се облечени во тело, но не умираат со телото - човекот; трети кои се облечени во тело и умираат со телото - животните.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога се приближија, Трајче виде двајца врзани Германци, а по нив одеше Саво и ги спроведуваше со двајцата други партизани облечени во германска униформа.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Едноставно ќе ги спакува своите работи, можеби дури ни тоа, по ѓаволите со тоа, можеби само ќе се облече во облека за излегување, ќе ги закопча копчињата затвори дрикерите повлече патентите и ќе ги остави клучевите во кутијата за експрес чекирање, тоа е за нив, всушност, господинот и госпоѓата Платено Однапред, или дури ни тоа, ќе го уфрли клучот во кое било патемно поштенско сандаче, повратната поштарина е загарантирана, по ѓаволите со тоа, време е да се тргне.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога ја прашале Загорка откако ја облекоа во гипс зошто излегла низ прозорецот кога можела истото тоа да го стори користејќи ја вратата таа објаснила дека згрешила во пресметките.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.