Ниротакис беше човек со мешана крв.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Кога музичкото дело се конципира како доволно отворено и неодредено, тоа создава простор за активно вклучување на многу луѓе, при што и изведувањето и слушањето на делото стануваат творечки и индивидуализирани чинови - бидејќи нема правила, секој се истакнува автентично и останува самиот тој.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Немаше правила. Заробените мисли се ослободуваа од оковите, летаа некаде кон бескрајот, итаа да ја соопштат веста за победата на љубовта.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јас ја чувствував жената во себе и немаше правила кои ќе можеа да ме врзат за монотонијата во која се давевме со Нинослав.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Како следствие од тоа ние можеме да дадеме прилично одредени услови за нешто да биде случајно (т.е. максимално сложено): една низа од букви е случајна ако нема правило за нејзино генерирање што би се искажало во пократок облик - односно, би барало помалку букви за да се запише - од самата таа дадена низа.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)