- Нано... - пак се обиде тој да ја утеши некако.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таа го прекина. - Ако, чедо, ако. Крај тебе ми е насекаде арно...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само стои и само гледа. Каменот му ја подзема мислата, му шепти, и квечерина, кога се обиде тој да си ја поткрене раката и да му одмавне на каменот забележа дека веќе неповратно отпатувал: се скаменил.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
„Крени ги рацете.“ „Но, што...“ се обиде тој.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)