Дали македонските наречја имаат свои општи карактеристични особености што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие знаат оти во тој говор вистина се имаат особини општи со бугарскиот јазик, но исто така се имаат и особини општи со српскиот јазик, па и такви што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик, а им се својствени само на македонските наречја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А немаше ни плацебо ефект. Ама го купував и го послужував!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Во неговите очи немаше ни болка, ни тага, ни протест.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Веќе немам ни минато, ни спомени, ништо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште си мислам дека од комунизмот нема ни повеќе, ни потаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За нас го нема ни на небото, ни на земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се префрливме на планината Тамбури, а ваму немаме ни ров ни бункер, што се вели, никакво утврдување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А кај да го сместам кога нема ни домови, ни детски јасли.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кое попладне, велам, ние немаме ни свој ден, ни свое пладне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гледаш, немате ни прашок за перење, ни масло, ни млеко да купите. Струјата ви ја кратат. Дојдете!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги нема ни оградата, ни тревата. Оградата е откорната и однесена, тревата изгазена.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Минуваа денови, седмици, месеци, но од одговорот на нашето писмо упатено до Ла Ринашенте, немаше ни трага ни глас.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
А дрва нема ни кој да ми набере, ни кој да ми натрупи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Е да простиш, свате, од ова немаме подолу, ќе вели мајка ѝ на Велика, немаме ни повеќе, ни помалку, ќе вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оти вака само еднаш се има прикажано. Ама тоа беше пред војска и пред војна. Уште кога немавме ни родено, ни умрено. 227
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Каде Капинко, каде чедо мое, ѝ велам, што ме влечкаш кај што нема ни пат, ни патиче. 156
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- И чувме дека Бугарите јадат магариња, па и ние едно испековме. Го јадеме со гроза, ама го изедовме. После немавме ни оган, ни магаре.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И бабари не поминаа. Немаше ни кој да го разгази снегот, ни зошто да го разгазува. Остана само ״фати глувче за опавче, фрли го во јазон и кани му од газон“ .
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И нема ни Бадник, ни Божиќ, нема коледари, нема што да раздадеш, нема што да дадеш. Никој оган не запали во гумната и на роговите од говедата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Есента беше длабоко навлезена, сонцето веќе заслабнато, западнато. Немаше ни од кај да угрее, ни што да угрее.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)