нема (гл.) - публика (имн.)

Публиката е развеселена, се смее. Продорно се кикоти. Се лажеш, Август. Нема публика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа што немаше публика.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)