Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Немаше човек да не го познаваше Чанга. Тој имаше остар и непредвидлив ум, не беше лесно некој да го надмудри.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Демневме затскриени: немаше човек ниту зад зградата ниту на некој прозорец.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Гледате - шрафцигер. Ама да не мислите ќе отшрафувам. Шрафцигерот го потпикнувам под амблемот, натиснувам и - го откорнувам. Ќе оперираме еден по еден.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Имам само еден алат“ од џебот Љупчо извлече шрафцигер со зелена рачка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Нема човек што нема мака, некои имаат големи, а некои мали.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека ја придружува од судницата, чие скалиште го тријат две самопрегорни жени, сонцето им ја озарува светлата иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Какви и да се субверзивните задоволства во филмот, а сигурно ги има многу, нема човек што може да го обвини за политичка прогресивност. ‌Како што се забележувало многупати, Милдред Пирс не е само класична холивудска мелодрама, добар пример за „женски филм“ и ремек-дело на црната серија [филм ноар] од Ворнер брадерс (барем во кадрирањето).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше човек и нема човек. И мислиш дека само душата си врти над водата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пак и нема човек кој би ти одговорил на тоа твое прашање.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ама, јас на трпението гледам како на особина од карактерот (нема човек што може со часови да чека на граница, а да не попизди), а мене мува не ме лази.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Тоа беше сепак само облека, бледа, искрпена, туѓа; во неа немаше човек.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А немаш човек да те види, од некаде сонце да те угрее...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема човек кој во младоста не поминал преку тие мостови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во летната медитеранска екстаза на Езерото, кога над него владее огромната сина тишина, нема човек, посебно поет кој искачен на вишинката кај манастирот Свети Наум не чувствува потреба да напише песна туку е обземен од внатрешниот неодреден порив да ги - раскаже разликите од светот од кој иде!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бургиба ќе живее уште неколку години со митот на својата ограничена величина, но сигурен дека ќе заземе високо место во историјата

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Немаше човек кој ја минуваше границата, барем за малку време, да не поверува во Бога.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Немаше човек кој не ја паметеше по добрина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Покај сѐ и тоа ќе ти помогне да се вратиш од мракот кон светлината, од немирот, кон мирот во душата; од сатаната кон бога, кон спасение; нема човек безгрешен, па дури и еден ден да живеел на земјата, зашто потекнуваме од грешните Адам и Ева, како што вели Јов, но ако се покае, господ му простува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

26. Спротивстави му се на злото, но без страв и без гнев.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На оној што ќе те удри по десниот образ, можеш да му го свртиш и другиот, доколку на тоа не те наведува стравот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А што барам таму, вели, зар овдека нема луѓе за спасување.