нема (гл.) - ваков (прид.)

Уште лежам замелушен, несреќен, со единствена насоченост како да исчезнам, како да ме нема оваков каков што сум сега. А, ме има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сметам дека една ваква организација каква што е оваа, можеше да ми ја среди таа работа со квалификацијата и сега да немаме ваков проблем, ама не ја среди.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да нема вакви градежници како чичко Раде, кои, парадоксално,градат друга земја (последното што го дознав за него е дека работи во Москва), не знам колку би ни вределе универзитетските професори, академиците и сличните на нив, од кои многу тешко се позајмува книга.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Немал ваков адет! Ова досега не го има сторено!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Не правете го ова злосторство... Живеев во вашата земја и видов дека луѓето немаат ваква злосторничка душа...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Во нашине села нема ваква жена, со дланка го милувал полниот сад Куно Бунгур; пред да отиде - Фиданка Кукникова му се насмевнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Орал маж ѝ, доорал, побарал друга нива, воздивнал Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мое време немало вакво чудо!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си имале други маки, ама немале вакви граници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)