нема (гл.) - почит (имн.)

„Немам почит за нив. Не ги трпам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Некој влечка, забавува, неодговорно се однесува, нема почит кон времето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Живиот за живиот немал почит, исламскиот полумесец стоел високо над крстот како гола сабја со крвави рабови, крстот бил натопен со отров.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отец Симеон немаше почит за бесмислици и политичка малолетност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станува лажач кој никогаш во ништо не е сигурен, кој дури и самиот веќе нема почит за себе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ги следел со поглед додека не сфатил кои се тие - Чучук-Андреј и Цене Папчев, првиот недолекуван во детството од косопас, вториот широколик, првиот врзан за вториот со нема почит, вториот зет на првиот веќе шест години, обајцата молчаливи, тихи, мускулести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот му клечел на гради, другиот со показалец му минувал по ниското чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)