нервира (гл.) - и (сврз.)

Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еднаш ја прашав мајка ми што е тоа што се случува со мене и со огледалото и зошто порано, кога бев помала, не му обрнував никакво внимание, иако во мојата соба стои откако паметам за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Којо Пипиле, гледајќи го Богдана како се нервира и лути на кучето кога ќе му лае и скока преку плотот, му рече: „Земи си и ти едно куче... Не седи сам...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа го нервираше и промрморе како за себе: - Праведна казна!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ајде, де?! - Го видов од камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За да има со што да ме нервира и да ме мачи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој почна да се нервира и верувам дека наскоро ќе ме испади, и тоа со лоша карактеристика.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)